Vaka - 01.04.1927, Síða 84

194
ORÐABELGUR.
[vaka]
bundnir við Htið hcrað, oft skræpulegir, líkastir því að
þeir væri ætlaðir fyrir grímudans. íslenzki búningurinn
er eini sannarlegi þjóðbúningur, sem eg þekki, samur
uin allt land, og þó breytilegur eftir smekk hverrar konu,
stílfastur, yfirlætislaus. Kona á peysufötum er allt af
vel klædd, hvar sem hún kemur, hvort sem hún er ung
eða gömul. Hún er meira: hún er tíguleg. Skúfurinn
leyfir henni ekki að vingsa höfðinu eða sitja álút. Marga
glöggva menn hefur furðað á því, hve íslenzkar konur
bera af karlmönnunum að rekki og höfuðburði. Þær eiga
það framar öllu íslenzka búningnum að þakka, enda
hverfur það líklega með honum.
Næst íslenzkri tungu, þjóðmáli voru, hefur þjóðbún-
ingurinn átt mestan þátt í jöfnuði manna hér á landi.
Karlmaður má vera illa klæddur, kona ekki. 1 peysuföt-
um sínum hafa íslenzkar sveitakonur allt af getað hald-
ið til jafns við hefðarfrúrnar, hvort sem þær voru á kjól
eða íslenzkum búningi. Þetta er alvarlegra þjóðfélags-
mál en margt, sem stjórnmálaflokkum skiftir hér á landi.
Sú kynslóð kvenna, sem glatar peysufötunum, tekur á
sig mikla ábyrgð.
Og aldrei hefur húfan tæpara staðið en nú. Hún heimt-
ar fléttur, en þú og jafnöldrur þínar klippa sig hver í
kapp við aðra. Með því varpið þið frá ykkur allri von,
eins og Dante segir um þá, sem ganga inn um hlið nafn-
kunnugs staðar. í þinum sporum skyldi eg a. m. k. láta
hárið vaxa og vera við hvorutveggja búinn.
S. N.
(Þetta er kafli úr brífi frá stud. phil. Reinhard Prinz, sem
mörgum íslendingum er að góðu kunnur, og er bréfið ritað í Aber-
deen í haust sem leið. Þvi er jafnan gaumur gefaiuli, sem góðir
vinir vorir segja um þjóðina, er þeir hugsa til hennar úr landsýn.
— Orðfæri bréfritarans er haldið óbreyttu. — S. ,V.):
•Nú sent eg sé Island úr fjarlægð og í sainanburði við
annað land, verður margt enn þá ljósara fyrir mér og
meira áberandi. Hér tók eg þó sjálfur eftir því, hvað
eg var orðinn mikið íslenzkur. Trúið þér þvi, að það sem
snerti mig eiginlega mest af öllu, sem eg fékk að sjá hér
fyrsta daginn, voru hvorki byggingar né glaumur á göt-
um né bókabúðir, heldur að sjá — betlara! Mér virtist
eg yfirleitt aldrei hafa tekið eftir þessum auntingjum
fyrr en nú, sem eg var að koma frá íslandi. Það var