Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 12

Geysir sefur. Strokkur er myndaður í
bak og fyrir, og hrifning útlendinganna
nær hámarki. Sartre minn er vopnaður
kvikmyndavél. og hann lætur ekki sitt
eftir liggja. Ég hugsa um, hvort Strokk-
ur sé fáanlegur til þess að lána honum
hugmyndir. Hann hlýtur að þykkja líf-
ið undir niðri. Kristján segir frá gangi
mála í sambandi við hveri og hvera-
gos. Hann kann sitt fag, maðurinn sá.
Og konurnar tísta.
Ein af konunum er þýzkur Gyðing-
ur en búin að vera búsett lengi í Ame-
ríkunni, svo helztu einkennin eru horf-
in. En nefið leynir sér ekki. Þessi er
um sjötugt, með gleraugu og vel til
höfð. Ekkja. Og fyrirtækið er komið í
hendur barnanna. Hún er búin að vera
í nokkur ár á ferðalagi. Henni er hjálp-
að yfir helztu hjólförin á veginum. En
hún lætur ekki á sig fá, konan sú. Og
hún virðist skemmta sér hið bezta.
Næst er Gullfoss áætlaður. Miðja
vegu er Hekla á hægri hönd. Fyrrver-
andi dyr helvítis. Svo er Brúará til. Þar
var Jóni Gerrekssyni drekkt á seinni
hluta 15. aldar. beint undir brúnni. Það
fahnst konunum voðalegt, karlmennirn-
ír hugga þær. Ég er hlutlaus.
Svo er komið að Gullfossi. Þar tekur
á móti hópnum Sigríður veitingakona.
Hún hefur sitthvað að segja, ekki sízt
frá viðskiptum sínum við stjórnarvöld-
in.
— Ég hef rekið hér veitingaskála í
13 ár. segir Sigríður. — Og það ættuð
þér að vita, að það er skömm að því,
hve lítinn áhuga stjórnarvöldin sýna
þessum stað. Nú nýlega var lagt raf-
magn hér í sveitina, en það var ekki
lagt nema að næsta bæ hér við, þremur
kílómetrum hér fyrir neðan. Það mundi
kosta 270 þúsund að leggja hingað upp
éftir. Ég hef talað við Ingólf á Hellu
en hann segir að það séu ekki til pen-
ingar fyrir Þessu. En það þarf sko ekki
að segja fullorðnu fólki, að ríkissjóður
eigi ekki 270 þúsund krónur. Ég er
ákveðin í að leggja þetta fyrir alþingi
í haust. Ég er með dísil núna, gamla
vél. Það er skelfing leiðinlegt að hávað-
inn úr henni skuli spilla fossniðnum.
Þessi staður gætí verið mikið aðdrátt-
aráfrfyrir ferðamenn, ef eitthvað væri
gert fyrir’ hann. Timburhúsið er orðið
afgamalt, þótt það líti sæmilega út.
En það getur hæglega fokið hvenær
sem er.
Svo mörg voru þau orð.
Ekki minnkar hrifningin við fossinn.
Hann breytist ekki, þrátt fyrir dísel-
inn. Sartre kvikmyndar stöðugt. Ný
grunsemd er vöknuð. Kannski er mað-
urinn bara að semja kvikmyndahand-
12 FÁLKINN
DAGUR MEÐ TÚRISTUM
rit. Ég veit það ekki. Þegar Gullfoss
er runninn ásamt kaffi og kökum frú
Sigríðar er haldið áfram, nú er farið í
Grímsnesið og Kerið skal sýnt.
Fólkið fyrir framan mig var af ein-
hverjum óskiljanlegum ástæðum eftir-
minnilegt. Gamall góðlegur maður geð-
felld kona og tvítug dóttir. Ensk. Mað-
urinn lætur svo vel að dóttur sinni, að
það fer ekki á milli mála, að hann er
faðir hennar. Öll fjölskyldan brosir,
brosir og brosir. Og að því loknu bros-
ir hún. Þau reykja. Þau reykja ógrynnin
öll af sígarettum. Ef allir væru svona
ánægðir, þá væri gaman að lifa. Enski
maðurinn ætlar að hlusta á lögreglu-
kórinn í kvöld. Sá hlær nú.
Hjá Kerinu er áð. Frakkinn kvik- f
myndar, Englendingurinn brosir, sú
þýzk-júðsk-ameríska klórar sér í nef-
inu, en Þjóðverjinn hreinræktaði telur
peninga. Kerið er alltaf samt við sig.
Og þegar þjóðirnar eða fulltrúar þjóð-
anna hafa lokið skyldustörfum sínum
láta þeir aðdáun sína í ljós.
Síðan er haldið af stað.
Ekki má gleyma að minnast á tvær
sænskar blondur, sem sífellt eru að
skipta um sæti. Þær bera utan á sér
bragð velferðarríkisins, en svo skipta
þær um sæti, flissa og snúa sér undan.
Sagði einhver eitthvað?
Ja, hvur djöfullinn, springur ekki á
bílnum. Bjarni og Kristján hlaupa út,
og það er ekki um að villast. Eitthvað
vantar, því það verður að biða eftir bíl.
Svo kemur bíll, Þjóðverjinn hjálpar til
við að skipta um dekk, og blondurnar
klappa fyrir hetjunum, þegar allt er
komið í lag. Þetta er nú gaman.
Og þá er það Hveragerði. Blómin
í Eden eru skoðuð, og Bjarni kominn
eitthvað bak við, líklega í eldhúsið eins
og við Gullfoss og Geysi og hvar var
nú aftur stanzað?
Þegar útlendingarnir eru búnir að
dást og kaupa og Kristján búinn að
útskýra og Bjarni búinn að borða og
klípa stelpurnar er haldið af stað.
— Var þetta aldingarðurinn Eden?
spyr sú þýzk-júðsk-ameríska Bjarna á
leiðinni út. — Sástu ekki Evu? spyr
Bjarni og bendir á afgreiðslustúlkuna.
— Nú, en hvar er þá Adam? spyr sú
þýzk-júðsk-ameríska. — Inni að klæða
sig.
Og nú er haldið yfir heiðina og til
höfuðstaðarins.
Home sveet home, — þar fornar súl-
ur flutu á land, eins og við segjum
fyrir kosningar.
Það er glaður og reifur hópur sem
keyrir inn í Reykjavík, þetta kvöld,
seint í júní. Þeir Kristján og Bjiarni
hafa svo sannarlega gert þessum útlend-
ingum daginn ógleymanlegan. Og það
voru glaðleg andlit, sem þökkuðu þeim
fyrir góðan dag.
Sólin er ekki ennþá komin upp og
það er komið kvöld.
*