Vaka - 01.11.1927, Qupperneq 64

:i82
ORÐABELGUK.
[VAKAl'
HÁRIÐ.
„Það var, ég hafði liárið“.
Eg sá fyrir skömmu auglýsingu á þessa leið:
„Hár við íslenzkan og erlendan búning fáið þið hvergi
betra né ódýrara en í verzluninni N. N. llnnið úr rot-
hári“.
Mér varð einhvern veginn hálfónotalega við, eins og
ég hefði rekið höndina í eitthvað dautt og kalt í myrkri.
Ótal undarlegar spurningar þyrptust í huga minn og
jafnframt sá ég fyrir inér þátt úr gömlum leik, sem hét
,,Brúðkaupsnóttin“. Brúðhjónin voru að hátta. Brúð-
guminn horfði ástfanginn á brúði sína. Hún tók af sér
hárið. Það var hinn fegursti haddur — unninn úr roi-
hári. Hún tók úr sér hægra augað. Það var glerauga.
Oft hafði brúðguminn dáðst að augum unnustu sinnar
og ekki sízt af því, að hægra augað sýndist kyrlátara
en hit.t. Augnaráðið var imynd hins undarlega samblands
f jörs og festu, frosts og funa, er var svo dásamlegt i fari
þessarar meyjar. Hún tók úr sér tennurnar. Hún tók
af sér brjóstin o. s. frv. Ég sá þetta allt speglast í
augum brúðgumans. Svo datt mér í hug gömul vand-
ræðaspurning úr heimspekinni. Hún var á þessa leið:
Ef smámsaman er gert við einhvern hlut, þannig að
partur af honum er tekinn burt og annar nýr í sama
sniði settur i staðinn, unz að lokum ekkert er eftir
af hinum upprunalega hlut, er hann þá enn sami
hluturinn? Kona, sem er samsett af mörgum sund-
urlausum pörtuin, giftist inanni, en skiftir síðan smám
saman um hina lausu parta, fær sér nýtt hár, nýjar
tennur, ný brjóst, nýtt auga o. s. frv. — er hún þá
enn kona mannsins síns? Þeir sem lita á Jietta frá sjón-
armiði verzlunarinnar mundu óhikað svara játandi, þvi
að auðvitað hafi maðurinn borgað brúsann og eigi með
enn meiri rétti það, sem hann hefir greitt fé fyrir, en hitt,
sem hann fékk gefins. En mér er saina hvað hver segir,
mér stendur hálfgerður stuggur af konum, sem eru sett-
ar saman af mörgum sundurlausum pörtum, blátt áfram
af því, að slík kona getur Jiegar minnst vonuin varir
tvístrast og fokið út í veður og vind. Lausa hárið getur
fokið, farðinn skolast af, lausar tennur og augu hrokkið
á haf út og — botninn suður í Borgarfirði. Ég skal ekki