Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 34

sjá þá, faðir? Það myndi eflaust
þykja vel viðeigandi, ef ég gæti
sagt vandamönnum hans í Ame-
ríku, að ég hefði séð þá.“
„Jú, auðvitað, ef þér óskið
þess.“
Hann hafði búið um það aiH
saman og lagði það fyrir framan
mig. Þetta var aumkunarlegt
samsafn af einskisverðum smá
hlutum — hljómleikaskrár, sýn
ingarskrár, sveinsbréf, matseðil!
frá starfsmannahófi í Schaff
hausen, meðrtiæiabréf, her
mannabókin. Og svo voru tvæi
Ijósmyndir — önnur sú sem þéi
hafið séð af Jóhanni og Ilse og
hin af frú Schirmer sálugu. Ég
vissi, að ég yrði að fá myndina
af Jóhanni, hvað sem það kost-
aði, en ég Iagði þær á borðið og
lét engan bilbug á mér finna
„Eins og þér sjáið, er þetta
ekkert athyglisvert," sagði séra
Weichs. Ég kinkaði kolli.
„En finnst yður ekki, að það
myndi vera greiði við amerísk
ættmenni hans að færa þeim eitt-
hvað til minja? Ef þessir munir
verða eyðilagðir siðarmeir hvort
eð er, þá finnst mér nærri því
synd að hafa ekkigeymteitthvað,
sem hefur verið i hans eigu ...“
Presturinn hugsaði sig um and-
artak, en fann ekkert tii fyrir-
stöðu. Hann stakk upp á talna-
bandi gamla mannsins. Ég var
honum óðara sammála og færði
aðeins myndina i tal sem eftir-
þanka. „Ef þörf verður fyrir
hana hér, gæti ég sent yður
eftirmynd," sagði ég.
Þetta var öll sagan, ungi vin-
ur. Kona mín hefur vinsamlega
skrifað þetta niður fyrir mig, og
ég vona, að það megi verða
yður til gagns. Ef annars er
nokkuð, sem ég get gert fyrir
yður, verðið þér umfram allt að
láta mig vita. Og ef þér sjáið
yður fært að leyfa mér að fylgj-
ast með gangi málsins án þess
að bregðast trúnaði yfirboðara
yðar, myndi mér þykja afar
vænt um að heyra frá yður.
Ég skal segja yður það, að
sá eini af öllum Schneider og
Schirmer ættmennunum, sem ég
komst í kynni við og fannst
eitthvað til um, var Franz gamli
liðþjálfi. Ég gæti hugsað mér,
að hann hafi verið reglulegt karl-
menni. Hvað er það, sem gerist í
svona ættum? Ég veit að sjálf-
sögðu vel, að það á eitthvað skylt
við krómosom og þess háttar.
En ef þér skylduð rekast á
Schirmer með skegg eins og
Franz gamli hafði, þá látið mig
vita! Gæfan fylgi yður! Yðar
einlægur, Robert L. Moreton.
George braut bréfið saman og
stakk þvi í umslagið. I sama
bili hringdi síminn við rúmgafl-
inn. Hann lyfti heyrnartólinu.
„Mademoiselle Kolin vill fá að
tala við yður, herra.“
„Ágætt. Ég kem niður.“ Þetta
var túlkurinn, sem sendiráðið
hafði mælt með við hann.
„Ungfrú Kolin?“ hafði George
sagt. „Kvenmaður?"
„Já, vitanlega er hún það.“
„Ég bjóst við að geta fengið
karlmann. Þér vitið, að ég þarf
að ferðast um og dvelja nætur-
sakir á gistihúsum. Það verður
nokkuð erfitt, ef...“
„Hvers vegna það? Þér þuríið
ekki að sofa hjá henni!“
„Er enginn karltúlkur fáan-
legur?“
„Enginn sem jafnast á við
ungfrú Kolin. Þér sögðuzt vilja
fá einhvern, sem við gætum
mælt með, með tilliti til viður-
kenningar réttarins. Okkur er
óhætt að mæla með ungfrú
Kolin. Við látum alltaf hana eða
ungfrú Harle fást við áríðandi
mál, og það gera Bretarnir sömu-
leiðis. Harle er upptekin við
annað starf í Genéve eins og er,
en til allrar hamingju var ung-
frú Kolin laus.“
„Þá það. Hve gömul er hún?“
„Rúmlega þrítug, og hún er
mjög lagleg."
„1 guðanna bænum ...“
„Þér skuluð ekki gera yður
neinar grillur!" Sendiráðsmaður-
inn hafði rekið upp undarlegan
hlátur.
George hafði látið sem ekkert
væri og spurt um æviferil henn-
ar. Hún var fædd í serbnesku
þorpi i Júgoslavíu og hafði tekið
próf við háskólann í Belgrad.
Hún hafði undraverða tungu-
málahæfileika. Brezkur majór
hafði fundið hana í flóttamanna-
búðum árið 1945 og ráðið hana
sem einkaritara. Seinna hafði
hún starfað sem túlkur fyrir
amerískt lögfræðingalið, sem var
að undirbúa striðsréttarhöldin í
Niirnberg. Þegar því var lokið,
hafði einn þeirra kynnt hana við
sendiráðið í Paris, og þar hafði
hún fljótlega látið til sin taka,
og nú hafði hún náð mikilli
viðurkenningu við alþjóðlegar
verzlunarráðstefnur fyrir leikni
sina og nákvæmni. Hún var
mjög eftirsótt.
1 forsalnum sátu margar kon-
ur og biðu, svo að George varð
að biðja dyravörðinn að benda
sér á hana.
Maria Kolin var sannarlega
mjög lagleg. Hún hafði þann
líkamsvöxt og limaburð, sem
lætur venjuleg föt sýnast dýr.
Andlitsdrættir hennar voru
greinilega slavneskir, breið kinn-
bein og þung augnalok. Hún
notaði ekki annar farða en vara-
lit, en hann notaði hún líka
óspart. Hún var eins gullbrún á
húð og hún væri nýkomin úr
skíðaferðalagi.
En þrátt fyrir að hún hlyti að
hafa séð dyravörðinn benda
George á sig, sat hún sem fast-
ast og starði fram fyrir sig,
meðan George nálgaðist hana, og
lét sem ávarp hans kæmi henni
á óvart.
„Ungfrú Kolin? Ég er George
Carey."
„Góðan dag.“ Hún tók í hönd
hans eins og hún væri saman-
brotið dagblað.
„Það gleður mig, að þér gátuð
komið,“ sagði George.
Hún yppti öxlum þóttalega.
„Það er aðeins eðlilegt, að þér
óskið eftir að hafa tal af mér,
áður en þér ráðið mig.“
„Mér var sagt í sendiráðinu,
að þér væruð mjög eftirsótt, og
að ég væri heppinn að hitta
yður lausa." Hann leitaðist við
að brosa vingjarnlega. Hún
horfði kuldalega fram hjá hon-
um.
„Einmitt það?“
Hún fór að fara i taugarnar
á George. „Eigum við ekki að
setjast og tala saman, ungfrú
Kolin?"
„Vitanlega." Hann gekk á
undan henni að tveimur djúpum
stólum við barinn. Hún fylgdi
á eftir — heldur treglega.
Gremja hans fór vaxandi. Það
gat vel verið, að hún væri glæsi-
legur kvenmaður, en það var
engin ástæða til að hegða sér
eins og hún væri að verjast
klunnalegri ástleitni. Hún var
hingað komin út af starfi. Vildi
hún fá starfið eða ekki? Ef hún
vildi það ekki, hvers vegna í
ósköpunum kom hún þá?
„Segið mér nú, ungfrú Kolin,"
sagði hann þegar þau voru setzt,
„hve mikið hafa starfsmenn
sendiráðsins sagt yður um vinn-
una?“
„Að þér ætlið til Þýzkalands
til þess að gera fyrirspurnir hjá
ýmsu fólki í sambandi við mála-
ferli. Að þér óskið eftir ítarleg-
um skýrslum af hinum þýddu
viðræðum. Að siðar muni ef til
vill reynast nauðsynlegt að fá
skýrslurnar eiðsvarnar. Þér
munuð þurfa mín við að minnsta
kosti einn mánuð, í mesta lagi
þrjá. Ég fæ mín venjulegu laun
greidd mánaðarlega, ferðakostn-
að og uppihald." Hún leit aftur
fram hjá honum og var hnakka-
kert — dama af betri stéttinni,
sem verður fyrir áreitni af hendi
verkamanns.
„Þetta er öldungis rétt. Var
nokkuð minnzt á eðli málaferl-
anna?“
„Mér var sagt, að málið væri
mikið trúnaðarmál og að þér
mynduð eflaust sjálfur segja
mér það, sem með þyrfti." Dauft,
kæruleysislegt bros — karlmenn
voru svo barnalegir með þessi
litlu leyndarmál sín.
„Fyrirtak. Hvernig vegabréf
hafið þér, ungfrú Kolin?"
„Franskt."
„Mér skildist, að þér væruð
júgóslavneskur rikisborgari."
„Ég hef þegnrétt í Frakklandi.
Vegabréf mitt gildir til Þýzka-
lands."
„Já, það var það, sem ég vildi
vita." Hún kinkaði kolli, en sagði
ekkert. Maður gat verið þolin-
móður gagnvart hinum tornæmu
en maður var ekki nauðbeygður
til að smjaðra fyrir þeim.
George hafði margar setning-
ar á takteinum, og myndu flest-
ar þeirra hafa bundið bráðan
enda á samtalið. Hann kyngdi
þeim aftur. Þótt hún vildi ekki
þykjast heimskari eða áfjáðari
í starfið en hún í rauninni var,
þá var það engin ástæða til að
Framh. á bls. 39.
FALKINN