Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 27

iLUKKAN rúmlega 7 um morguninn, þegar
| lestin var komin nokkra kílómetra frá járn-
| brautarstöðinni við Rinteln í V-Þýzkalandi
| opnaði Evelyn Balaccanu, 17 ára gömul
j klinikdama, dyrnar og fleygði sér út. Eng-
um samferðamanna hennar datt í hug að grípa
í neyðarhemlana, en á næstu stöð tilkynntu
þeir um atburðinn og klukkan að verða átta
jannst stúlkan stórslþsuð og meðvitundarlaus
á teinunum. Lestin sem fann hana sneri síðan við og hélt
með hana aftur til Rinteln, þar sem hún var lögð á héraðs-
sjúkrahúsið.
Yfirskurðlæknirinn, Albert Jonas, framkvæmdi aðgerð á
stúlkunni, sem hafði hlotið höfuðkúpubrot, olnbogabrot á
vinstri handlegg og sár og skurfur um allan líkamann. Fimm
dögum síðar lét Jonas taka röntgenmyndir af stúlkunni, þar
eð hún kvartaði stöðugt yfir verk í kviðarholinu. Þegar hann
sá myndirnar munaði minnstu að hann félli í ómegin af
undrun. Myndirnar sýndu 20 sentímetra langt skurðlæknis-
áhald í kviðarholi stúlkunnar. Handfangið nam við lífbein
stúlkunnar, en hinn endinn lá að nýrnasvæðinu hægra
megin. Síðar sagðist Jonasi lækni svo frá, að í fyrstu hefði
sér dottið í hug að stúlkan hefði leitað til skottulæknis vegna
fóstureyðingar og áhaldið hefði verið skilið eftir í móðurlíf-
inu af ófyrirgefanlegri vanrækslu. Hann fræddi foreldra Eve-
lynar þegar um hvernig komið var, en hann varð að fá sam-
þykki þeirra fyrir aðgerð á stúlkunni, þar eð hún var ekki
búin að ná lögaldri.
Jonas fékk framúrskarandi kvenlækni til að vera viðstadd-
an aðgerðina, og þar eð um mjög óvanalegan hlut var að ræða
fengu allir læknar, stúdentar og hjúkrunarkonur sjúkrahúss-
ins að vera viðstödd í skurðstofunni. Aðgerðin staðfesti fljót-
lega að hugmynd Jonasar um fóstureyðinguna hafði ekki við
nein rök að styðjast. Hún heppnaðist hins vegar vel og lækn-
irinn gat fullvissað móður Evelynar um að allt myndi ganga
að óskum.
Við nánari rannsókn kom í ljós að áhaldið hafði gleymzt
i kviðarholi stúlkunnar, þegar hún var skorin upp við botn-
langabólgu þann 11. nóvember 1963 á þessu sama sjúkrahúsi.
Þá var hinn þekkti skurðlæknir Kurt Schröder yfirlæknir.
Fyrir nokkrum vikum yfirgaf Evelyn sjúkrahúsið og kenndi
sér einskis meins. Enginn sem ekki hefur reynt. getur ímynd-
að sér hvílíkar vítiskvalir stúlkan hefur liðið i tvö og hálft
ár algerlega að nauðsynjalausu. Aðeins er hægt að gera sér
hugmynd um það af frásögn hennar sjálfrar.
Þegar Evelyn útskrifaðist af sjúkrahúsinu eftir botnlanga-
skurðinn, kvartaði hún um þjáningar í kviðarholinu. Henni
var sagt að það væri eðlileg afleiðing af skurðinum og hún
gerði sig ánægða með þá skýringu. En þjáningarnar hurfu
ekki, heldur jukust. Evelyn vildi verða aðstoðarstúlka hjá
tannlækni og áður en hún hóf námið, var hún rannsökuð af
heimilislækninum. Hann kvað hana vera við óvenjulega góða
heilsu, nema eymsli væru i nýrnastað hægra megin. Þess
vegna var henni ráðið frá að vinna i kulda, raka og í snögg-
um hitabreytingum.
Ekki voru teknar af henni röntgenmyndir í þetta sinn og
ekki heldur síðar, er hún lét skoða sig hjá öðrum lækni, sem
ráðlagði henni jurtate og hitameðhöndlun. Tvisvar leið yfir
hana af kvölum á tannlæknastofunni þar sem hún vann. Hún
sagði að Þjáningarnar í kviðarholinu hefðu stöðugt aukizt
með hverjum mánuði sem leið. Þegar hún fór niður á bað-
ströndina með félögum sínum, gat hún ekki farið með þeim
í sjóinn, en varð að halda sig í flæðarmálinu með höndina
á kviðnum. Þá vissi enginn orsökina fyrir þjáningum hennar.
10. janúar á síðasta ári kynntist hún tvítugum pilti, Henner
Droste að nafni, en hann vann í bílaverksmiðju í Rinteln. Þá
var hún enn ekki orðin 17 ára. Hún varð svo ástfangin, að hún
vílaði ekki fyrir sér að dansa við hann, þótt það kostaði
hana óbærilegar þjáningar. Henner Droste var samt ekki
lengi að komast að því, að eitthvað væri að Evelyn. Þegar
hinir unglingarnir dönsuðu twist, stóð hún upp við vegg og
fyigdist með þeim með myrku augnaráði og smátt og smátt
varð lengra á milli þess sem hún brosti. Nokkrar af vinkon-
«m hennar fóru að kvarta yfir að hún væri reglulegur fýlu-
púki.
Henner Droste lét þetta ekki á sig fá og var unnustu sinni
trúr. Á hverjum degi kom hann stundvislega á bílnum sínnm
að tannlæknastofunni, til að aka Evelyn heim og nú voru
kvalirnar orðnar svo miklar, að Evelyn gat ekki einu sinni
farið með strætisvagninum heim til sín. Nótt eftir nótt lædd-
ist hún niður í eldhús til að búa sér til kamillute og þetta
endurtók hún oft á hverri nóttu, vegna þess að nú var hún
orðin svefnvana af kvölum. Gat aðeins fest hænublund öðru
hverju. En hún var hugrökk stúlka og kaus heldur að bita
á jaxlinn en að valda foreldrum sínum áhyggjum. Móðir
hennar var veiklunduð og faðir hennar átti við efnahagslega
örðugleika að etja. Húsið. sem fjölskyldan hafði látið byggja
reyndist ekki sem bezt fjárfesting.
„Og hvers vegna skyldi ég valda þeim frekari áhyggjum?“
spurði hún unnusta sinn. Hún gat ekki leynt vanlíðan sinni
fyrir honum, en þorði samt ekki að viðurkenna hve slæmt
ástandið var í raun og veru. Hún varð æ dulari, ráðvilltari
og óöruggari. Það eina sem hún var viss um var að hún
myndi fyrr eða síðar missa unnusta sinn, vegna þess að það
hlutu að vera takmörk fyrir hve lengi ungur maður getur
verið með stúlku, sem hrekkur við og sendir honum biðjandi
augnaráð í hvert skipti, sem hann ætlar að taka hana i faðm-
inn.
Foreldrar Henner Droste voru mjög ánægðir með Evelyn
og ungu hjónaleysin héldu siðustu jól hátíðleg heima hjá
þeim. Andrúmsloftið var hlýlegt og gott, því að Evelyn
Framh. á bls. 38.
Þetta er áhaldið sem konan haíði innan í sér, og inn í mynd-
ina er sett mynd af lœkninum.
FÁLKINN 27