Vaka - 01.11.1927, Qupperneq 63

VAKA
ORÐABELGUR.
381
íþróttir, kostar ekki mikið fé. Og gestunum er bezt gert
með því að iofa þeim að taka þátt í því lífi, sem há-
tíðaskapið mótar meðal almennings. Það, sem allra
inestu ræður, verður ekki keypt fyrir fé: gott veður og
fögur fjallasýn.
Mér býður við þeirri hugsun, að þessi einstaka minn-
ingarhátíð fari fram í merki auglýsingaskrumsins. Hún
á umfram allt að auka sjálfsþekkingu þjóðarinnar,
kenna oss að líta fram og aftur, finna samhengið í sögu
vorri, hita oss um hjartarætur. Þjóðhátíðin 1874 skildi
eftir ódauðleg kvæði, fagrar minningar, þjóð sem hafði
vaxið hugur. Væri ekki sorglegt að halda nú hátíð með
ærnum fékostnaði, sem engin slík verðmæti skildi eftir?
Væri ekki leiðinlegt að láta bændur og liúalið, sem sækja
mUn á Þingvöll hvaðanæfa af landinu, fara heim með
minningar um andlaust glys, að gera þá gesti að horn-
rekum, en forráðamenn hátíðarinnar að þjónum er-
Iendra ferðamanna? Hér verður að skipa hverjum á sinn
stað, líka hinuin erlendu gestuin, og ekki sízt konungi
vorum, sem alls ekki má vera miðdepill þessarar há-
tíðar.
Saga alþingis er engin gamansaga og framtíð vor
heldur ekki svo ugglaus, að oss sæmi að halda þetta
afmæli með tómum fagnaði og yfirlæti. Ef þjóðin skildi
þetta til fulls, myndi vandamál hátíðahaldanna vefjast
minna fyrir henni. Eg held, að þeir íslendingar haldi
þetta afxnæli hátíðlegast — og vonandi verða þeir margir
— sem ganga einir sér frá glaumnum út í hraunið helga
og mæla þar í hljóði fyrir munni sér eitthvað svipað og
Runeberg (og Matthías) leggja Döbeln i munn eftir or-
ustuna við Juutas:
Þú fekkst mér aftur fósturlandið bjarta,
er frelsi lýðsins var sein opin gröf.
Þitt ráð er máttugt, reyn þú nú mitt hjarta,
hvort rétt eg kann að ineta slíka gjöf.
Með þýjum skríða aldrei var mín iðja,
með ölmusum eg hef ei lært að biðja,
og vil ei mærðast minna vegna sjálfs;
en hér eg stend og hvörmum til þín renni
með hjartað glóðheitt og með beru enni,
min bæn er veik, en hún er hrein og frjáls.