Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 20

Myndirnar eru af leið-
inni sem þeir félagar
reru yfir Atlantshafið
frá Sandy Hook í
Bandaríkjunum til Le
Havre í Frakklandi,
farkostinum, með þá
sjálfa undir árum og
heiðursmerkinu, sem
bandaríska blaðið
sæmdi þá að sigrinum
unnum.
*
*
borð, af því að báðar líniirnar voru festar sömu megin. Bátúr-
inn var fullur af vatni, og í hvert skipti, sem það virtist ætla
að heppnast öðrum okkar að komast um borð fór báturinn
aftur á hliðina. Að lokum heppnaðist það mér að draga Harboe
um borð, en þá var hann orðinn svo máttfarinn, að minnstu
munaði, að hann drukknaði í vatninu um borð í bátnum.
Eftir þessa erfiðleika lítur út fyrir, að lítið gagn yrði meira
af Harboe. Hann er orðinn stokkbólginn í andlitinu, og átti
erfitt með að hreyfa sig. En þetta batnar þegar við getum
farið að róa aftur.“
En skyldu þeir missa móðinn eftir þetta — og 76 tíma
sveínleysi? Það var því að þakka, að svo varð ekki, að nú
kom gott veður, þeir sáu reykjarmekki út við sjóndeildar-
hringinn, og gleðin yfir því að vera ekki gleymdir af guði
og mönnum. Þetta kemur greinilega fram í þeim stuttu
setningum, sem meiri hlutinn af því sem efti- er af dagbók-
inni samanstendur af. I fyrsta skipti skýra þeir þarna frá
því, að þeir hefðu skrifað fjölskyldunum bréf, og að þeir
hefðu skrifað lýsingu á þeim hluta ferðarinnar, sem lokið
var. Það var fyrir New York World Telegram.
★ SKEMMTILEGUR FUNDUR Á HAFINU
Miðvikudaginn 15. júlí mæta þeir norsku skipi, Cito frá
Larvik. Veðrið er gott, og þeir geta farið um borð og borðað
góða máltíð. í dagbókinni segir: „Við gátum varla gengið,
þegar við komum upp á dekkið, en við vorum meðhöndlaðir
eins ’og greifar.
Þ
EIR á Cito hjálpuðu þeim líka til þess að endur-
nýja matarbirgðirnar, sem voru orðnar litlar,
vegna þess hve mikið þeir höfðu misst. Þeir
fengu leika brúsa með drykkjarvatni, og ná-
kvæma lýsingu á því að þeir „hefðu mætt
Cito á 47 10 N og 31 20 V, 15 júlí, 1896.
Þetta var undirskrifað af skipstjóranum á Cito.
Samuelssen skrifar hér — til viðbótar við
athugasemdir Harboes í dagbókina: „Við
fengum einnig tvær flöskur af geniver, það
kom sér vel, því við höfðum ekkert áfengi með okkur frá
New York. Klukkurnar okkar voru einnig lagaðar, þannig að
við gátu aftur farið að fylgjast nákvæmlega meðþ ví, hvað
timanum leið. En það liðu ekki margir dagar, þangað til þær
stönzuðu aftur.
Eftir að hafa yfirgefið Cito, héldu þeir áfram, og við tok
góðviðristímabil, þeir voru í ólíkt betra skapi. Þeir fundu
tunnu, sem innihélt ljósaolíu. Þeir höfðu 'enga þörf fyrir
hana, svo hún var aftur sett fyrir borð.
24. júlí mættu þeir litlum norskum fiskibát. Þeir voru
drifnir um borð og fengu góða máltíð. Og ennþá fá þeir
nákvæma lýsingu á því „að þá vanti bæði segl of mótor“.
Dagarnir líða hver öðrum líkari. í dagbókinni frá þessum
dögum er aðeins að finna tæknilegar athugasemdir, — þangað
til laugardaginn 1. ágúst. Nótt var góð og það var þægilegt
að róa. Klukkustundu fyrir sólsetnr urmwötva þeir fjall í
norðri,'og tveim tímum seinna náðu þeir landi, í fyrsta sinn
eftir 56 sólarhringa á sjó. Það er Scilley Island, sem þeir
voru komnir til, það fengu þeir að vita á rússneskri skonn-
ortu, sem þeir höfðu mætt. Klukkan 11 um morguninn gengu
þeir á land.
En ferðinni var samt ekki lokið, því lokatakmarkið var
Le Havre í Frakklandi. Og þegar næsta dag lögðu þeir af
stað, eftir að hafa sofið um nóttina, — í bátnum! Þeir reru
á daginn, varpa akkeri um næstur og taka öllu með ró, þeir
voru jú búnir að sigra Atlantshafið. Föstudaginn 7. ágúst
komu þeir að Frakklandsströndum, en mikið óveður gerði
það að verkum, að þetta varð allt annað en skemmtireisa.
Sjórinn gekk yfir bátinn og þessa nótt urðu þeir að ausa
stöðugt til þess að halda bátnum á mloti.
Klukkan 9 þann 8. ágúst um morguninn komu þeir til
Le Havre, eftir 62 sólarhringa frá því að þeir lögðu af stað
frá New York.
★ GLEYMDUST f NANSEN HRIFNINGUNNI «
Frá Le Havre fóru þeir til Parísar, þar sem þeir tóku á
móti tveimur gullmedalíum, — og þaðan til London, þar
sem þeir stilltu bátnum til sýnis og græddu á því peninga.
En svo héldu þeir til Noregs, þar sem þeir væntu mikils
heiðurs.
En einmitt um þetta leyti hafði landkönnuðurinn frægi,
Friðþjófur Nansen, nýlokið ferð sinni og allt snerist um hann
og félaga hans.
Þeir reyndu að stilla bátnum til sýnis í Tivoli-garðinum,
en enginn hafði áhuga á litlum árabát, þegar hægt var að
heiðra Fram með því að horfa á hann. Það var fyrst í Farsunds,
Framh. á bls. 4L
20
FÁLKINN