Fálkinn - 18.07.1966, Blaðsíða 47

a Leikift fjórhent
Framh. af bls. 24.
gefið herbergið í miklum flýti.
Herbergið virtist hálfundarlegur
svefnstaður fyrir Mr. Manson.
Herbergi Robbie var vinstra
megin. Það var læst. Það var
ávailt læst. Ef hægt væri að
líta inn í það, myndi það vera
dimmt og rykfallið. Skyldu rúm-
fötin enn vera í rúminu? Hvít
lök, kryppluð þar sem líkami
hans hafði legið; mjúkur hvítur
koddi með fari eftir höfuð hans?
Nei. Nei, rúmið myndi vera slétt,
vegna þess að hann hafði ekki
sofið í því.
Þar fyrir innan var herbergið
sem Bruce Cory bjó í. Brúnt
herbergi, enskt að yfirbragði,
eins og oft sást I enskum kvik-
myndum. Óbrotin, dökk hús-
gögn, þung og sterkleg; burst-
ar og krúsir á stóru kommóð-
unni, skjaldbökuskel, íbenviður
og kristall. Ríkmannlegt. Mr.
Bruce Cory skildi við herberg-
ið sitt eins og skátadrengur,
sama hver öskraði. Sama hvað
; á dundi. Lökin brotin niður,
> dökkbrúnar ábreiður sléttar og
snyrtilegar. Snyrtiherbergið var
j næst. Þá stiginn, sem lá niður í
j eldhúsið.
Beint á móti herbergi Bruce
; Corys var íbúð Mr. Mansons,
sem ekki var í notkun. En ein-
hver hafði verið þar inni. Ljós
á baðinu og i búningsherberg-
inu. Skúffur dregnar út úr
kommóðunni. Eins og einhver
hefði leitað í þeim í flýti. Vasa-
klútar á gólfinu, dökkblár trefill
j hékk út úr einni skúffunni. Allt
> dökkblátt og rjómalitað ... Leit-
að hvers í flýti? Marghleypu I
vasaklútaskúffunni? Það gæti
hugsazt. Óp að nóttu til...
önnur iæsta hurðin var næst
við íbúð Mr. Manson. Háalofts-
hurðin. Doktor Bobcock þrýsti
handlegg hennar. „Það hlýtur að
vera skjálfti í handleggnum á
mér,“ hugsaði hún. „Ég skelf i
hnjánum. Og ég er með höfuð-
verk." Hún brosti við doktor
' Babcock til þess að sýna honum
þakklæti sitt. Breiður stiginn
niður á fyrstu hæðina var beint
framundan.
„Takið það í’ólega á morgun,"
sagði Babcock. „Hafið engar
^hyggjur af sjúklingnum yðar,
hún er við góða heilsu. Farið í
ianga gönguferð, hugsið um eitt-
hvað skemmtilegt. Við getum
ekki látið yður fá taugaáfall.“
Þau fóru niður.
Hún hafði séð föður Georges
áður, þar sem hann var að
dunda í blómabeðunum sínum,
gráhærður, rengluleg eftirmynd
af George sjálfum. Gamli tweed-
frakkinn hans, sem hann var i
utan yfir náttfötunum, var blaut-
ur og krypplaður. Hann virtist
kaldur og miður sín, þar sem
hann kúrði við eldinn. Alice
Perry kannaðist hún líka við,
sömuleiðis úr fjarlægð. Alice
Perry var fullklædd, frá lífstykki
til perlufestar. Enginn kynnti
þau.
Milly gekk að stól við glugg-
ann, utan við ljóskeiluna. Cory
færði henni glas. Þegar hún
hafði tíma til að líta I kringum
sig, sá hún Pleydell lengst úti
að Hattie væri aðeins sérstaklega
hávær vindhviða."
Aftur varð almennur hlátur.
Hattie er afar skopleg persóna,
hugsaði Milly. Það þarf ekki ann-
að en nefna Hattie á nafn svo
allir veini af hlátri.
Babcock tók upp þráðinn. „Það
var illviðri í borginni líka. Mér
geðjaðist hreint ekki að því."
„Vindurinn, vindurinn," raul
í horni, hann lét fara lítið fyrir
sér í stórum armstól og leit út
eins og kórdrengur sem bíður
eftir viðtali við biskupinn.
Klukkan var rúmlega fjögur;
hún hefði getað verið fjögur
eftir hádegi, ef ekki hefðu verið
dimmar rúðurnar, lamparnir og
hinn sundurleiti klæðnaður.
George lét eins og algert flón.
Hún ætlaði að segja honum það,
strax og tækifæri gæfist. Og
svo glotti hann. Hér var ekkert
að glotta að.
Alice Perry hló, rösklegum,
hressilegum samkvæmishlátri.
„Venjulega sef ég eins og
steinn," sagði hún ákveðin, „en
í nótt var eitthvað eirðarleysi i
mér. Ég heyrði auðvitað, að
George var á stjái, en ég hélt
það væri tönnin að angra hann.
Svo heyrði ég í stóra Georg mín-
um, einnig á stjái. Þessir karl-
menn! Það var þá sem ég fór á
fætur og fann miðann frá litla
Georg. Vitanlega komum við
strax — eins og góðum nágrönn-
um sæmir. Elsku Mrs. Manson.
Ég myndi lækka kaupið við
Hattie, ef hún ynni hjá mér.“
Allir hlógu.
„Vindurinn er sá sem sökina
átti,“ sagði Cory. „George segir
að vafningsviðurinn hafi rifnað
niður. Það hlýtur að hafa verið
hann sem hún sá.“
„Já, vindurinn, auðvitað," sam-
sinnti Alice Perry. „Veslings
körfublómin okkar liggja mar-
flöt. Ég sýndi þér það, elskan,
þegar við komum yfir. Georg,
elskan, stóri Georg, sýndi ég þér
það ekki?“
Mr. Perry kinkaði kolli.
„ Það var töluvert hvasst,"
sagði Mr. Manson. „Hræðileg
veðurhljóð i þessum gömlu
trjám, allt að því mannleg. Svo
mannleg, að augnablik hélt ég
aði Georg. Þau litu öll á hann.
Hann var að leika sér með vasa-
ljósið. Kveikti og slökkti á þvi
á víxl.
„Leggðu þetta frá þér,“ sagði
Alice Perry. „Það er kjánalegt
og þú ert óhreinn á höndunum."
„Vindurinn, vindurinn,“ sagði
George aftur. „Það minnir mig
á barnaljóð í lítilli bók, við
Robbie áttum sitt eintakið hvor;
og lærðum margar vísurnar
utanað. Við vorum ægilega sætir.
Eitt ljóðið hét Vindurinn. „Ég
heyrði þig koma úr öllu \ áttum,
eins og pilsaþyt í grasi...“ Virt-
ist ykkur það likjast þessu nokk-
uð, eða er ég farin að verða
tilfinningasamur?"
Þau hlógu nærri jafnmikið að
George eins og þau höfðu áður
hlegið að Hattie. Jafnvel Pley-
dell litli lagði fram sinn skerf,
en hann hélt of lengi áfram.
Milly leit á hann í skyndilegri
gremju, og hann roðnaði. Hvers
vegna þarf ég alltaf að fá áhuga
á fíflum? spurði hún sjálfa sig.
Hvað er ég yfirleitt að gera
hérna niðri? Hvers vegna knnir
George mig ekki fyrir foreldr-
um sínum? Hvers vegna er ég
kyrr, eins og hálfviti? Vegna
þess að ég er hálfviti. Hún stóð
á fætur. „Ég bið ykkur að hafa
mig afsakaða," sagði hún. „Ég
ætti að vera uppi."
Þau voru aftur farin að tala
áður en hún var komin út úr
herberginú. Hún heyrði Babcock
segja eitthvað um nuddarann.
Hann hafði verið bjartsýnn.
Babcock hafði talað við hann i
borginni. Þeir ætluðu að reyna
nuddið á hverju kvöldi. Mrs.
Manson var að byrja að taka
við sér. George sagði eitthvað
um nuddarann og Hattie
Milly lokaði dyrunum á nyja
hláturhviðu. George hafði kom-
ið þeim af stað aftur. Hann
myndi hafa grv-«'-',«vvíRitö]u">a
sex
Hún var „o > u lcið upp
stigann i-r at Jtirge kom á
eftir henni. I-Iai n sagði ekkeit,
en lagði handleggina utan um
hana og hélt hermi fast upp að
sér. Það var jafnvel betra en
að fá hring á f'ngurinn. Þetta
hafði hann aldrei gert áður.
Greindarvísitala hnns rauk upp
úr öllu valdi.
„Ég kem i fv.......-mnjið," hvisl-
aði hann
Þetta Ijós er sólin. Morgun-
sólin á sunnudag. Þetta er Emma
þarna inni. — Emma, sem kemur
út úr baðherberginu með hita-
flöskuna, bollann, glasið. Allt
hreint, þurrt, gljáandi; allt þveg-
ið af. Engin vr-'-'rmmerki eftir.
Ekkert.
Horfðu á Emmu gegnum
augnhárin. Gamalreynda aðferð-
in.
Emma er að nudda röku blett-
ina á gólfábreiðunni, afmáir för-
in eftir hendurnar fjórar. Hún
er að bursta visnuð lauf af gólf-
inu og talar um vindinn. Bráðúm
verður horfið sérhvert merki um
nóttina. Hún er að steypa mér í
glötun.
Það er sprunga i lampafætin-
um. Skyldi hún sjá hana? Ný
sprunga í fallega lampanum
mínum. Henni mun ekki líka
það, hún verður reið, hún talar
um það. Emma eða Miss Sills,
það mætti vera önnur hvor.
Emma eða Miss Sills myndi
beygja sig yfir rúmið og segja:
„Hvíiík vandræði. Eitthvað hef-
ur komið fyrir lampann hennar,
og henni þótti svo vænt uri
hann. Veit nokkur hvernig lamp-
inn fór svona?“
Lampanum mínum var velt
niður á gólf af tveim digrum,
gulum höndum sem voru að
flýta sér. Eftir það var birtan
of dauf. Of dauf til að sjá við,
of dauf til að drepa við, svo
öruggt væri. Ekkert hljóð, nema
dynkurinn, er lampinn féll í gólf-
ið og andardráttur tveggja
mannvera. Ekki minn andar-
dráttur. Ég hélt niðri í mér and-
anum í myrkrinu og það var
sama og að vera falin. Tvær
mannverur drógu andann, Miss
Sills í stólnum og hin við höfða-
gaflinn á rúminu. Hægur, sveín-
þungur andardráttur frá Miss
Sillt; hraður, óttasleginn andar-
dráttur frá hinum.
Hún beið þess að Miss Sills
vaknaði. Hún hafði ekki heyrt
lampann detta, en- hún hafði
heyrt eitthvað. Eða fundið eitt-
hvað. Hún rumskaði i svefnin-
um og stundi. Veslings Miss
Sills. Nei, dásamlega, ríka Miss
Sills, sem hafði fært henni að
gjöf einn iífdag í viðbót.
Hendurnar fjórar höfðu krafs-
að sig yfir gólfið og bak við
FALKINN
47