Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 19

Tveir IMorðmenn eru | leir einu, sem nokkru sinni
hafa farið yfir Atlantshafið á opnum árabát.
þetta var árið 1896, og tók ferðin sjálf 56 sólar-
hringa. En urn | þetta Beyti var Friðþjófur Nansen
að vinna sín afrek, - og umheimuriim gleymdi
þessum tveimur hetjum...
Eftir Reidar Lunde
Á ÁRABÁT YFIR
ATLANTSHAF
7 tímum eftir hið eiginlega upphaf, mættu þeir fiskibáti, Það
' var síðasta sambandið við austurströnd Ameríku.
Þetta slæma veður heldur áfram, bæði vindurinn og sjór-
inn á móti fyrstu nóttina, en þeir voru samt ánægðir með
, árangurinn. Þeir finna kistu í sjónum, merkta G. L., en hún
er tóm.
Fyrstu dagana skiptust þeir á að róa, og það er tími til
að sofa. En föstudaginn þann 12. skrifaði Samuelssen, að þeir
hefðu báðir þurft að róa alla nóttina. Það var of kalt til þess
að sofa. Um morguninn kviknaði í prímusnum og litla eld-
stæðinu, sem þeir höfðu byggt. Þetta leit illa út um tíma, en
svo náðu þeir að slökkva bálið.
Þann 13. mættu þeir fyrsta skipinu, skonnortunni Jossey
frá Wetmouth. Daginn eftir kom mikill stormur, og þá rak
20 mílur til baka. Vindurinn jókst stöðugt, og lítið þýðir að
róa á móti.
★ HVALUR ÓGNAR
Miðvikudaginn 17. júní kom nokkuð sérstakt fyrir, það
kom skyndilega á móti okkur stór hópur hvala, minnst 50
stykki. Einn þeirra kemur upp rétt hjá bátnum, sá er risastór.
„Þessir hvalir eru stærri en við höfum nokkurn tíma séð
áður,“ segir í bókinni.
FTIR að hafa verið á sjónum í 12 sólarhringa
mættum við þýzka farþegaskipinu „Bismark
Fursta“. Við settum bandaríska fánann upp, en
þeir þann þýzka. Þeir sneru við, til þess að
athuga hvort þeir ættu að taka okkur upp.
Við sögðum, að svo væri ekki, en báðum þá
að skila kveðju, og segja að allt gengi vel.
Næst, þegar þeir mættu skipi, var það fiski-
skip, sem var að koma af Nýfundnalandsmið-
um. Þeim var boðið um borð til þess að fá
að borða, en þeir þáðu það ekki af hræðslu við að báturinn
kynni að brotna, þegar hann kæmi upp að skipshliðinni, þar
sem sjógangur var mikill.
Nú skiptust á skin og skúrir. Einn daginn var þokan þétt
sem steinveggur, annan daginn var glaðasólskin. En samt
kom þokan alltaf aftur. Átta daga samfleytt voru þeir í þéttri
þoku, og höfðu ekki minnstu hugmynd um, hvert stefndi.
„Við verðum bara að treysta á áttavitann!“
Sunnudagurinn 4. júlí var merkisdagur. Þá í fyrsta skipti
fórnuðu þeir af drykkjarvatninu og þvoðu sér í framan.
Þvoðu sér virkilega með „vatni og sápu.“
★ BÁTURINN VERÐUR FYRIR HNJASKI
Þetta var verulega hressandi. En nú jókst lika veðrið til
muna. Þeim mætti stormur af kröftugustu gerð. Þungt var
í sjó og vindurinn jókst sífellt, og mánudaginn 6. júlí voru
þeir neyddir til þess að setja akkerið útbyrðis.
Ekki þýddi fyrir þá að hugsa um svefn. Þetta var orðin
barátta upp á líf og dauða. Ekki sjaldnar en 30 sinnum fylltist
báturinn af vatni aðfaranótt þriðjudagsins. Akkerið rifnaði
frá og týndist. Hver brotsjórinn á fætur öðrum skall yfir þá.
„Við ausum báðir eins og við mögulega getum. Það er niða-
myrkur og ausandi rigning.“
Þeir misstu tvær vatnskönnur fyrir borð, og ekkert innan-
borðs var þurrt nema brauðið, — og dagbókin.
Allt var í lagi þann 8. en þann 9. segir í bókinni „að nóttin
hafi verið erfið.“ Og þann 10. munaði minnstu, að ferðinni
lyki á sviplegan hátt. Bátnum hvolfdi og þeir fóru báðir út-
byrðis. Annar þeirra skrifaði síðar í bréfi:
— Við heyrðum hryllilegan hávaða, og innan skamms kom
voðalegur brotsjór yfir okkur utan úr myrkrinu. Hann lenti
á annarri hlið bátsins og var svo þungur, að báturinn fór
þegar I stað á hliðina. Við vorum með björgunarbelti, sem
3—5 faðma lína var í og hún fest við bátinn. Okkur heppnaðist
fljótlega að snúa bátnum aftur við, og við komumst aftur
um borð, hvor frá sinni hlið. í dagbókinni sagði Gabriel:
„Það var ótrúlega erfitt fyrir okkur að komast aftur um
FALKINN
19