Vaka - 01.11.1927, Blaðsíða 9

[vaka]
BÓLU-HJÁLMAR.
327
Strönd, sem þó hefir staðið
um stórt hundrað ára bil.
Nær muntu orka að ala
annan þjóðskörung til?
En kvíðum ei skörunga skorti,
ef skína í duftinu þar
aðrir eins demantar drottins
sem Dálksstaða ekkjan var.
Aths. höfundar.
„Það bar til einn dag veturinn 1796 norður á Sval-
barðsströnd við Eyjafjörð, að kvenmaður kom að bæ
þeim, er að Hallandi heitir; hún nefndist undarlegu
nafni, Marsibil Semingsdóttir, og var rniður vel ástatt
fyrir henni, því að hún var að falli komin, og heimil-
islaus. Lagðist hún þar sem hún var komin, og ól svein-
barn. Það var 6. d. febrúarmánaðar.
Hvort sem það var nú af því, að drenghnokkinn var
lítt velkominn gestur að Hallandi, eða það var af öðr-
um ástæðum, víst er það, að hann átti þar ekki langa
dvöl, því að þegar er hann var næturgamall, var
kvensa ein, sem Margrét eða Manga hét, látin labba af
stað með hann áleiðis til hreppstjórans, og hafði hún
hann í poka á baki sinu.
Möngu varð stuttur dagurinn, og dagaði hana uppi á
Neðri-Dálksstöðum. Þar bjó þá ekltja, að nafni Sig-
ríður Jónsdóttir, með börnum sínum, Jóhanni og Val-
gerði, góð kona og vel látin.
En um morguninn, þegar Manga ætlaði af stað með
poka sinn, var komið óveður, og aftók Sigríður hiis-
freyja að sleppa hvítvoðungnum út í það, og kvaðst
geta koinið honum til hreppstjórans sjálf, þegar batn-