Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 46

AV
R»Aror
Eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
BLÁNEFCR
Daginn áður en Labbi átti að
fara aftur á slysavarðstofuna kom
amma gamla í heimsókn. Hún var
ögn íbyggin og hafði frá mörgu
aS segja. Svo var hún líka með
Skræpuskjóðu, það er stór tuðra,
sem amma heklaði sér úr allavega-
litum garnspottum. Þegar amma
kemur með SkræpuskjóSu vita
bræðurnir að von er á einhverj-
um glaSningi, því aS skjóðan sú
er aldrei tóm.
Amma gamla var ekkert aS
flýta sér. Hún lét fara vel um sig,
og það var ekki fyrr en hún var
búin úr kaffibolla, að hún fór að
leysa frá SkræpuskjóSu. Fyrst tók
hún upp Ijómandi fallegan kassa,
sem var eins og hús í laginu og var
reyndar fullur af konfektmolum.
„Þetta er pönnukökuhúsið
fræga,“ sagði amma og rétti
bræSrunum kassann. „Varið ykk-
ur nú á norninni.“
Amma hló og fékk sér aftur í
bollann. Svo varð hún alvarleg á
svipinn, kallaði á Labba til sín, og
nú tók hún strák upp úr skjóð-
unni.
Það var aldeilis skrítinn strák-
ur. Maginn var köflóttur, hendur
og fætur röndótt en hausinn svart-
ur, þó var nefið lang skrítnast.
Það var afar stórt og skærblátt
á litinn.
Labba þótti strákurinn fallegur.
„Heitir hann Blánefur,“ spurSi
hann.
„Eiginlega átti þetta að vera
Gosi. Þú skalt bara kalla hann Blá-
nef, það er réttnefni.“
„Hefur hann meitt sig, amma?“
Labbi tók eftir því, að bundið var
um aðra höndina á stráknum.
„Það er nú saga að segja frá
því,“ sagði amma. „Ég átti í hrein-
ustu vandræðum með hann. Hann
sótti svo í skápana hjá mér. Hann
hélt víst að þar væri eitthvað gott,
svo klemmdi greyið lúkuna' á sér
á milli. Hann á mjög bágt í hend-
• «44
ínni.
„Ég skal fara með hann til
læknisins,“ sagði Labbi.
„Þú ert góður drengur, Labbi
minn, ef þú ferð með Blánef til
læknisins á morgun máttu eiga
hann, en þú verður að lofa að
passa, að hann fari ekki að stelast
í skápana og klemma á sér fing-
urna.“
Labbi kyssti ömmu sína og lof-
aði að passa Blánef vel.
Mamma og pabbi höfðu kviðið
fyrir því, að Labbi yrði hræddur
að fara aftur á slysavarÖstofuna,
en nú var hann fullur eftirvænt-
ingar.
Snemma næsta morgun fóru
þau mamma með Blánef til lækn-
isins.
Þegar röðin kom að þeim rigs-
aði Labbi inn, fram hjá hjúkrunar-
konunni, beint til læknisins-
„Blánefur klemmdi sig.“
Lækmrmn tók Blánef og lagÖi
hann á borðið hjá sér. Hjúkrunar-
Framh. á bls. 50.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
„Þetta málverk er ekki til sölu,“ svar-
aði Bangsi virðulega. „Það er gjöf til
mín frá vini mínum, og ég hef ekki
hugsað mér að selja það.“ „Þá tek ég
það með valdi!“ grenjaði litli náunginn
bálreiður. „Marío! Gefðu honum bomm-
bomm með báðum hnefum!“ Þá gekk
sá stóri fram, greip Bangsa og Dódó
og kastaði þeim beint í vegginn. Mynd-
irnar af forfeðrum Bangsa duttu á gólf-
ið eða skekktust á krókunum við þenn-
an óskapagang, Marío hrifsaði eina
þeirra og hljóp burt í fylgd félaga síns.
„Þetta eru ljótu þorpararnir,“ stundi
Bangsi og reis upp með erfiðismunum.
„Þeir stálu myndinni sem þú gafst
mér.“ „Það var nú verri sagan,“ emjaði
Dódó.
46
FALKINN