Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 48

skerminn úr allri hættu. Hrædd-
ar burt, en léku hlutverkið til
enda. Hefði Miss Sills vaknað
myndi hún hafa séð ólögulegt
flykki skríðandi á fjórum hönd-
um Hún myndi hafa æpt og
Hattie æpti. Síðan yrði sagt:
„Kæra Miss Sills, þér eruð ekki
með sjálfri yður. Þetta hefur
verið yður of erfitt. Nokkurra
vikna hvíld...“ Svo yrði ekki
framar nein Miss Sills. Svo yrði
ekkert framar.
Verður lampinn fjarlægður
áður en einhver sér hann, ein-
hver sem er vinveittur? Og ef
það verður, hvaða skýring verð-
ur gefin á því...? Brjóttu ekki
heilann um það, þú veizt að
lampinn verður tekinn. Gleymdu
lampanum, reyndu að muna hitt.
Það gæti verið eitthvað, eitthvað
smávegis.
Hattie. Hve löngu seinna var
það? Einni mínútu, tveim mín-
útum ? Hver gerir sér grein fyrir
tíma i slíku myrkri. Nýi læknir-
inn, sem Ralph náði í var of
ungur, of óreyndur, en alúðieg-
ur og átti töluverðar eðlisgáfur.
Hann hafði strax skilið að til
einskis væri að bjóða henni töfl-
ur úr hennar eigin glasi, en
hann reyndi ekki að finna ástæð-
una. Glas hans var nýtt og hann
hafði látið hana sjá þegar hann
tók það upp. Hættulaust, nýtt
glas og þar sem Emma var i
herberginu og Miss Sills sömu-
leiðis ... Þetta er nóg, þetta er
nóg, byrjaðu aftur á Hattie.
Kannski Hattie ...
Nýi læknirinn sagði að Hattie
hefði veinað vegna þess að hún
hefði haft martröð. En Miss
Sills sagði, að Hattie hefði orðið
hrædd við vafningsviðinn fyrir
utan gluggann. Þau trúðu því
sem þau sögðu; það var þetta
sem þeim hafði verið sagt. En
Hattie þekkti hvert lauf á þess-
um vafningsvið, hverja lykkju
og sprota. Það sem Hattie hafði
séð, var svart flykki með fjórar
hendur, en henni myndi verða
talið hughvarf. Ef Hattie gæti
aðeins talað áður, talað alls stað-
ar, við alla. Jafnvel við kaup-
mennina. Kaupmenn töluðu oft
og dreifðu fréttum. Hafði verið
nógu bjart til þess að Hattie
gæti séð hendurnar? Ef Hattie
minnist á hendurnar og það
bærist réttum aðilum til eyrna
— Hver er réttur aðili í þetta
skipti? Hver veit um hendurn-
ar?
Hver veit um þær. Þú sást
hann búa þær til. Það var laun-
ungarmál, gletta. Hánn sagði þér
að hann ætlaði að gefa þær.
Hann sagði: „Hver er alltaf að
óska þess að liann hafi fjórar
hendur?“ Hann hló er hann sagði
það.
Hugsaðu, hugsaðu. Það var
einhver annar sem vissi það,
einhver sem kom inn í herberg-
ið og sá þær. Hver? Hver kom
inn...? Svona, svona, nú ferðu
aftur rangt að. Þú lætur hug-
ann reika, þú sérð andlit hans
fyrir þér. Það er slæmt fyrir þig.
Þú heyrir rödd hans aftur. Hættu
augnablik og hugsaðu um eitt
hvað annað. Kallaðu sjálfa þig
gælunöfnunum, sem Miss Sills
kallar þig. Það er alls ekki svo
vitlaust. Gerðu það nú. Kallaðu
sjálfa þig góðu telpuna, ljúf-
una... Ég er góða telpan, ljúfa.
Byrjaðu nú aftur á kvöldinu í
gærkvöldi. Ef til vill hefur þér
sézt yfir eitthvað, eitthvað sem
getur talað fyrir þig, bent fyrir
þig. Fljótt. Fljótt.
Lampinn, sem valt niður á
gólfið. Myrkrið. Biðin. Ópið.
Síðan ekkert. Ekkert, ekkert.
Gefst upp.
„Þú ert vakandi," sagði Emma.
„Það er gott. Og Miss Sills hef-
ur fært þér morgunverðinn. Þú
svafst eins og engill, og það er
vegna þess að þú vissir af mér
við hliðina á þér.“
Emma mataði hana með skeið
og glerpípunni, skríkjandi og
þusandi, og var mikið niðri fyr-
ir. „Síminn hringdi í sífeilu —
allir hafa frétt af áfallinu sem
þér fenguð og vilja láta í ljósi
samúð sina. Klukkan er aðeins
tíu og fólk er þegar farið að
koma í heimsókn. Doktor Bob-
cock, Perryhjónin, og viðkunn-
anlegi nýi læknirinn. Mrs. Perry
kom með indælt hlaup handa
yður til hádegisverðar og flösku
af Sherry. Borðið þér nú eggið
yðar og þá læt ég þau öll koma
inn til yðar.“
Miss Sills hagræddi stólnum
hennar. „Það er of kalt til að
vera úti á svölunum," sagði Miss
Sills. „Ég held ég láti hann við
gluggann. Það er svo notalegt
við sólrikan gluggann og þú get-
ur blundað eins og lítiil kettling-
ur. Þú þarfnast meiri svefns,
skal ég segja þér... Heyrðu
Emma, hún vill fá gömlu ábreið-
una. Gott og vel, þú getur feng-
ið hana, þegar við erum búnir
að koma þér fyrir. Þú ert nú
meira dekurbarnið. Næstu viku
ætla ég að beita aga.“
Emma lét morgunverðarbakk-
ann frá sér í ganginum og þær
hjálpuðust að við að aka henni
að glugganum. Hún heyrði fleiri
koma, ganga hljóðlega eins og
hæfði því fölki sem vissi að hún
hefði átt érfiða nótt.
„Leyfið mér að sjá á ykkur
fæturna, öllsömun," sagði
Emma. „Ég sá ykkur úti i garð-
inum og ég ætla ekki að láta
bera meira rusl inn á hreint gólf-
ið hjá mér.“
„Rusl?“ George Perry.
„Lauf og möl um allt. Vaðið
hér út og inn í nótt og ég verð
að þrífa þetta liggjandi á hnján-
um.“
Þau umkringdu stól hennar
brosandi og slógu henni gull-
hamra. Hún væri hugrökk, hún
væri sannur hermaður. Hún væri
hraustbyggð kona, færi batnandi
með hverjum degi, enginn efi á
því. Hún var góðan dag Mrs.
Manso; hún var kæra Mrs. Man-
son, sem hefði gert' þau svo
hrædd. Hún var allt i lagi Mrs.
Manson, allt í lagi... Hún lokaði
augunum vegna þess að hún
vildi ekki sjá andlit þeirra. Radd-
irnar sögðu henni hvar þau stóðu
og sátu.
Miss Sills, sem sat í glugga-
kistunni, sagði við einhvern.
„Nei, takið ekki ábreiðuna burt.
Ég veit að það er heitt, en hún
vill hafa hana.“
„Er hún sofandi, Miss Sills?"
„Hún hvilist aðeins. Það er
góðs viti. Hún er alltaf svona,
þegar þér komið inn. Hættið ekki
að tala, haldið áfram. Henni
þykir gott að heyra raddir í
kringum sig, er það ekki, doktor
Babcock?"
„Vissulega, vissulega. Og hver,
með leyfi að spyrja, eiga að
verða örlög sherryflöskunnar
frá hinni vinsamlegu nágranna-
konu?“
Ralph, efablandinn, hikandi.
„Ja, ég býst við að við gæt-
um...“
„Kiukkan er ellefu," sagði
doktor Babcock. „Við höfum
staðið í ströngu í nótt.“
„Þessir karlmenn; Þessa
flösku á Mrs. Manson ein!“
„Emma, heldurðu ...“
Emma, nöldrandi ánægjulega
yfir hinni samkvæmislegu
stefnu, sem heimsóknin hafði
tekið, flýtti sér að sækja sherry
úr borðstofunni. Raddirnar möl-
uðu áfrám. Emma glamráði i
glösum, þusti fram og aftur,
kyrrðist svo loksins. „Ég er fegin
að fá að setjast. Mig verkjar
í fæturna. Ég er gömul kona,
en enginn hugsar um það. I
þessu húsi þyrfti maður að hafa
fjórar hendur."
Hlustið! Hlustið! Hlustið þið
öll! Emma er að vitna i einhvern,
Emma er að stríða einhverjum
— heyrið þið það ekki? Horfið
á augu Emmu, sjáið hvert
Emma horfir. Segðu það aftur,
Emma. Emma, segðu það aftur!
„Þakka yður fyrir,“ sagði
Emma. „Ég hefði ekkert á móti
því. Mig snarsvimar strax af því,
en mér þykir gott að fá sopa
einstöku sinnum."
„Þú getur fengið hvað sem þú
vilt, Emma. Húsið allt, eins og
það leggur sig.“
„Það gleður mig að heyra,“
sagði Emma, „vegna þess að ein-
mitt núna er nokkuð sem ég vil
fá.“
Svo kom það.
Emma sagði: „Ég vil fá leyfi
yðar til að farga þessum lampa
þarna við rúmið.“
„Hvað er að honum?“
„Hann er óhentugur. Skermur-
inn er of stór. Hann flækist fyr-
ir.“
Emma. Líttu á lampann. Líttu
á hann.
Er Emma — nei, bíddu við,
opnaðu ekki augun. Þau eru að
ganga um; einhver hefur numið
staðar fyrir aftan stólinn þinn.
Varlega. Einhver er að bíða eftir
því að þú . .. Taktu hendurnar
burt af hálsinum á mér. Geturðu
ekki beðið þar til dimmt er orð-
ið?
„Hæ!“ Miss Sills var við hlið
hennar. „Hæ, hvað gengur á
hérna? Hvernig stendur á því
að þú skelfur? Þér er sjóðheitt.
Svona, vina, svona. Er nú allt í
lagi?“
„Lampi,“ sagði George. „Það
minnir mig á svolítið. Segið
mér, gerir nokkuð til þótt minnst
sé á nóttina í nótt?“
„Því ætti það að vera?“ dok-
tor Babcock. „Nóttin er þegar
gleymd. Lampi, sagðirðu?"
„Jamm. Á augnabliki, sem ég
býst við að hafi verið mikilvægt,
slökkti einhver á honum.“
„Um hvað eruð þér að tala-“
„Lampann, sem Emmu er i
nöp við. Ég hékk út um glugg-
ann hjá mér allt í einu varð
niðamyrkur hér í þessu her-
bergi. 1 hér um bil tvær eða
þrjár mínútur. Það var þegar
búið að slökkva á litla lampan-
um við skerminn. En á þessum
stóra var slökkt, síðan var
myrkur nokkra stund og þá var
kveikt á honum aftur.“
„Þú ert ruglaður, George,“
sagði Miss Sills. „Það var kveikt
á honum þegar ég fór að sofa
og það var líka kveikt á honum,
þegar Mr. Cory vakti mig. Var
það ekki, Mr. Cory — eða er
það ég sem er orðin rugluð?"
„Enginn er ruglaður og George
hefur rétt fyrir sér. Lampinn
— Nei, ég hef engum sagt það — ég vissi ekki, að það
var leyndarmál.
FALKINN