Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 33

— Elsku vinurinn min, ertu
veikur? Lotta tók fegins hendi
við tœkifærinu til að sýsla um
hann. — Ég veit hvað við ger-
um, sagði hún athafnasöm þegar
þau voru komin heim. Þú skalt
bara sofna og láta höfuðverk-
inn iíða frá, og á meðan bý ég
'til eitthvað gott. Og við skulum
skipta um föt fyrir kvöldverð-
inn. Ég hef reyndar með mér
síðan kjól. Mamma saumaði
hann, því að hún hafði lesið að
Englendingar hefðu alltaf svo
mikið við og hún hélt auðvitað
að ég myndi taka þátt I alls
konar fínum samkvæmum. Og
r ég ætla að mála mig eftir öllum
kúnstarinnar reglum. Þú verður
>að sofa lengi...
Þegar Paul var búinn að vekja
hjá henni löngun til að vera
kyrr heima, hvarf höfuðverkur
hans og hann smitaðist af leik-
■ gieði hennar. Hann klæddi sig í
smokingföt og snjóhvíta skyrtu
með Tom Jones linfellingum, og
bjó til vínblöndu á meðan Lotta
fetti sig og bretti fyrir framan
spegilinn. Hún hafði greitt sítt
hárið upp í háan hnút, borið
grænan lit á augnalokin og svert
gullin bráhárin.
— Heyrðu, þetta ' er fjári
> sterkt, sagði hún og gretti sig
ofui’lítið þegar hún hafði bragð-
að á drykknum sem hann rétti
henni.
— Það er bara sítrónúbragðið,
sem gerir það rammt, það er ekki
mikið áfengi í þessu, sagði hann.
Ljúktu úr glasinu svo við getum
gætt okkur á búðingnum hennar
Eileenar. Ég fer upp á meðan
og næ í vínið.
Það var ekkert venjulegt vín,
sem hann hafði keypt. Það var
raúnverulegt kampavín og fjör-
legur smellur í tappanum jók
á gleðskapinn við matborðið.
— Ég hef aldrei skemmt mér
svo vel á ævinni, endurtók hún
hvað eftir annað. — Nei, helltu
ekki aítur i glasið mitt, elskan,
' ég er þegar orðin ör í höfðinu ...
— Manstu það sem ég sagði
‘ við þig í dag? spurði hann. Um
að þú vektir villimannseðlið í
mér? Nú er það að vakna aftur.
Hann kom upp að hlið hennar
1 óg þrátt fyrir spriklandi og
hlæjandi mótþróa hennar, lyfti
hann henni upp og bar hana út
' úr herberginu.
— Þér tekst aldrei að bera
mig upp stigann, stríddi hún
honum. Slepptu mér niður, þá
skal ég ganga sjálf.
— Nú ertu búin að lofa þvi,
muldraði hann loðmæltur og
enda þótt hann léti hana frá
sér á gólfið, sleppti hann henni
ekki. Hann kyssti varir hennar
háls og axlir, heitar af sólinni
gegnum þunnt kjólefnið.
— Gættu að kjólnum, aðvar-
aði Lotta. Þetta er bezti kjóllinn
sem ég á.
— Farðu þá úr honum ...
Með gæiinni handhreyfingu
dró hann niður fennilásmn á
bakinu á kjólnum hennar, og á
sama augnabliki kviknaði á ljós-
inu í ganginum.
Hvorugt þeirra hafði heyrt i
bílnum. Þau höfðu verið allt of
upptekin hvort af öðru, allt of
viss um að enginn myndi trufla
þau. Nú stóðu þau þarna og
kipruðu augun við sterku ljós-
inu og Mrs. Gardiner, sem þrýsti
höndinni flemtruð að hjarta sér.
— Mig hefði átt að gruna
það, þegar ég réði sænska stúlku
í húsið, hvæsti hún. — Þið með
ykkar frjálsa uppeldi... en ég
hélt samt að þér mynduð sýna
ofurlitla virðingu... Að svona
almúgastúika skuli reyna að véla
Paul son minn ... og það í mínu
eigin húsi...
— Mamma, stilltu þig, þú veizt
ekki hvað þú ert að segja...
Lotta stóð hreyfingarlaus og
horfði á hann ganga til móður
sinnar og leggja arminn utan um
hana. Þegar hún þurfti hans
mest við, fór hann frá henni.
1 stað þess að ieggja handlegg-
inn um hana og tala hreinskilnis-
lega um að þau elskuðu hvort
annað, þá sneri hann við henni
baki.
Hún flúði snöktandi upp stig-
ann.
FJÓRÐI KAFLI
Það var ekki fyrr en Lotta var
komin upp á herbergi sitt sem
hún fann að rennilásinn í bak-
inu var niður. Hana hitaði í
kinnarnar, er henni varð ljóst
hvað Mrs. Gardiner hlaut að
hafa haldið, þar sem hún stóð
I ganginum og sá hálfnakið bak
hennar. Var nokkuð tiltökumál
þótt hún missti stjórn á sér og
segði ýmislegt, sem hún iðraðist
sennilega þegar?
Lotta reyndi að vera réttlát.
Ef hennar eigin foreldrar hefðu
komið að henni og einhvei’jum
pilti í svo grunsamlegu ástandi,
myndu viðbrögð þeirra áreiðan-
lega hafa orðið jafn ofsaleg. Þau
myndu hafa rekið piltinn á dyr.
Mrs. Gardiner hafði þó ekki rek-
ið hana.
Það var Paul að þakka. Hann
þekkti móður sína og vissi að
hann yrði umfram allt að sefa
hana. Lottu hafði fundizt hún
svikin þegar hann hafði yfirgef-
ið hana, en nú eftirá skildi hún,
að hann hafði breytt skynsam-
lega og hugsað um það sem
henni væri fyrir beztu. Það var
ekki aðeins um liðandi stund að
ræða, heldur allt lífið.
Ef til vill var hann einmitt
núna að segja móður sinni frá
ást þeirra. Á morgun yrði allt
gott aftur. En morguninn eftir
lágu tárin enn eins og þurr sand-
korn milli augnaháranna og
höfuð hennar var þungt og
verkjaði. Vínblandan hlaut að
hafa verið sterkari en Paul
hafði látið i veðri vaka.
— Það er sennilega enn erfið-
ara að eigá fri én að vinna,
sagði Eileen og horfði á hana
rannsakandi augnaráði. Hvað
hafðistu eiginlega að i gær?
Lotta brosti. — Ég fór niður
að ströndinni með Paul...
— Með Paul? tók gamla mat-
reiðslukonan fram í, agndofa.
— Já, hvað er svo undarlegt
við það?
Eileen hristi höfuðið. — Þú
skilur það ekki einu sinni. Það
er auðfundið að þú ert útlend-
ingur. Þú hefur ekkert liugboð
um, hvað við á. Ef frúna grun-
aði þetta ...
— Hún veit það, sagði Lotta
þrjóskulega.
Eileen varð orðfall.
Ekki fékk Lotta neina upp-
reisn. Mrs. Gardiner umgekkst
hana eins og hún væri loftið
tómt. Það var eins og atburður-
inn í stiganum um nóttina hefði
alls ekki átt sér stað. En hún
hafði ekki augun af syni sínum
allan daginn.
Lotta sendi Paul biðjandi
augnatillit, en árangurslaust.
Hann þorði ekki að lita á hana.
Aldrei áður hafði hún tekið eins
vel eftir því hve löng og upp-
sveigð augnahár hann hafði, eins
og núna þegar hann horfði stöð-
ugt niður fyrir sig. Hún vildi
ekki sjá hann eins og smástrák,
sem hefði verið ávítaður af
mömmu sinni, en annað var hann
ekki.
Klukkustundirnar snigluðust
áfram, hver af annarri þar til
kvöldið kæmi og þau gætu talað
út. Lotta sat niðri i litlu dimmu
kjallaraeldhúsinu og fægði silf-
>ur. Henni fannst það eins óg
refsiaðgerð og útlegð. Neglur
hennar urðu svartar og hana
sveið i lófana.
— “Þau eru þó vonandi góð
við þig?“ hafði móðir hennar
spurt í síðasta bréfi sínu. „Þú
skrifar ekkert um námskeiðið?
Þú ert þó ekki látin vinna of
mikið? Maður les svo mikið um
hvernig sænskum stúlkum er
þrælað út..
Þetta hafði John H. Hewitt
einnig sagt, hugsaði Lotta bitur
og var örg út í hann vegna þess
að hann hafði haft rétt fyrir sér.
Hún var látin vinna of mikið,
því gat hún ekki borið á móti.
Samkvæmt auglýsingunni sem
hún svaraði, átti hún aðeins að
hjálpa til við léttari störf og fá
fyrir það frítt uppihald og vasa-
peninga. Enn hafði hún enga
peningá séð. Þeir áttu að greið-
ast um mánaðamót. Þá átti hún
að fá tíu pund. Það samsvaraði
eitt hundrað og fimmtiu sænsk-
um krónum. 1 Svíþjóð myndi
engin vinnukona fást fyrir þau
laun. Þetta voru heldur ekki
laun... það voru vasapeningar.
Nei, hugsaði hún og bældi
niður reiði sína. Hún mátti ekki
hugsa illa um fjölskyldu Pauls.
Paul hafði sjálfur skýrt fyrir
henni að móðir hans væri alin
upp i allt öðrum anda. Það var
af skilningsleysi en ekki vísvit-
andi illvilja, sem hún lt vinou-
dag Lottu verða of langan.
En einnig lengstu dagar taka
enda. Þegar kvöldið kom, klæddi
Lotta sig i síðbuxur og þægilega
peysu og gekk út í garðinn. f
bókastofunni var kveikt ljós og
gegnum gluggann sá hún Paul
með foreldrum sínum. Faðir
hans lagði kapal, móðirin reykti
og Paul stóð frammi fyrir þeim
og pataði ákaft með höndunum
meðan hann talaði. Hún var
nærri viss um, að þau voru að
tala um hana. Ef til vill myndi
hann snúa máli sinu til föður
síns ef móðir hans reyndist ó-
hagganleg.
Hún gat nærri ímyndað sér
samtalið, sem fram færi. —
Þetta er alls ekki eins og þú
heldur, mamma. Ég viðurkenni
að það leit einkennilega út i
nótt, en Lotta er alls ekki þann-
ig. Ég elska hana. Ég ætla að
kvænast henni. Hún er alls engin
almúgastelpa eins og þú kallað-
ir hana, og enda þótt hún hefði
verið það, þá skiptir það engu.
Og sænskar stúlkur eru ekki
frekar ósiðlátar en Skotar eru
nízkir. Það eru aðeins heimsku-
legir sleggjudómar, barnaleg
hjátrú. Ég veit að þú vilt aðeins
það sem mér er fyrir beztu, en
einmitt þess vegna verðið þið
að skilja að við Lotta eigum
saman. Við elskum hvort ann-
að...
Lottu fór að verða kalt þar
sem hún gekk úti í kvöldmyrkr-
inu. Við förum upp á herbergið
þitt, hafði Paul stungið upp á
um kvöldið, þegar kalt var í
lofti. Þá hafði henni ekki dottið
í hug að' taka það östinnt upp,
en í einmanaleika hennar réð-
ust að heOni óboðnar, Ijótar
grunsemdir. Þegar piltur biður
stúlku um að fá að fylgja henni
upp á herbergið hennar ...
Hvers vegna kom Paul ekki?
Hún þarfnaðist nærveru hans til
þess að geta varizt hugsunum
þeim er ásóttu hana.
Franski glugginn út á sval-
irnar var opnaður og rödd Pauls
barst til hennar gegnum myrkr-
ið: — Ég ætla að sleppa Mahjong
í garðinn.
Stutt augnablik bar svartan
skugga hans við lampaljósið fyr-
ir innan, síðan var hurðinni
aftur lokað: Hundurinn gelti eins
og til að reka burt ósýnilega
fjandmenn. Siðan fékk hann veð-
ur af Lottu og kom hlaupandi
á móti henni yfir vott grasið.
— Hæ, sagði hún döpur og
beygði sig ósjálfrátt niður til að
strjúka honum. Þegar hann
reyndi að flaðra upp um hana,
lyfti hún honum upp og-lét tár-
in falla niður í hlýjan feldinn.
— Þú ert Ijótur og þú ert
leiðinlegur og eiginlega geðjast
EFTIR CUMILLA HJELMARS
FÁLKINN 33