Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 7

SVART
HÖFÐI
SEGIR
um. Góð mál hafa oftar en hitt týnzt í refjum einstaklinga,
sem hafa verið að leita sér að aðstöðu en að hafa mótandi
áhrif á þjóðlífið. Gott dæmi um stjórnmálaástand síðustu ára-
tuga eru hinar þrjár nýju pólitísku hreyfingar, sem séð hafa
dagsins ljós undanfarið. Ætla mætti að ábyrgðarþungt og
virðulegt stjórnmálalíf fæddi af sér ámóta virðulegar hreyf-
ingar, þar sem miklir garpar gegndu forustunni. Svarið, sem
gömlu flokkarnir fengu, þegar loks átti að fara að veita þeim
eitthvert aðhald, var Þjóðvarnarflokkurinn, Mýneshreyfingin
og Óháðir í Hafnarfirði. Þessar þrjár hreyfingar voru hæfi-
legt viðfangsefni landsfeðranna. Þjóðvarnarflokkurinn dó,
þegar hann taldi sig þurfa að taka afstöðu með eða móti
kommúnistum, og létu sumir meðlimanna sig hafa það að
ganga úr honum tvisvar og þrisvar sinnum. Deilan um komm-
únista sýndi, að meðlimirnir voru yfirleitt með allan hugann
í öðrum flokkum, og höfðu því lítið í þennan nýja flokk að
gera. Mýneshreyfingin hefur alltaf borið keim af trúboði
Eiríks frá Brúnum. Bóndi austur á landi fer skyndilega frá
búi sínu, þegar honum blöskrar vitleysan á Alþingi, og ætlar
að leiða menn á hinn rétta veg, þó einkum þingmenn. Eftir
að hafa setið yfir kaffilapi í þinghúsinu vetrarpart og séð
„stórmennin“, hverfur hann heim aftur sem pólitískt númer
á Austurlandi. og hefur m. a. upplýst daufgerðan bankaúti-
bústjóra eystra um skyldur og starfssiðu, þegar honum var
neitað um víxillán. Maður, sem hefur setið til borðs með
höfðingjum, lætur ekki neita sér um peninga. Það er megin-
regla í voru þjóðfélagi. Og það var Mýneshreyfingin sem
sannaði hana í framkvæmd.
Unnið stríð
EGAR gengið var fram hjá Birni Sveinbjörnssyni við veit-
ingu bæjarfógetaembættisins í Hafnarfirði og sýslumanns-
embættisins í Gullbringu- og Kjósarsýslu og kona norður á
Siglufirði látin skipa annan mann í embættið, þá móðguðust
ekki einungis Hafnfirðingar, þeir sem þorðu og þurftu að
móðgast, heldur líka frímúrarareglan á fslandi. Ungur, fram-
gjarn og bindindissamur lögfræðingur í Hafnarfirði tók óvilj-
andi upp hanzkann fyrir skakka reglu, skrifaði maraþon-
grein í blöð og hafði loksins fengið tak á réttlætinu. sem
hafði verið svo sleipt átöku í Alþýðuflokknum. Þegar takið
var á annað borð fengið, þreif hann fast og karlmannlega til
og sótti fram á völl stjórnmálanna. Óánægja hans í Alþýðu-
flokknum stafaði meðal annars af því, að hann var ekki
samþykkur ýmsum gerðum flokksins. Honum hafði alltaf
verið mest í mun að flokkurinn sigraði. En eftir kosningar
var þetta alltaf ómögulegur flokkur. Nú voru kosningar
framundan og nú mundi vera hægt að sigra. Lögfræðingur-
inn kom óháðum lista á laggirnar og margir urðu til að leggja
listanum lið, ekki lengur vegna Björns Sveinbjörnssonar,
sem loks hafði varpað af sér huliðshjálmi og reri annars stað-
ar, heldur til þess að gera kosningarnar sem skemmtilegastar
í Firðinum. Þetta tókst, og þær urðu svo skemmtilegar að
óháðir fengu þrjá menn kjörna í bæjarstjórn. Stríðið hafði
unnist. Lögfræðingurinn hafði fengið pólitískt vald, sem hann
vissi ekki hvernig hann átti að nota. Hugmyndir hans um
pólitík höfðu aldrei náð lengra en til sigursins.
Tapaður friður
EIR óháðu í Hafnarfirði höfðu mjög óbundnar hendur um
stefnuna eftir kosningar. Engin flokksstofnun var í aug-
sýn, og hinir þrír kjörnu þurftu lítið annað en halda við
heiðri sínum sem vaskir menn í bæjarfélagi, þar sem flest
var komið i óefni. Þeir hefðu mátt minnast orða Trumans
um mikilvægi þess að vinna friðinn. Sem nýtt afl og nýir
menn þurftu þeir að berja fram málefnasamning og samkomu-
lag um bæjarstjórn. Ef hvorugt þetta fékkst, þurftu þeir
sjálfir að ná taki á góðu bæjarstjóraefni handa gömlu klík-
unum til að fella. Þetta þurfti að vera byrjunin. En óháðum
var ekki sýnt um svona flokkslega stjórnvizku. Eldmóðurinn
dugði aðeins í kosningarnar. Bæjarfélagið leit eðlilega til þeirra
um forustu og úrræði eftir mikinn sigur. En það mál virtist
ekki koma sigurvegaranum við. Það var auglýst eftir bæjar-
stjóra, og árangurinn varð sá, að þrjár umsóknir bárust frá
mönnum, sem Hafnfirðingar munu álíta hæfari til annarra
björgunarstarfa en þeirra sem bíður bæjarstjóra þeirra, og
svo barst ein fölsuð umsókn. Þótt þessar umsóknir komi óháð-
um ekki beint við, þá eru þær punkturinn aftan við kosninga-
sigur þeirra. Skemmtilegar kosningar og skemmtilegar um-
sóknir um bæjarstjórastarfið er ekki krafa kjósenda, þegar
allt kemur til alls, heldur framsýni og úrræði og athafnir.
Fólk álítur að óháðir hafi átt annað erindi í bæjarstjórn en
að tapa friðnum.
lendingar ættum að hafa hljótt
um skyldleika okkar við delik-
vetn eins og Harald heitinn
lúfu og ólaf konung digra.
Menntun
tómstundakennara
Fálki minn!
Þakka þér fyrir allt gott og
skemmtilegt. Gefðu mér upp-
lýsingar um menntun til þess
að vera tómstundakennari. Ég
hef áhuga á því starfi.
E. R. S.
Svar:
Það er ekki um að ræða
tieina sérstaka menntun til
Jiess. Sá sem ]>að tekur að sér
pyrfti nátt.vrleqn helzt að vera
kennari, og auðvitað lærður i
alls konar tómstundaiðju.
Handavinmikennaraprðf eða
eitthvað svipað er ósköp eðli-
legt skilyrði. Þetta er annars
eðlileg spurning, þvi að það er
vaxandi þörf á frœðslu og leið-
beiningum um tómstundaiðju.
Dýrir
kettir
Góði Fálki!
Blaðið er að stórbatna hjá
ykkur, og efnið er bara anzi
líflegt. Ég sá í grein hjá ykkur
um daginn að einhver var að
miklast yfir því að hafa borgað^
32.000 krónur fyrir hest. Þetta
þykir mér ekki mikið. Það er
ekki nema vika síðan að ég
borgaði 60 búsund fyrir hund.
Ég skipti á honum og tveimur
30 þúsund króna köttum. Ann-
ars líkar mér vel við pósthólfið
ykkar, þvi þar kennir svo
margra gras„asna“.
Doddi dynkur.
Svar:
Af liverju setturðu ekki
„Gáfnaljós“ undir bréfið. Það
nafn hæfir þér vel.

FÁLKINN 1