Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 23

Mun lögreglan trúa þvi?
Miss Sills sefur eins og lítil
stúlka.
Geta þau gert henni nokkuð?
Geta þau ásakað hana fyrir van-
rœkslu? Eða mun einhver gefa
Í skyn að hún hafi verið ást-
íangin í...
Biðin er hræðileg. Hvers
yegna tekur þetta svo langan
tima?
Loksins... Miss Sills. MISS
SILLS!
SÍÐAI HLUXI
Það var Hattie sem veinaði.
Hljóðið skar gegnum þögult hús-
ið, steig og dó út og skildi eftir
i kjölfari sínu dýpri þögn en áð-
ur. Það reif Emmu upp úr ör-
yggi svefnsins.
Herbergi Emmu og Hattie
voru aðskilin af sameiginlegu
baðherbergi þeirra. Hún vissi
hvaðan ópið kom, en kyrrðin
sem fylgdi á eftir því var enda-
laus og voðaleg. Henni datt i
hug hvort allir myndu vera dán-
ir. Það var eins og húsið héldi
niðri í sér andanum. Það sem
fólk sefur og andar i húsi, veit
maður ávallt af þvi. Hún settist
upp í rúminu og kveikti ljósið.
Hana langaði til að líta á klukk-
una enda þótt hún væri sann-
færð um að tíminn kæmi henni
ekki lengur við.
Klukkan var þrjú. Hún lagði
magra kræklótta hendina yfir
munn sér til að varna því að
hún færi sjálf að æpa. Þá heyrði
hún önnur hljóð, dyr, sem opn-
uðust og lokuðust, fótatak á
hæðinni fyrir ofan og í stigan-
um. Fótatak á eldhúsgólfinu, stól
velt um koll. Raddir. Einhver
barði á eldhúshurðina. „Emma?“
Það var Mr. Cory.
Henni tókst að stynja upp:
„Já, herra.“
„Við viljum fá þig hingað
fram.“
Hún opnaði dyrnar. „Mrs.
Manson, Miss Nara ...“
LEIKID
FJÓR-
HEIMT
„Við viljum að þú komir inn
I bókastofuna,“ sagði hann.
Hún fór i náttsloppinn sinn og
inniskóna, og nældi upp þunnar
flétturnar; hún fór sér að engu
óðslega vegna þess að næstu
mínúturnar myndu færa henni
einhverja vitneskju, sem hún
óskaði ekki eftir. Þegar hún kom
inn i bókastofuna, var Hattie
þar fyrir, lifandi, vafin ábreiðu.
Hún litaðist um eftir hinum —
Mr. Cory, Mr. Manson, Miss
Sills var ekki viðstödd.
„Miss Nora?“ spurði Emma
skjálfrödduð. „Miss Sills?“
„Það amar ekkert að Miss
Sills. Það amar ekkert að neinu
okkar nema Mrs. Manson."
„Hún er þó ekki...“
„Við erum að reyna að ná í
doktor Babcock. Mrs. Manson er
meðvitundarlaus og Miss Sills
neitar sem eðlilegt er að taka
á sig ábyrgðina. Við vitum ekki
hvað — Emma, geturðu nokkuð
tjónkað við Hattie? Hún segir
ekki e itt einasta orð af viti.“
Emma sneri sér að Hattie.
Skerandi og ámátleg rödd Hattie
yfirgnæfði símasamtalið en þau
heyrðu nóg af því síðarnefnda
til að doktor Bobcock var ekki
heima.
Hattie sagðist ekki hafa getað
sofið; vafningsviðurinn hafði
haldið vöku fyrir henni. Alla
nóttina hefði hann skarkað við
gluggann hennar, klórað í
gluggahlerana og hún hafði
hlustað á hann klukkustundum
saman þangað til henni fannst
að nú þyldi hún þetta ekki
augnabliki lengur. Þá hafði hún
farið fram úr rúminu án þess
að kveikja ljósið og fundið skær-
in í saumakörfu sinni.
„Ég ætlaði að klippa hann í
sundur," sagði hún. „Vafnings-
viðinn. Ég sá hann hreyfast fram
og aftur,, langan, svartan og
ógeðslegan þarna úti i myrkr-
inu, eins og höggorm. Svo ég
ætlaði að klippa hann af. En
þá ...“
„Ég náði í Pleydell," sagði
Manson. „Hann er full ungur, en
hann er sá bezti sem ég gat
fengið. Haltu áfram, Hattie.“
„Já, herra. Ég ætlaði að klippa
hann af. Ég hékk hálf út um
gluggann og var búin að ná taki
á honum, þegar handleggurinn
kom niður.“
Cory leit á Manson. Þeir voru
hvitir í andliti, en þeir brostu
báðir og ypptu öxlum. „Það er
engin ástæða fyrir þig að hlusta
á þetta aftur,“ sagði Cory við
Manson. „Hvers vegna bíður þú
ekki við dyrnar eftir Pleydell?
Hann þarf ekki langt að fara.
Emma og ég —“
Mason fór þakklátur.
Emma sagði: „Ég vil ekki
hlusta á framhaldið. Hún er
snarrugluð. Ég vil fara upp. Ég
vil vera hjá Miss Noru.“
„Nei,“ sagði Cory. „Við verð-
um að ganga af þessu dauðu nú
á stundinni. Glugginn þinn er
aðeins örfá fet frá glugga
Hattie. Ef til vill getur þú sann-
fært Hattie um að hún ...“
„Enginn getur sannfært mig
um eitt eða neitt!" vældi Hattie.
„Og ekki Emma Vinup heldur!
Ég segi ykkur að ég sá hand-
legg, langan handlegg, ekki inn-
an við sex fet á lengt. Hann
hefði getað kyrkt mig og myndi
lika hafa gert það, ef ég hefði
ekki hrætt hann burt!“
„Burt hvert?" Rödd Cory var
blíðleg.
„Spyrjið mig ekki. Eitthvað
burt. Upp, held ég.“
„Upp hvert?"
„Hvernig á ég að vita það?“
Hattie hugsaði sig um. „Ef hann
hefði farið niður þá hlyti líkam-
inn að hafa verið þar. Og ég
mynd hafa séð líkamann ef ein-
hver hefði verið vegna þess að
hann myndi hafa staðið á jörð-
inni beint fyrir framan mig. Það
var enginn likami. Það var bara
þessi handleggjur, sem lafði nið-
ur eins og vafningsviðurinn, rétt
fyrir framan aiyllitið á mér. Sex
fet á lengd, ef ekki meira, með
gulan hanzka á hendinni."
„Gulan! Hattie, heyrðu mig
nú. Það var myrkur, það var ...“
„Gulan hanzka, Mr. Cory. Það
er dálítil birta fyrir utan, smá-
skíma frá götuljóskerinu. Ég sá
hanzkann, eins og ég sé yður
núna. Hann sveiflaðist til hliðar,
eins og hann væri að leita að
einhverri handfestu, og og slóst
í andlitið á mér.“ Hattie snerti
á sér kinnina með bústnum
fingri og ranghvolfdi augunum.
„Ekki fast, en ég fann það. Eins
og hann vissi ekki að ég væri
þarna.“
Cory sneri sér að Emmu. „Ber
þetta ekki einhvern keim af
krökkum í ævintýraleit?"
„Varla," sagði Emma, „klukk-
an þrjú að nóttu. Þetta er kyrr-
látt íbúðahverfi. Hún hefur borð-
að eitthvað óhollt. Farðu aftur í
rúmið, Hattie. Ég kem inn til
þín á eftir." Augnaráðið sem
hún sendi Cory, gaf til kynna að
hún hefði tekið við stjórninni
og hann mætti sín einskis.
Þegar Hattie var farin, snökt-
andi, dragandi ábreiðuna á eftir
sér, gekk Emma úr skugga um
að dyrnar væru lokaðar. Síðan
sagði hún: „Mr. Bruce, hvað
gerðist uppi? Hvað kom fyrir
Miss Noru? Var það Hattie sem
veinaði áðan?“
„Það hlýtur að vera.“
„En getur hún hafa heyrt það?
Dyrnar hennar eru ávallt lok-
aðar á nóttunni. Ég hef oft heyrt
í Hattie áður. Að vísu sló hún
öll sín fyrri met núna, en það
er langt á milli. Ég veit ekki,
ég...“
„Svaladyrnar voru opnar,“ á-
minnti hann. „Og gluggi Hattie
er þeim megin í húsinu. Ég
held við getum slegið því föstu
að Hattie hafi valdið þessu.“
„Meðvitundarlaus." Emma var
hugsi. „Ég hef aldrei vitað til
þess að liði yfir hana. Aldrei.
Jafnvel ekki þegar Robbie — þér
vitið það eins vel og ég! Hún
hefur aldrei verið af þeirri teg-
undinni, sem hnigur í ómegin
eða æðrast."
„En hún er sjúk núna, Emma.“
„Ætti ég ekki að vita það?
Og svo er líka nokkuð annað."
Emma hleypti brúnum. „Hennl
leið illa í kvöld, augnarð hennar
var það sem kalla mætti tryll-
ingslegt. Miss Sills hélt að hún
myndi hafa haft martröð." Hún
sagði honum frá því er Miss
Sills kom aftur um miðnætti.
„Miss Sills var heldur óblið við
mig, eins og hefði gert eitthvað.
Ég! Ég myndi fórna lifinu og
það vitið þér. Miss Sills sagði að
Miss Nora væri skelfingu lostin,
það var það sem hún sagði.“
Cory gekk yfir að einum langa
glugganum. „Ljósin eru kveikt
hjá Perry ... Skelfingu lostin,
hvernig? Kona sem ekki getur
talað, ekki hreyft sig ...“
„Það var svipurinn á hennl.
Hún var hræðileg á svipinn."
Það komu vöflur á Emmu. „Það
gæti hafa verið ljótur draumur
LEIKID
FJÓR-
HEMT
— en hún losnaði ekki við hann
þótt hún vaknaði. Hún gat ekki
bægt honum frá sér. Miss Sills
sendi mig niður til herbergis
míns. Hún sagðist geta ráðið
betur við það ein. Ég veit þó
ekki hvað hún gerði."
„Var þetta um miðnætti?"
„J.. Klukkan var rétt rúmlega
tólf. Mr. Bruce, hvað segir Miss
Sills?“
„Miss Sills virðist vita minna
en nokkur annar. Hún heyrði
ekki í Hattie. Hún vissi ekki að
neitt væri að, fyrr en ég vakti
hana. Mér gekk heldur ekki of
vel að vekja hana. Og Nora ...“
Hann stikaði um herbergið.
Emma barðist við að halda
þolinmæðinni. „Ef það eru síga-
rettur sem þér eruð að leita að,
þá setjist í öllum bænum og lát-
ið mig finna þær.“ Hún fann
eldspýtur og sígarettur i borð-
skúffu. „Hérna. Þér heyrðuð
sjálfur í Hattie, var það ekki?"
„Auðvitað. Dyrnar hjá mér
voru opnar og bakdyrastiginn —
ég fór strax inn til Mrs. Man-
son.“
„Mér hefði fundizt eðlilegra að
þér færuð þangað sem ópið
heyrðist."
„Þér finnst ekkert slíkt. Þú
hefðir gert það sama og ég ...
Eftir hverju ertu að hlusta?"
„Einhver kom inn um aðal-
dyrnar án þess að hringja bjöll-
unni. Getur það verið læknir-
inn svona fljótt?" Hún opnaði
bókasafnsdyrnar. Raddir heyrð-
ust framan úr ganginum.
„George Perry, sem ég er lif-
andi, og nýi læknirinn líka. Hann
virðist of ungur. Ég ætla að fara
upp. Ég get orðið að gagni."
FÁLKINN
23