Vaka - 01.11.1927, Síða 65

[ vaka]
ORÐABELGUR.
383
öfunda þann mann, sem verður að tina konuna sína
saman út um hvippinn og hvappinn. Það er einhver
munur, að konan sé ein samföst, lifandi heild, sem ekki
tvistrast í stormi, eða skolast burt í regni, eða liggur á
víð og dreif um allar stofur.
En hvernig stóð á auglýsingunni? „Hár við íslenzkan
og erlendan búning?“ Voru ekki að minnsta kosti þær,
sem ganga á erlendum búningi, hver af annari að láta
klippa af sér hárið? Klippa þær ef til vill af sér hárið,
sem guð hefir gefið þeim, og fá sér svo í staðinn gotl
og ódýrt hár — unnið úr rothári? Ég heyrði í æsku sögu
um pilt, sem vildi hefna sín á stúlku. Hann sveikst að
henni og stýfði af henni flétturnar. Það þótti hið mesta
níðingsverk. Nú hefir einhver dóni i París fyrir nokkr-
um árum stýft flétturnar af fallegri stúlku, og í stað-
inn fyrir að hengja hann, eins og hann átti skilið, hefna
konur um allar álfur þessa ódáðaverks á sjálfum sér,
ineð því að stýfa af sér einhverja fegurstu prýði, sem
guð hefir gefið þeim. Þær segjast, trúi ég, ekki fremur
þurfa langt hár en karlmenn. Er það nú víst? Hvers
vegna hefir náttúran þá gætt þær meiri hárvexti en karl-
menn? Þegar ég sé ungar stúlkur koma undan skærun-
um og veslings litlu kollarnir eru svo títuprjónshaus-
Iegir, þá liggur mér við að leggja hendur á höfuð þess-
ara fórnarlamba tízkunnar og biðja guð að fyrirgefa
þeim syndina gegn náttúrunni. Þvi að þeim er ekki ætlað
að verða eins og karlmenn. Það eru heimskir skraddar-
ar suður í löndum, sem eru að tæla þær sakiausar til
þess að herma allt eftir strákunum.
Nú vil ég biðja þær fögru frúr, sem hafa látið freist-
ast til að klippa sig', að halda ekki að ég sé að neita
því, að þær séu enn þá fallegar, þrátt fyrir hárskurðinn.
Það var einmitt orðið: þær eru fallegar þrátt fyrir hár-
skurðinn, en ekki vegna hans, og þær eru fallegar vegna
þess, að þær geta látið hársnotrur setja klippt hárið svo
vel upp, að höfuðstærð og höfuðlag sýnist svipað og
áður, meðan hárið var heilt. En stúlkur, sem ekki hafa
tíma né tækifæri til þess að nostra við klippta hárið,
verða eins og flókatryppi — sitt hárið í hverja áttina.
Og eitt geta klipptu konurnar ekki. Þær geta ekki látið
„skina
skrautskriður úr
skararf jöllum".