Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 42

5I\I Y R T IVÖRUR HF.
LAUGAVEGI 2D
SÍMAR 110 20 11021 35033
ENDURNÝJUM '
SÆNGUR OG KODDA
FLJÓT AFGREIÐSLA
HÖFUM EINNIG
GÆSADÚN OG
DRALON SÆNGUR.
Póstsendum
um land allt.
DÚN-
OG FIÐUR-
HREINSUNIN
VATNSSTÍG 3
(örfá skref
frá Laugavegi)
Sími 18740.
• Ung stúlka óskast
Framh. af bls. 34.
Gardiner skyldi svo sannarlega
fá að lesa í blaðinu hvernig hún
væri. Allir skyldu fá að vita
það...
Þrisvar sinnum varð hún að
endurtaka götunafnið við bíl-
stjórann í London, áður en hann
skildi hvert hún ætlaði. Síðustu
vikurnar hafði hún gert sér í
hugarlund að hún talaði ensku
eins og innfædd, en nú varð hún
gripin óvissu. Hún gerði tilraun
til að hefja samræður, að tala
um hvað veðrið væri gott og að
hún hefði haldið að í London
væri sifelld þoka. Hún gat gert
sig skiljanlega en af tilsvörum
bílstjórans skildi hún aðeins orð
og orð á stangli. Hann talaði
alltof hratt og sennilega ein-
hvers konar mállýzku.
Þetta var þá hið fræga Fieet
Street, þessi breiða, háværa gata.
Hún fann enn til öryggisleysis
þegar hún kom inn í hið stóra
hús, þar sem blaðið hafði að-
setur. Þar inni var fjöldi fólks
en enginn hirti hið minnsta um
hana. Sá eini sem leit á hana
var vikadrengur sem blístraði
um leið og hann fór fram hjá.
Hún gekk að einu skrifborðinu
og sagði: — Afsakið, en...
Meira gat hún ekki sagt, því að
maðurinn við ritvélina hrópaði
Uss, manneskja, sjáið þér ekki
rð ég er að vinna!
En John hafði bersýnilega
beðið eftir henni því nú opnuð-
ust dyr og þar stóð hann, hár
og grannur með uppbrettar erm-
ar og pípuna í munninum.
— Hafið þér beðið lengi?
hann.
— Ég var rétt að koma,
skrökvaði hún og vildi ekki sýn-
ast neitt sakleysislamb úr sveit-
inni. Hún reyndi að vera ákveð-
in og fullorðinsleg þegar hún
sagði: Það var viðvíkjandi við-
talinu, sem þér höfðuð áhuga
á...
En þegar hún var sezt and-
spænis honum við skrifborðið og
íárin að segja frá fyrstu vikun-
um sinum i Englandi, byrjuðu
tárin að glitra í augnakrókun-
um. Hún komst í slíkt upp-
nám að hún skalf frá hvirfli til
ilja og nokkrum sinnum barði
hún með krepptum hnefanum í
borðið.
— Skrifið það bara ... það skal
í blaðið hvert einasta orð...
hrópaði hún bálreið.
John H. Hewitt reyndi árang-
urslaust að sefa hana. Áhyggju-
hrukka kom í ljós milli augna-
brúnanna á honum, á meðan
hann skrifaði niður það sem hún
sagði til þess að gera henni til
geðs og fá hana rólega. En þessi
grófu atriði um þrælahald og
flagaratilraunir myndu aldrei
koma fyrir almenningssjónir,
það hefði hann þegar ákveðið,
Eí nafn fjölskyldunnar yrði
nefnt myndi 1 Gardiner karlinn
stefna blaðinu og ef nafn stúlk-
unnar kæmi á prent myndi eng-
inn, vilja taka hana í vinnu.
Hann skrifaði engin nöfn, en
Lotta reif mynd upp úr tösku
sinni og fleygði henni á skrif-
borðið. — Þvi miður á ég engar
myndir af fjölskyldunni, svo mín
verður að nægja ...
— Já, já, það verður nóg í
bili, sagði hann og leit á klukk-
una. Eftir þetta bræðiskast hljót-
ið þér að vera svöng. Ættum
við að fara út og borða hádegis-
verð saman og hugleiða málið
nánar, en hagræða síðan nokkr-
um atriðum í viðtalinu?
— Hér verður engu hagrætt,
sagði Lotta og deplaði burt tár-
unum. Siðan brosti hún og bros-
ið kom svo skyndilega að hann
kipptist við. — En það væri dá-
samlegt að borða, viðurkenndi
hún.
Hann hló þegar hann stóð
upp. — Þér eruð skrýtin, sagði
hann. Hafið þér alltaf þetta
skap?
— Þvi er nú verr, játaði Lotta.
En hingað til hefur það aðeins
bitnað á sjálfri mér. Strax á
skólaárunum... En þér getið
ómögulega haft áhuga á þvi..
— Ég er blaðamaður og hef
áhuga fyrir öllu, sagði hann og
hún fann að henni féll vel að
segja honum frá sjálfri sér. Paul
hafði aldrei spurt hana hvort
hún ætti systkini eða hvort þau
hefði baðstofu heima hjá henni.
PANTIÐ STIMPLANA HJA
FÉLAGSPRENTSMIÐJUNNIHF
SPlTALASTlG 10 v.ÚÐINSTORG
SÍMÍ 11640
*
Paul hafði allan tímann haft
aðeins eitt í huga, það skildi hún
nú. Og hún gat verið þakklát
fyrir það eitt, að henni skyldi
verða það ljóst, áður en það var
of seint.
FIMMTI KAFLI
Hún var eins og barn, sem
hafði meitt sig, grátið sárt en
gleymt meiðslinu á samri stund
og einhver hafði blásið á það.
Hún þjáðist auðsjáanlega ekki
af hjartasorg, svo ákaft sem hún
naut alls hins nýja í kringum
sig.
Fyrir John Hewitt var þessi
sænska stúlka mjög framandi og
hann hafði alltaf áhuga á öllu
því sem hann skildi. Strax í
fyrsta skiptið sem hann sá hana
hafði hún vakið athygli hans.
Þrátt fyrir strangan einkennis-
búninginn hafði verið eitthvað
frjálsborið og djarflegt við háan
grannan vöxt hennar og slegið
ljóst hárið. En dirfska hennar
hafði verið of takmarkalaus.
Þegar hún hafði visað á bug
tilraun hans til að eiga viðtal við
hana, hafði hún farið yfir strik-
ið og varizt nærri því hroka-
full "í gremju sinni. Þá hafði
honum ekki geðjast sem bezt að
henni.
Nú þegar honum voru kunn-
ar allar aðstæður hennar, skildi
hann betur hollustu hennar við
fjölskylduna. Hún hafði orðið
PRENTMYNDAGERÐIN
MYNDAMÓT H.F.
MORGUNBLAÐSHÖSINU - SfMI 17152