Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 10

DAGUR MEÐ
TÚRISTUM
ENNAN dag hefur sólin líklega
gleymt sér. Það er fimmtudagur,
og seint í júní. Ferðaskrifstofan Lönd
og Leiðir er að leggja af stað með
túrista til þess að sýna íslenzkar nátt-
úrugersemar suðvesturundirlendisins,
Gullfoss og Geysi. Réttum fimmtán
mínútum yfir níu er mættur í Sögu
Steinn Lárusson frá skrifstofunni, en
þar tekur hann upp farþega í Volks-
wagenrúgbrauð. Síðan er keyrt að hótel
Garði og sem leið liggur að hinu nýja
Loftleiðahóteli, en þar eru samankomn-
ir síðustu gestirnir, svo og þessir þrír
nauðsynlegu, leiðsögumaðurinn, bil-
stjórinn, og bíllinn. Leiðsögumaðurinn
heitir Kristján Jónsson, bílstjórinn
Bjarni Pálmarsson, en bíllinn Mercedes
Benz.
Eftir að farþegarnir hafa komið sér
fyrir í bilnum og fengið sér Opal er
lagt af stað sem leið liggur austur á
Þingvelli, þar var fyrsti áfangastaður-
inn. Ég er að velta því fyrir mér, á
hvað ríkjandi stemning í bílnum minn-
ir mig, og það kemst upp, því einu
sinni byrjaði ég í barnaskóla. Leið-
sögumaðurinn er að reyna að komast
í andlegt hugarástand farþeganna, með
einföldum og þægilegum spurningum,
sem þessir allra þjóða menn og konur
svara öll í kór.
En smám saman kemst andlegt jafn-
vægi á mannskapinn, og enskir tala
þýzku eins og engin vandamál séu til,
milli þess sem Kristján segir frá og út-
Texti: Vilmundur Gylíason
Teikningar: Gísli J. Ástþórsson
10 FÁLKINN
skýrir. En þá er hlustað með opinn
munn.
Keyrt er fram hjá bústað Gljúfra-
steinsskáldsins, og Kristján segir frá
tilveru þess, lífsviðhorfum og helztu
bókatitlum. Siðan hverfur Gljúfra-
steinn.
Fyrir ofan Vellina sjálfa er farið út
úr bílnum og litið yfir sögustaðinn. Út-
lendingarnir eru hrifnir. Það er bjart
yfir, en þó alskýjað. Kristján segir, að
í þessu veðri sé staðurinn óviðjafnan-
legur. Þögn er sama og samþykki. Hald-
ið er ofan við í gjánni. Kristján bendir
á ruslakassa og segir, að nýverið hafi
amerískur túristi spurt sig, hvort þetta
væru póstkassarnir sem þeir notuðu á
söguöldinni. Búðirnar eru skoðaðar, og
ótvíræð hrifning ríkir vegna varðveizlu
sögulegra menja.
Ég spyr Bjarna, hvað verðið sé á
svona ferð, 1000, 1200? Rúmar 500, seg-
ir Bjarni. Annars er þetta furðulegt
með ferðaskrifstofurnar hérna. Þær
niðurbjóða hver fyrir annarri, og hagn-
aður af svona ferð er sáralítill. Öðru-
vísi er þessu farið annars staðar. Ital-
irnir plokka mann að vísu inn að skyrt-
unni. En má ekki fara einhvern milli-
veg?
Og Bjarni enn: Annars eru þær furðu-
legar hugmyndirnar, sem útlendingar
margir hverjir gera sér um ísland.
Hérna um daginn seinkaði okkur eitt-
hvað örlítið, og ég hafði orð á því við
farþegana, að þetta væri bölvað, ég
hefði átt að vera mættur út í bíó til
þess að stilla píanóið fyrir Kemfp.
Þessu trúðu þeir ekki, að bílstjóri
léki á píanó, og stillti þar að auki fyrir
heimsnúmer Og verst áttu Ameríkan-
arnir með að kyngja þessu.
Nú er það Valhöll og kaffið. Alltaf
bragðast kaffið vel.
Einn Þjóðverji er með í ferðinni. Og
af einhverju er hann á íslandi. Hann
hefur lesið Nonna-bækurnar og hrifizt.
Það er ekki að spyrja að Þjóðverjun-
um. Þjóðverjinn spyr Kristján um póli*
tík á íslandi, og fylgi kommúnista.
Kristján útskýrir það . Þegar það var
afstaðið var ég búinn með kökuskammt
okkar þriggja.
En áfram skal haldið, yfir Lyngdals-
heiði. Kristján bendir á eina hellinn
hvaðan stundaður hefur verið búskap-
ur á íslandi. Fyrr má nú rota en dauð-
rota.
Sessunautur minn í bílnum er fransk-
ur maður, sem á fallega konu. Þessi
maður minnir svo ótvírætt á franska
nóbelsverðlaunahafann Jean Paul Sar-
tre, í útliti, að innblástur er óhjákvæmi-
legur. Ég velti vöngum eitt augnablik,
en ríð svo á vaðið. — Eruð þér þessi
frægi Sartre? — Nei. — Bróðir hans?
— Nei. — Rithöfundur? — Svona svona.
Maðurinn lítur flóttalega í kringum sig.
Allt er þetta eins. Ég sé það á honum,
að hann hefur alla vega ekkert fengið
gefið út.
Við höfum tekið eftir, að það er leigu-
bíll, sem hefur fylgt okkur eftir alla
leiðina frá Reykjavík, eins og tvíburi
sem hefur orðið útundan í móðurlífi.
Síðar kemur í ljós, að í heimi pening-
anna er lífið öðruvísi. Þarna er um að
ræða svissnesk verksmiðjuhjón, (eða
hjónaleysi) sem hefur þótt fínna að
ferðast með einkabíl, þar sem peningar
og það nógir peningar eru fyrir hendi.
Skötuhjúin létu vel hvort að öðru,
stundum drógust þau svolítið aftur úr.
En sagði ekki skáldið; hvað er að fást
um það? Svo það hlýtur að nægja.
Nú er komið að Geysi. Þar er snædd-
ur hádegisverður, ágætur matur og
ódýr, 100 krónur á mann. Á tröppum
veitingastaðarins standa hundur og
köttur og láta vel hvort að öðru. Er
það ekki sjaldgæf vinátta? Ég bara
spyr. Þegar búið er að borða og Þjóð-
verjinn búinn að borga, er gengið upp
að hverunum. sem eru rétt ofan við
skálann. Það eru læti í Strokk, en