Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 32

einhvern glæsilegan veitingastað
með Paul sér við hlið. Með þetta
ljósa hár og langa íótleggina
myndi hún sjálfsagt vekja nóga
athygli til þess að Paul gæti
verið hreykinn af henni.
Lotta var ekki sjálfbyrgings-
leg, en hún vissi að hún átti
auðvelt með að ganga í augun
á karlmönnunum. Það hafði oft-
sinnis bæði glatt hana og kitlað
hégómagirnd hennar, en þennan
dag á ströndinni fannst henni
það einu*»gis óþægilegt og þving-
andi. Þótt Indíánahöfðingi í full-
um skrúða hefði haldið innreið
sina á torgið í Broköping, myndi
fólkið þar ekki hafa glápt meira
en glápt var á Lottu á hinni
ensku baðströnd.
— Þú ert allt of falleg til þess
að þú megir sýna þig í baðfötum,
sagði Paul og dró hana niður til
sín á sólheitan sandinn. Ég vil
ekki að neinn annar en ég fái að
sjá þig.
Hann lá og studdist á oln-
bogana og brún augu hans urðu
gljáandi og óræð, þegar hann
lét augnaráðið gæla við líkama
hennar. Svo ljós yfirlitum sem
hún var átti hún alltaf erfitt
með að verða brún, og þetta
sumar hafði hún ekki einu sinni
löngun til að ganga aftur yfir
baðströndina sem lögleg bráð
fyrir áleitin augu allra.
— Þú veizt að ég er það, sagði
hann og útlistaði hugsanir sín-
ar nánar, er þau höfðu numið
staðar í lítilli lægð til að borða.
Lotta hafði þegar borið fram
smurt brauð og öl á dúk, en
hann leit ekki við matnum.
Hann horfði bara á hana. —
Ég hef aldrei verið eins hrifinn
af þér og í dag, viðurkenndi
hann. Þegar allir hinir gláptu
á þig, fannst mér ég vera eins
og hellisbúi. Mig langaði til að
lyfta þér upp og hlaupa burt
með þig og loka þig inni hjá
mér. Ég er brjálaður i þér.
Hann leysti frá henni baðkáp-
una með skjálfandi höndunum
og hún ók sér i herðunum svo
kápan féll af henni og lyfti hand-
leggjunum á móti honum, þegar
hann faðmaði hana að sér.
— Nei, kysstu mig ekki núna,
umlaði hún. Vertu alveg graf-
kyrr. Mér finnst svo gott að
liggja hérna og finna að við
eigum saman. Nei, Paul, snertu
mig ekki... réttu mér hendurn-
ar á þér. Hún dró hendur hans
upp að andliti sínu og hélt þeim
föstum þar.
UNG STÚLKA ÓSKAST
— Ég verð að fara á lokaæf-
inguna hjá Patriciu á morgun.
Henni myndi mislíka það ef ég
færi ekki. Mamma og pabbi fara
á frumsýninguna á miðvikudag-
inn, en ég losna við það með
þessu móti.
Þetta var eitt af þeim tilvikum,
sem gerði Lottu ljóst bilið, sem
var á milli þeirra. Hún hafði
aldrei verið viðstödd frumsýn-
ingu og það hafði verið henni
mikill viðburður að fá að fara
með. Og London hafði hún varla
augum litið. En Paul leit á frum-
sýningu sem leiðinlegt skyldu-
verk. Henni fannst einnig hálf
tómlegt að hann skyldi ekki hafa
boðið henni með sér á lokaæf-
inguna. Jafnvel það hefði orðið
henni ævintýri, eitthvað til að
skrifa um heim.
Bréf hennar heim til sin voru
orðin nokkuð einhæf. Þar sem
hún vildi ekki skrifa of mikið
um þau Paul, hafði hún ekki
margt að segja frá. Meðan hún
nagaði pennaskaftið og reyndi að
finna eitthvað til að 'skrifa um,
varð henni Ijóst, hversu lítið hún
hafði séð af Englandi.
— Getum við ekki ekið til
London í Staðinn? Bað hún,
þegar stund frelsisins rann upp.
Stóri, svarti bíllinn með bíl-
stiórann við stýrið var þegar
32 FÁLKINN
lagður af stað með foreldra
Pauls til London, þar sem þau
ætluðu að gista um nóttina. Ei-
leen hafði einnig fengið frí og
var nú I þann veginn að matreiða
búðing, sem hægt væri að bera
fram kaldan til kvöldverðar.
— Þegar við höfum tækifæri
til að vera út af fyrir okkur
allan daginn, andmælti Paul
nærri því ásakandi. — 1 borg-
inni rekst maður alltaf á sæg
af kunningjum. Með ofurlitilli
óheppni gætum við blátt áfram
hitt pabba og mömmu.
Lotta gat ekki að sér gert að
hlæja. — Það er á þér að heyra
eins og London sé ekkert stærri
en Broköping.
— Jafnvel stærsta borg getur
orðið of þröng þegar maður til-
heyrir vissri stétt manna...
maður sækir sömu veitingahús-
in, verzlar í sömu verzlunum,
já, þú skilur ...
Það gerði Lotta nú ekki, en
hún hefði með gleði borðað á
hvaða veitingastað sem vera
skyldi fyrir þá ánægju etna að
fá að setjast við dúkað borð og
láta þjóna sér í stað þess að bera
fram mat fyrir aðra. Hún var
dálítið vonsvikin yfir því að þau
ættu að fara með nestiskörfu
niður á ströndina. Hún hefði
svo gjarnan viljað sigla inn í
fengið tækifæri til að reyna.
Mjallhvitt hörundið var drama-
tísk andstæða við svartan sund-
bolinn. Sítt hárið féll eins og
bráðið gull um naktar axlirnar.
— Nú fæ ég ennþá fleiri frekn-
ur, sagði Lotta og óskaði þess
að hún hefði brúna fótleggi.
Henni fannst hún vera nakin
svona hvít innan um allt þetta
sólbrennda fólk. Paul hafði
þennan hlýja, gulbrúna lit, sem
aðeins dökkhærðir fá.
— Hvar hefurðu fengið á þig
þennan fallega lit, spurði hún
öfundsjúk. Ég hélt að Oxford
væri staður þar sem setið væri
yfir bókum.
— Það kemur fyrir að við
róum líka, og þá bakar sólin
mann á meðan, sagði hann.
Lotta settist upp. — Tekur
þú þátt í róðrarkeppnunum, sem
við sjáum í sjónvarpinu heima?
Spurði hún með aðdáun.
Hún varð ekki vör við að í
þessu var tekin mynd af henni,
en Paul varð þess var og settist
upp, gramur í bragði. — Við ök-
um eitthvað annað, þar sem við
getum fengið að vera í friði,
sagði hann stuttaralega.
— Þú ert þó ekki afbrýðisam-
ur? spurði Lotta og brosti glöð,
en flýtti sér að sveipa um sig
baðkápunni. Hún hafði enga
Sólargeislarnir rísluðust yfir
þau gegnum gisið laufið, smjör-
ið bráðnaði og ölflöskurnar urðu
volgar og einhvers staðar nálægt
þeim heyrðist skær barnsrödd
hrópa: — Sjáðu, mamma, þau
hafa sofnað. Eða heldurðu að
þau séu dauð? Eigum við að
gá?
Lotta lauk upp augunum og
leit beint inn i augu PaPuls.
— Eigum við að borða?
— Það er líklega eins gott,
sagði hann hálf önugur og hafði
enga matarlyst. Hann leit á
klukkuna og óskaði þess .aO það
væri komið kvöld. Hann hafði
lengi vonast eftir þessu kvöldi,
þegar þau gætu verið einsömul
heima. Aðeins þau tvö...
— Hvað gengur að þér? Hvers
vegna ertu svona þögull? spurði
Lotta og það var eins og ekkert
gæti eytt matarlyst hennar og
lifsgleði. Að vera loks frjáls
eftir margra vikna púlvinnu,
gerði hana öra. Hana langaði til
að syngja, dansa, leika sér, gera
eitthvað heimskulegt.
— 1 kvöld myndi ég vilja fara
í skemmtigarð og aka í parisar-
hjóli eða eitthvað þess háttar,
sagði hún á heimleiðinni.
— Það getum við kannski
gert, sagði Paul. Ég hef dálítinn
höfuðverk eftir allt sólskinið.