Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 24

Hún var farin áður en hánn gœti
stöðvað hana.
George var i regnkápu utan-
yfir náttfötunum og, að því er
hann sagði, berfættur í skóhlíf-
unum. Hann andaði eins og hann
kæmi af hlaupum.
„Ég sá ljósin kveikt hjá ykk-
ur,“ sagði hann við Cory. „Ég
var að horfa út um gluggann
hjá mér. Ef þið ætlið að gera
leit, þá get ég hjálpað ykkur.
Til þess kom ég.“
„Veiztu um hvað þú ert að
tala?“ spurði Cory með hægð.
George sagði.: „Ég verð víst
að fá mér sæti. Ég er lafmóður.
Vitanlega veit ég það. Ef þið
eruð að halda þessu leyndu, þá
er heppnin ekki með ykkur. Ég
mætti Pleydell fyrir utan og
hann sagði mér það, en þessu
þurfti ekki. Ég var búinn að
sjá nóg sjálfur og ég er ekki
hissa á því þótt liðið hafi yfir
Mrs. Manson."
Cory virti George vandlega
íyrir sér. „Hvað heldurðu þig
eiginlega hafa séð?“
George roðnaði. „Ég veit það
ekki," viðurkenndi hann. „Sjáið
nú tiL Það er langt frá þvi að
ég sé af þeirri manntegund, sem
hangir úti í gluggum til að
njósna um nágrannana, en ...“
Hann sagði Cory að hann hefði
farið út að glugganum til að
skyrpa út úr sér tannbakstri og
hann var hlægilega ungæðisleg-
ur þegar hann sagði það. „Ég
horfði yfir lóðina heim að hús-
inu hérna, vegna þess að — ja,
vegna þess að ég stóð þar og
það var hér, og ég sá eitthvað
hreyfast. Fram og aftur, undir
svefnsvölunum. Ég hélt það væri
hundur, stór hundur, ef til vill
skozkur fjárhundur. En það á
enginn stóran hund hér í ná-
grenninu. Svo ég hélt áfram að
horfa." Hann sagði að hundur-
inn hefði læðst meðíram húsinu,
LEIKIÐ
FJÓR-
HEIMT
eins og hann væri að króa eitt-
hvað af, og við það var ekkert
að athuga því þarna var mikið
um moldvörpur og fleiri dýr.
Svo hvarf hann. Er hér var
komið var George glaðvaknaður,
og fór til að ná sér í sígarettu.
Þegar hann kom aftur að glugg-
anum, var hundurinn á svefn-
svölunum. „Það er sízt að undra
þótt Mrs. Manson félii í yfirlið,
þetta ferlíki sprangandi um sval-
irnar, inn í herbergið til hennar
og nærri aigert myrkur."
„Geturðu gefið okkur skýr-
lngu á þvi hvernig hundurinn
gat klifrað upp á svefnsvalirn-
ar?“
„Ég kippi mér ekki upp við
24 FÁLKINN
þennan raddhljóm," sagði Geor-
ge ótrauður. „Ég sá hann ekki
fara upp, en ég sá hann fara
niður. Hann fór niður eins og
api. Ég sá hann sveifia sér yfir
handriðið og hanga í vafnings-
viðnum. Þegar ég hugsa út í
það núna, þá sá ég hann ekki
beinlinis lenda á jörðinni. Ég
var þá á þeytingi um herbergið
mitt í leit að skóm. Kannski var
hann api og kannski var hann
Baskervillehundurinn. Ég veit
það e kki og mér fannst það
skipta harla litlu máli nema
hvað það ætti að finna hann og
skjóta hann. Mig hryllti við
honum... Hvernig líður Miss
Sills?"
„Það gengur ekkert að Miss
Sills."
„Ég er fegin að heyra það.“
1 rödd Georges var óljós ávit-
unarhreimur. Hann var á svip-
inn eins og hann ætti margt
fleira ósagt, ekki allt prenthæft.
En þegar hann hélt áfram, var
hann nógu friðsamlegur. „Og
hvernig stendur á að Pleydell
kemur í stað Babcocks? Ekki
svo að skilja að ég hafi ekki
álit á Pleydell. Móðir mín lét
sækja hann einu sinni og hann
sá í gegnum hana eins og gler.
En ég hélt að Babcock hefði
einkaleyfi á þessu húsi.“
„Babcock er í sjúkravitjun."
„Pleydell segir að Hattie hafi
getað vakið menn upp frá dauð-
um.“
„Já. Heyrðu mig nú George,
talaðu ekki um þetta við neinn
nema mig. Þú kemur okkur i
blöðin og við höfum fengið nóg
af því. Svo ekki sé minnst á
skelkinn sem nágrannarnir
myndu fá. Þú þekkir Hattie."
„Hvort ég geri. Ég var vanur
að hjálpa Hattie að setja upp
músagildrur fyrir mýs sem ekki
voru til. Pleydell segir að í þetta
skipti hafi hún séð handlegg,
sem var sex álnir á lengd."
„Pleydell er of málgefinn. Svo
virðist einnig um Manson."
„Og svo verður einnig um
móður mina, ef ég á að segja
eins og er. Biddu þangað til hún
fréttir þetta! Ég stakk miða
undir hurðina hjá henni og sagði
henni hvert ég hefði farið. Ef
svo færi að þið vilduð að ég
yrði eftir og hjálpaði ykkur að
leita. Ég á við ef við afréðum
að taka þetta alvarlega."
„En, George ...“
„Ef ske kynni að við fyndum
eitthvað sem líktist förum eftir
loppur. Jörðin er gegnsósa, svo
þau myndu sjást. Eða eitthvað
í átt við rifin lauíblöð, brotnar
greinar og þess háttar. Eða spor.
Þetta gæti hafa verið klifur-
þjófur. Maður en ekki hundur;
takmark, skartgripir Mrs. Man-
son."
„Aliir vátryggðir."
„En ekki nógu hátt til þess
að það borgi sig að láta hræða
úr sér vitglóruna. Mér myndi
líða betur ef við færum tveir
út og leituðum. Við gætum litast
um sem snöggvast og sannfært
okkur.“
Cory var umburðarlyndur.
„Hættið þessum órum, George.
Ég er þegar sannfærður."
„Það er ég ekki,“ kvartaði
George. „Sumar af vafnings-
greinunum á svölunum hanga
lausar, og þær voru ekki þannig
í dag. Ég sá það rétt áðan við
glugga Hattie.“
„Það er of dimmt til að geta
greint neitt þvilíkt og þú veizt
það.“
George stakk hendinni í vas-
ann. „Ekki með þessu,“ sagði
hann. Hann lét geislann frá vasa-
ljósinu flögra um herbergið. „Ég
notaði það þegar ég gekk yfir
garðinn. Ég sá það sem ég sá,
um það er engum blöðum að
fletta."
„Legguð þetta frá þér George,
og reyndu að vera fullerðinn."
„Þetta segir mamma líka
alltaf," samsinnti George. „Vera
fullorðinn. Jæja, þá það.“
Þeir sátu saman þegjandi.
Dyrabjallan hringdi einu sinni
og Cory fór til dyra. Þegar hann
kom aftur sagði hann að það
hefði verið Babcock. Babcock
hafði loks komið heim til sín
og fengið boð Mansons.
George eigraði um herbergið.
Hann lét i ljós nokkurn áhuga
þegar Pleydell, ungur og rjóður,
birtist I dyrunum, greinilega
eftir sig eftir áminningu, og bað
um að sér yrði vísað til Hattie.
Cory fór með honum. Eftir það
varð George gengið út að garð-
glugganum. Hann blístraði lágt.
Úti í garðinum sá hann foreldra
sína, vopnaða vasaljósum, stikla
yfir blautt grasið og beygja inn
á stíginn upp að aðaldyrunum.
Faðir hans var aðeins hálfklædd-
ur en móðir hans var alklædd
með hatt, slæðu og hanzka. Hann
settist aftur í stólinn og beið
þess að bjallan hringdi.
Milly sagðist ekki þurfa neins
við. Mr. Manson sagði: „Jú, þess
þurfið þér. Komið niður og fáið
yður vínglas, þegar þér hafið
lokið öllu hérna uppi.“ Síðan fór
hann til að svara dyrabjöllunni.
Milly stóð við rúmið hjá
Emmu og doktor Babcock, sem
strauk mjúkar ábreiðurnar eins
og til þess að öðlast aukinn
styrk, talaði í lágum hljóðum,
enda þótt þess gerðist ekki þörf
lengur. Mrs. Manson svaf værum
svefni.
Babcock hlustaði og hélt ann-
arri holdugri hendinni um höku
sér. Þegar hún hafði lokið sögu
sinni, sagði hann: „Fáránlegt.
Og hræðilegt."
„Ég heyrði alls ekkert," sagði
Milly. „Mér hefði ekki brugðið
þótt ég hefði heyrt það. Ég hef
heyrt Hattie reka upp vein fyrr
— hún þarf ekki annað en sjá
skorkvikindi. En veslings Mrs.
Manson...“
„Svona, svona,“ sagði Babcock.
„Þetta er allt um gai’ð gengið.“
Milly horfði á lokuð augu Mrs.
Manson. Pleydell hafði reynzt
prýðilega. Hann vakti hana af
yfirliðinu eða hvað það var, og
talaði eins og hún ætti lof skil-
ið fyrir stillingu og skapfestu.
Hann lýsti því sem hann nefndi
martröð Hattie eins og hann
hefði dreymt það sjálfur, og
LEIKIÐ
FJÓR-
HEIMT
hann kom Emmu til að hlæja
með sér. Mrs. Manson hlustaði
á, augu hennar viku aldrei frá
unglegu andliti hans. Síðan gaf
hann henni róandi lyf, en ekki
úr glasinu á náttborðinu. Hann
rétti út hendina í átt að glasinu,
en augnaráð hennar stöðvaði
hann á miðri leið. Þá tók hanrt
upp glas úr spánnýrri lækna-
tösku sinni og hélt því upp svo
hún gæti séð. Jafnvel þá neitaði
hún; hún leit á Emmu eins og
hún væri að tala við hana. Og
Emma sagði: „Ég ætla að sofa
hérna, ég ætla að sofa í rúminu
hjá henni. Það er svo sem ekki
í fyrsta skipti, heldur." Eftir
það féll allt í ljúfa löð; og nú
svaf Mrs. Manson og Emma sat
á rúmstokknum og geispaði og
munaði engu að hún segði þeim
að fara út.
Babcock snart handlegg Milly-
ar. „Komið Miss Sills, þér hafið
ekkert meira að gera hérna. Þér
heyrðuð hvað Mr. Manson sagði.
Smá hressing — þér hafið unnið
til hennar, og ég þarfnast henn-
ar. Langur, þreytandi dagur,
ömurleg nótt." Hann leiddi hana
út úr herberginu og studdi hana
eftir ganginum eins og hún væri
sjúk.
Henni létti, hún hafði verið
hrædd um að hann myndi áfell-
ast hana fyrir að hafa sofið.
Hann var mjög sanngjarn og
skilningsríkur, Þeir voru tveir
dásamlegir menn, Pleydell og
Babcock. Hún var lánsöm.
Allar dyrnar voru opnar fram
á ganginn, nema tvær; Ijós voru
kveikt í herbergjunum. Til
hægri var bleika gestaherbergið,
sem lá að baðherbergi Mrs. Man-
son — það herbergi notaði Mr.
Manson núna. Bleikum ábreiðum
flett af, bleik rúmlök drógust
í gólfinu, svaladyrnar stóðu opn-
ar og tjöldin dregin frá glugg-
unum. Mr. Manson hafði yfir-
Framh. á bls. 47.