Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 22

p
það komið. Það var ekki þörf
fyrir það, það var alls ekki nauð-
syniegt. Það var einfaldlega
aukaleg varúðarráðstöfun, vara-
skeifa, þaulhugsuð, dœmigerð.
Hve lengi skyldi ég nú þurfa
að bíða?
Ekki lengi. Þetta tækifæri er of
gott til að láta það ganga sér úr •
greipum. Það hefði verið ákjós-
anlegra ef meiri tími hefði unn-
izt til að hræða mig. Það hlýtur
að hafa verið átakanlegt að *
þurfa að hætta vað það. Nú sé
ég allt saman, ég veit hvernig
fyrirætlunin er. Það átti að
hræða frá mér allt vit þar til
það væri orðið þreytandi og ekki
æsilegt lengur. Síðan, þegar
rétta stundin kæmi, þegar ég
væri einsömul eða ein með
Emmu, átti að drepa mig. Hvern-
ig? Kæfa mig ef til vill. Það
verður auðvelt að kæfa mig.
Emma skildi mig eina eftir í
kvöld. Þá var nógur tími. Emma
var sofandi í kvöld, við eldinn,
í hvarfi frá skerminum. Þá var
lika nægur tími. En það varð
að hræða mig fyrst, vegna þess
að það var æsilegt. Það myndi
hafa haldið áfram nótt eftir nótt,
þangað til það væri orðið leiði-
gjarnt. Eða þar til óborganlegt
tækifæri byðist. Tækifæri, sem
ekki væri hægt að láta ónotað.
Eins og í nótt.
Voru hafðar gætur á okkur
Miss Sills? Já, vitanlega voru #
hafðar á okkur gætur. En hverju
máli skiptir það nú?
Bráðum munu hendurnar birt-
ast aftur og fikra sig meðfram
röndinni á skerminum. Svart 9
flykkið mun rísa upp af gólf-
inu og standa upprétt, ein hönd-
in mun afhjúpa andlitið og ég
mun sjá það.
Andlitið verður geymt þar til
síðast, eins og mikilfenglegt sýn-
ingaratriði. Eins og atriði í enda
dramatískrar leiksýningar, þegar
koma á áhorfendunum á óvart.
Það verður ekki leikið mér til
heiðurs; andlitið veit að ég þekki
það núna. Það verður leikið til
fullnægingar leikaranum sjálf-
um.
„Gerðu svo vel,“ sagði Milly
„Hélztu að ég hefði hlaupizt
burt? Hún bar vatnsglasið að
vörum Mrs. Manson. „Beint úr
ísskápnum. Jæja, nú eigum við
báðar að sofna, hvort sem okk-
ur langar til þess eða ekki. Ég
ætla ekki að fara í rúmið. Ég
ætla að sofa í stól, hérna, þar
sem ég get séð til þín og þú
getur séð mig. Nei, horfðu nú
ekki svona á mig. Það gerir ekk-
ert tiL Ég hef oft gert það áður,
án þess að þú vissir af því.“
Hún færði stól Emmu að rúm-
inu; hver sá stóll, sem Emma
hafði kosið sér, hlaut að vera
notalegur. Mrs. Manson horfði
á. Dúnteppið af legubekknum,
aukaábreiðu til að hafa yíir
herðunum.
Stóllinn sneri að rúminu; hann
'var nær fótagaflinum en höfða-
laginu. Hann sneri baki í skerm-
inn.
Áður en Milly bjó sig undir
það sem hún var viss um að
yrði andvökunótt, opnaði hún
báðar hliðar á svalahurðinni.
enn var Ijóslaust í herbergi
Georges. Hún sendi honum dauf-
legt bros yfir garðinn og sneri
síðan aftur að stólnum. Hann
var ekki sem verstur; hann var
nærri því jafngóður og rúm.
Þá stóð hún upp aftur.
Hún vissi að enn var bolli af
mjólk eftir í flöskunni, og hún
var þyrst. Hún fyllti tómt vatns-
glasið af mjólk og skálaði við
Mrs. Manson áður en hún drakk
úr því.
Miss Sills dottaði. Brátt myndi
Miss Sills sofna. Djúpum svefni.
Á morgun myndi Miss Sills hafa
höfuðverk.
Á morgun verð ég dauð ...
Hvernig mun þetta gerast?
Það gat ekki hafa verið ráðgert
i nótt — enginn gat vitað að
hún myndi drekka afganginn af
mjólkinni. Það var heppni. Leið-
in hafði verið undirbúin fyrir
heppiiegt tækifæri, og nú var
Mér er jafnvel kunnugt um
hendurnar. Ég veit hvað þær
eru. Skríðandi eftir • gólfinu,
undir skerminum, þétt saman
eins og þær tilheyrðu dýri.
Það er viðbjóðslegra en orð
fá lýst.
Miss Sills er sofandi. Höfuð
hennar hefur hnigið fram á við.
Hún sefur eins og lítil telpa.
Þegar þau koma að mér I
fyrramáiið, munu þau þá segja
að ég hafi snúið mér við í svefn-
inum og kafnað? „Hún hefur
snúið sér við í svefninum —
koddinn. Þetta er kraftaverkið,
sem við höfum beðið eftir, en
við vissum ekki, við héldum
ekki...“
EPT/p. HIUDA LAWRENCE-
22
FÁLKINN