Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 34

mér alls ekki að þér, tautaði
hún, en þessa stundina ert þú
sá eini sem ég hel...
Hún varð allt i einu gagntekin
af ægilegri heimþrá. Og um
leið varð henni Ijóst hve litið
hún vissi um Paul. Hann var
laglegur og hún hafði orðið ást-
fangin í honum, Og honum þótti
vænt um hana. f þessa hugsun
hélt hún dauðahaldi og reyndi
að sækja sér kjark í hana. Hann
hafði sagt, að honum þætti vænt
um hana.
En þetta kvöld kom hann ekki
út.
Skýringuna fékk hún daginn
eftir, þegar Mr. Gardiner var
farinn til skrifstofu sinnar í
London og Mrs. Gardiner fékk
óvænta heimsókn af vinkonu
sinni. Meðan frúrnar sátu á svöl-
unum og drukku te, stöðvaði
Paul Lottu í garðinum, þegar
hún var á leið aftur niður í eld-
húsið með tóman bakkann.
— Ég sá þig i garðinum í
gærkvöldi, sagði hann fljótmælt-
ur. En ég gat ekki komizt út.
Þá myndi mömmu hafa grunað
eitthvað.
— Grunað? át Lotta eftir með
uppglennt augu og hélt bakk-
anum fyrir framan sig eins og
skildi.
— Horfðu ekki þannig á mig..
heyrirðu það? Rödd hans varð
biðjandi og hann lagði höndina
á öxl hennar. Svo gleymdi hann
því sem hann ætlaði að segja
og muldraði hásróma: — Guð
minn góður, bara ef ég snerti
þig verð ég viti mínu fjær. Næst
skal ég búa betur um hnútana.
Á miðvikudaginn fæ ég lánaða
íbúð hjá kunningja mínum I
borginni. Þar getur enginn ónáð-
að okkur. Ef þú vissir hvernig
mér leið i nótt... þegar ég
hugsaði um hvernig það hefði
getað orðið, ef mamma hefði
ekki komið heim ...
Lotta stóð hreyfingarlaus. Hún
leit niður á hendi hans, eins og
hún væri eiturormur, sem skrið-
ið hefði upp á öxl hennar.
— Og hvað var það sem átti
að gerast, spurði hún mjög
hægt og seinlega og horfði á
hann eins og hún hefði aldrei
séð hann áður.
Augnaráð hennar gerði hann
óstyrkan. Hann dró að sér hend-
ina og hló við. — Vertu ekki
með nein látalæti, hvíslaði hann.
Þú vildir það engu siður en ég.
Þú hefur viljað það allan tím-
ann, það hef ég fundið svo ekki
varð um villzt.
Orð hans ollu henni hræðileg-
um sársauka. En það var
sams konar sársauki og þegar
skemmd tönn er dregin hægt út
með rótum. Tómleikinn á eftir
var léttir, enda þótt blóðbragð
væri í munninum.
Hún reyndi að setja upp hæðn-
issvip en úr honum varð aðeins
biturleg gretta. — Það var þá
'ta sem þú meintir með því
þú vildir eiga mig? Að þú
vildir hátta hjá mér? Eingöngu
34 FÁLKINN
vegna þess að ég er Svíi,
hélztu...
— Farðu nú ekki að vera reið,
sagði hann, gleymdi móður sinni
og allri varkárni og ætlaði að
vefja hana örmum.
Með snöggri ofsalegri hreyf-
ingu barði hún bakkanum í and-
litið á honum, svo hann hrasaði
aftur á bak og hélt hendinni
um helaumt nefið.
— Já, þér getið tekið af borð-
inu núna, sagði ísköld rödd Mrs.
Gardiner utan af svölunum. Án
þess að líta á Lottu fylgdi hún
gesti sínum til dyra. En Lotta
hreyfði sig ekki úr stað. Hún
var eldrjóð i kinnum og svo æst
að hún gat varla náð andanum.
„ ... það var fallegt af þér að
lita inn og vertu velkomin aftur
á sunnudaginn ég bið hjartan-
lega að heilsa Howard og börn-
unum...“
Rödd Mrs. Gardiner kvakaði
einhvers staðar i fjarska. Svo
var útidyrunum lokað og disæt-
ur málrómurinn harðnaði:
— Stendur Lotta þarna enn-
þá?
— Já, enn stend ég hérna, en
það skal ekki verða lengi. Ég
hef hugsað mér að segja upp
starfinu. Og það á stundinni.
Aðeins vegna þess að ég er út-
lendingur skulið þið ekki halda,
að þið getið farið með mig eins
og ykkur þóknast.
— Hvernig farið er með mann
veltur að miklu ieyti á fram-
komu manns sjáifs, sagði Mrs.
Gardiner og rödd hennar var
köld og róieg og tilfinningalaus.
— Ég held einnig að bezt myndi
verða að þér flyttuð héðan án
taíar. Yður er kunnugt um
ástæðuna. Ég vildi aðeins að
maðurinn minn ræddi við lög-
fræðing sinn um möguleika á
þvi að losna við au pair stúlku,
sem tekin hefði verið inn á heim-
ilið, en þar sem þér óskið sjálf
eftir að fara, þá horfir málið
öðruvísi við. Verið þér sælar.
Hún sneri róleg bakinu við
Lottu og hvarf út á svalirnar.
Paul hafði ekki sagt eitt einasta
orð. Þegar hann lét hendina
falla, sá Lotta að nef hans var
eldrautt og bólgið. Hún óskaði
þess að hún hefði slegið fastar.
Það hefði verið henni sönn
ánægja að sjá honum blæða,
enda þótt það væru aðeins blóð-
nasir.
— Þú með íbúðina þína í
London ... Meiru gat hún ekki
stunið upp, en í þessum fáu orð-
um lá heil veröld vonbrigða og
fyrirlitningar.
Hún byrjaði ekki að gráta fyrr
en hún kom upp á herbergi sitt.
Hún grét illskulega og barna-
lega, hástöfum, á meðan hún
reytti saman eigur sínar og
hrúgaði þeim saman i ferða-
töskuna.
Hún hugsaði ekkert um hvert
halda skyldi, heldur um það eitt,
að hún yrði að komast burt.
Hún þvoði sér í skyndi í framan
úr köldu vatni, og huldi öll merki
um tárin með andlitsdufti. Paul
skyldi ekki fá að hrósa sigri yfir
því að hún hefði grátið hans
vegna. Hann var ekki þess verð-
ur, þessi skepna, þessi útsmogni
kvennaflagari, þessi hvíslandi
lygalaupur...
Ókvæðisorðin söfnuðust fyrir
I henni svo henni fannst hún
vera að kafna og hún skálmaði
niður stigann með þunga tösk-
una í hendinni eins og hún væri
að fara í strið.
1 forsalnum var enginn nema
Eileen. Hún var hnuggin og
skalf á svip og hélt á nokkrum
peningaseðlum I hendinni.
— Vasapeningarnir, nærri
hvíslaði hún. Frúin bað mig að
fá þér þá. Það verður ekki mikið
fyrir svo stuttan tima, en...
Lotta óskaði að hún hefði haft
efni á að rífa seðlana í sundur
og dreifa þeim 1 kringum sig
á gólfið til þess að sýna fyrir-
litningu sína á þessu yfirstéttar-
hyski, en skynsemin var farin
að segja til sin og hún tók við
peningunum og stakk þeim nið-
ur 1 handtösku sina. Þá kom
hún auga á nafnspjaldið, sem
hún hafði nærri gleymt. Nú
skyldi John H. Hewitt svo sann-
arlega fá viðtal sem lengi yrði
í minnum haft!
— Vertu blessuð, Eileen og
þakka þér fyrir samveruna,
sagði hún og hugsunin um að
hún hefði einhvern þrátt fyrir
allt, sem hún gæti snúið sér til,
gerði hana rólegri. — Þú hefur
allavega verið góð við mig.
Eileen stirðnaði. — Mér finnst
nú ekki að þú hafir haft ástæðu
til að kvarta. ÞaS er ósköp
skiljanlegt að frúin ...
Það var enginn vandi fyrir
Eileen að sýna skilning. Eileen
sem var gömul og uppalin í
sama anda og Mrs. Gardiner.
En hjá Lottu var engan skilning
að finna, aðeins vaxandi bræði,
sem heimtaði útrás.
Nafn og götunúmer dagblaðs-
ins stóð á nafnspjaldi Johns,
en hún var engu nær. 1 bænum
voru bæði áætlunarbílar og
neðanjarðarbraut, en hún vissi
ekki í hvaða átt hún skyldi
halda. Og hún hafði ekki efni
á að taka leigubíl. í stað þess
fór hún inn í litlu bjórstofuna
við torgið og bað um að fá lán-
aðan síma.
Það var ekki fyrr en hún hafði
valið númerið, að hún tók að
óttast um að John væri ef til
vill ekki viðlátinn. Hvert átti
hún þá að fara? En þá heyrði
hún rödd hans og nú var hún
ekki kimin og yfirlætisleg held-
ur þurr viðskiptarödd, dálitið
annrík og stutt í spuna.
— Hewitt, sagði hann og gegn-
um símann heyrðist i glamrandi
skrifstofuvélum.
— Þetta er Lotta, þusaði hún
út úr sér og mundi í sama bili,
að hann vissi ekki hvað hún
hét. Það er ég sem vann hjá
Gardinerhjónunum...
— Gardiner? Hann gérðist
óþolinmóður.
— Já, þér komuð þangað með
Patriciu Morris. Leikkonunni.
Mrs. Gardiner er systir hennar.
Ég bar fram matinn og þér vild-
uð hafa viðtal við mig ...
Hún þagnaði þegar hann fór
að hlæja. — Já, einmitt, litla
argvítuga skessan, nú man ég
það, sagði hann. Og hvað skyldi
yður vera á höndum?
— Það skal ég segja yður
þegar við hittumst. Ég hitti þig
á skrifstofu blaðsins. Ef þér
vilduð aðeins segja mér hvernig
ég á að komast þangað.
— Skessan er víst eitthvað
tamin og auðmjúk í dag? Hon-
um virtist skemmt en röddin var
ekki hæðnisleg, öllu heldur full
meðaumkunar. — Hvar eruð þér
núna?
Hún sagði honum það og síðan
skýrði hann fyrir henni hvaða
strætisvagn hún skyldi taka, og
hvar hún ætti að fara úr hon-
um. — Þaðan er líklega bezt að
þér takið leigubíl, ef þér hafið
aldrei komið til borgarinnar áð-
ur, ráðlagði hann henni og
bætti síðan við af skilningi sem
yljaði henni um hjartað: — Það
kostar aðeins örfáa shillinga.
Hann virtist nærri alúðlegur
þegar hann sagði það. Lotta
reyndi að geyma sér raddblæinn
i minni, meðan hún sat I strætis-
vagninum. Landslaginu veittl
hún varla athygli. Enn var hún
allt of æst og upptekin af þvi
sem hafði skeð. Bræðin svall
aftur í henni þegar hún fór að
hugsa um hvað hún ætti að
segja við Jolin. Hin ágæta Mrs.
Framh. á bls. 42.