Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 20

SYKEHUS
— Ég vona að við séum ekki of seinir, en við
lentum í hádegisösinni.
unarsöm? Það þurfið þér ekki
að vera. Jœja, nú skulum við
reyna aftur að afkróa kvill-
ann...
— Það kemur fyrir, sagði hún
treglega, að ég hitti karlmann,
sem hefur líkamlegt aðdráttar-
afl fyrir mig.
— Fyrirtak, tók doktor Hoff-
mann fram í. Sem vekur hjá
yður ástríður, ástarþrá, eins og
það er kallað nú á dögum. Við
skulum ljúka við heitin í skyndi,
þá verður auðveldara að tala.
Þér hittið fallegan karlmann og
svo ... Verður yður þá illt?
— Já, smám saman. Ég veit
ekki, þetta er auðvitað ekki sál-
fræðideild, en ég verð víst að
nefna það samt sem áður ... Ég
get ekki...
— Getið ekki. Hvað? Elskað
karlmann?
Konan kinkaði kolli.
— Stundum hef ég óskað svo
innilega eftir því, sagði hún og
sneri enn andlitinu undan. Eða
réttara sagt — hvötin hefur ver-
ið nærri ómótstæðileg.
— Hraustleikamerki, sagði
Hoffmann uppörvandi rómi.
Jæja, og svo ...
— Ekkert sérstakt, nema að
ég verð gripin skelfingu ef karl-
maður fer að snerta við mér.
Ég... Hún tók fram í fyrir
sjálfri sér og sagði: Hafið þér
tima til að hlusta á þetta, lækn-
ir, þetta er ekkert nema bull?
— Bullið þér bara, sagði hann
hjartanlega. Þér fáið meira að
segja að borga mér fyrir að
hlusta.
— Ég held ekki að ég sé hald-
in neinum meinlokum. Ég þjáist
ekki af innilokunaræði eða
hræðslu við opin svæði, ég er
ekki hrædd við þrengsli i neðan-
jarðarlestum eða strætisvögn-
um. Ég verð ekki vör við
ógeð þótt karlmaður haldi hend-
inni um bakið á mér þegar ég
dansa í kvöldkjól á veitingastað.
En ég stirðna af skelfingu ef
sami maðurinn leggur handlegg-
inn um herðar mér fyrir utan
veitingahúsið og þá skiptir engu
máli þótt ég sé í kápu.
Doktor Hoffmann var jafnó-
hagganlegur og áhugasamur á
svip og einu erfiðleikarnir væru
í því fólgnir að finna stutt og
laggott nafn yfir sjúkdómsein-
kenni ungfrú Rosenberg.
— Jæja, þér hafið einnig þraut-
ir, sagði hann. Það var það, sem
við minntumst á fyrst. Tiðni
þrautanna. Eru þær í sambandi
við tíðir?
— Nei, sagði hún. En verkirn-
ir koma oft fáeinum 'klukku-
stundum eftir að ég hef skilið
við mann, sem ég hef hrifizt af
en ekki getað fengið sjálfa mig
til að koma til móts við hann.
Doktor Hoffmann kinkaði
kolli.
— Hafið þér farið á mis við
alla kynferðislega reynslu?
— Svo til, svaraði hún hljóm-
laust. Ég neyddi sjálfa mig til
að reyna tvisvar sinnum, þegar
ég var nýorðin tuttugu og eins.
20
Mér tókst að ljúka við það — en
með einum saman viljastyrk.
— Laðizt þér að yðar eigin
kyni?
— Því fer fjarri.
— Hafið þér orðið fyrir nokkru
óhappaatviki nokkurn tíma?
Grete Rosenberg var nú orðin
styrkari. Hún hafði getað lagt
fram vandamál sín og hafði nú
gott vald á ótta sínum við hvít-
klædda manninn. Hún vogaði sér
að líta á hann um leið og hún
sagði seinlega: — Ekki sem ég
man eftir. En ég hef ör eftir
uppskurð á maganum.
— Lárétt eða lóðrétt? Spurn-
ingin kom eldsnöggt.
— Eilítið skásett og hægra
megin, svaraði hún.
— Botnlangabólga. Við verð-
um líklega að líta á útsauminn.
En við skulum byrja með að at-
huga hjartað og lungun. Þér
getið lagzt á bekkinn þarna.
— Úr — úr hve miklu á ég að
fara?
— Það er nóg að fara úr káp-
unni og peysunni.
Hún leit á lækninn og reyndi
að ímynda sér, að hann brosti
aðeins vingjarnlega við henni,
en brosið kom henni fyrir sjón-
ir sem viðbjóðsleg gretta. Hún
hafði ekki lengur taumhald á
skelfingu sinni né heldur gat
hún haft augun af Hoffmann.
Hægt klæddi hún sig úr þunnri
ullarkápunni og dró peysuna upp
yfir höfuðið. Hún skjögraði að
rannsóknabekknum, tókst að
komast upp á hann og lá þar á
bakinu.
Hjúkrunarkonan kom inn í
stofuna, eins og hún hefði verið
kölluð þangað með ósýnilegu
merki. Sennilega var hún einnig
flestu vön, en það, sem fyrir
augu hennar bar nú, var vand-
skýrt. Sjúklingurinn virtist grip-
inn æði. Hún einblíndi án afláts
á doktor Hoffmann eins og lif
hennar væri undir því einu kom-
ið að horfa i andlit hans.
Hoffmann var einnig sem upp-
numinn. Glaðværð hans var sem
strokin af honum. Hann stóð og
barði hlustunartækinu við vinstri
lófa sinn, vélrænt eins og hann
væri horfinn úr tima og rúmi.
Hann leit ekki í augu ungu kon-
unnar. Það var allt annað, sem
Hoffmann starði á.
Hjúkrunarkonan gekk nokkur
skref áfram og gægðist.
Á hægri framhandlegg sjúkl-
ingsins var bláleitt húðflúr, einn
bókstafur og talnaröð: M 224
ol3.
Allt gerðist svo skyndilega, eða
var það ef til vill svo óraunveru-
legt, að tímaákvörðun varð þar
ekki við komið. Á næsta augna-
bliki hallaði Hoffmann sér fram
til þess að þrýsta hlustunartæk-
inu að brjósti sjúklingsins. Hún
horfði í sífellu á augu læknisins,
og þegar Hoffmann snerti hana
andartak, rak hún upp stutt
hljóð, barnslegt hræðsluóp. Síðan
varð hún hljóð og undarlega
föl og doktor Hoffmann rétti
sig upp, reif hlustunarpípurnar
úr eyrunum og ræskti sig með
miklum látum. Siðan sagði hann
eins og með erfiðismunum:
— Það verður ekki auðvelt að
hjálpa henni. Það liður yfir
hana af þvi einu að sjá lækni.
Systir, viljið þér gefa henni
hressandi sprautu og vera kyrr
hjá henni þar til hún raknar
við. Er Stenfeldt enn á deild-
inni?
— Ég sá hann fyrir stuttu fyr-
ir utan einkastofurnar.
Hoffmann hraðaði sér út úr
herberginu. Hjúkrunarkonan fór
að útbúa sprautu. Áður en hún
setti nál í sprautuna, taldi hún
æðaslög sjúklingsins. Þau voru
um það bil sjötíu og fimm.
Hjúkrunarkonan lagði frá sér
sprautuna. Hennar gerðist ekki
þörf. Sjúklingurinn þyrfti frem-
ur að fá eitthvert róandi lyf,
þegar hún vaknaði.
Fyrsti aðstoðarlæknir, Lars
Stenfeldt, sat í klefa deildar-
hjúkrunarkonunnar og var að
fara yfir lyfjalistana, þegar
Hoffmann kom.
— Strikaðu ekki yfir of mikið
af lyfjunum, sagði yfirlæknir-
inn.
— Lyfjabakkinn frá því í gær-
kvöldi gefur til kynna misnotk-
un á svefnlyfjum, maldaði Sten-
feldt í móinn.
— Enginn er eins hamingju-
samur og sá, er sefur, sagði
Hoffmann. Láttu þær fá það,
sem þær vilja, nema þessa á
númer fjögur, með veika hjart-
að.
— Ég var að hugsa um að fara
heim núna, sagði Stenfeldt og
strikaði rólegur yfir svefnlyfja-
skammtinn hjá öðrum hverjum
sjúklingi. Þarftu mín meira við
í dag?
— Það gerðist ofurlítið atvik
inni á lækningastofunni áðan.
Það leið yfir sjúkling, áður en
ég hafði snert við henni. Viltu
fara inn og lita á hana og af-
greiða hana síðan, þegar hún
hefur rankað við sér.
Stenfeldt hengdi lyfjalistann
upp á snagann og stóð á fætur.
— Nokkur sérstök meðferð?
— Nei, það held ég ekki. Hún
kvartar óljóst um þrautir í
kviðarholi. Hún hefur sama sem
enga kýnferðislega reynslu. Hins
vegar held ég, að hún hafi merki-
iega fjörugt hugmyndaflug. Þú
getur virt hana fyrir þér sem
stórkostlegt dæmi um imynd-
unarveiki, en vitanlega geturðu
látið hana hafa tilvísun á rönt-
gendeildina. Segðu henni, að við
munum hafa samband við hana,
ef eitthvað skyldi koma í Ijós á
myndunum. Hún þarf ekki að
koma aftur nema við köllum á
hana.
Doktor Stenfeldt fór inn í
lækningastofuna. Systir Maj var
í þann veginn að láta vatnsglas
á áhaldaborðið við rannsóknar-
bekkinn.
— Hún er að vakna, læknir.
— Hefur hún fengið nokkuð?
— Doktor Hoffmann gaf fyrir-
mæli um sprautu, en æðaslátt-
urinn var svo hraður, að ég lét
það eiga sig. Vill læknirinn, að
ég gefi henni sprautuna? 1
Framh. á bls. 50.
FALKINN