Vaka - 01.11.1927, Blaðsíða 68

386
ORÐABELGUR.
[vaka]
ekki hirt án samúðar. Fordæming var ekki fundin í
þeirra munni. En það þykir hjákátlegt og lítilmannlegt
á tímum hins botnfreðna flokksfylgis. Einar skammað-
ist, en ofsótti engan, og kaus helzt að þurfa ekki að þola
ofsóknir sjálfur eins og sézt á þessum ummælum: „Ekki
langar mig til að vera húðstrýktur og krossfestur, jeg
vona að ég sleppi við þá meðferð, þó ég sé hetja, sem
þorir að lifa og tala fyrir sannfæringu mína og þá trú,
sem er hin eilífa“.
Það fannst oft á, að Einar hafði horn í síðu bóklærðra
manna. „Ég skal játa“, segir hann, „að bókvitið var ekki
látið i mína sál. Þeir mega sletta skyrinu, sem eiga það“.
Þetta orti hann til manns, sem átti mikið bókasafn:
Einar karl því eftir tók,
og á það minnir glaður,
að Abraham átti enga bók,
— einn sá bezti maður.
Einar var sveitamaður, af moldu kominn, og ekki trufl-
aður af lestri margra bóka. Enskur lávarður nokkur lét
svo um mælt, að hann þyrfti daglega að hafa tal af
ólæsum mönnum til að halda fullu viti. Líkt er um þá,
sem halda vilja fast við þjóðlega menning, að Jjeim er
nauðsyn að þvi að hafa nmgengni við þá, sem lítt eru
lesnir í erlendum bókmenntum, og var Einar gamli Joch-
umsson einn hinn bezti sálufélagi á þann mælikvarða.
Hann var íslenzkur í bezta lagi, hugkvæmur og ræðinn.
Væri þess vert, að safnað væri hinu þjóðlegasta og sér-
kennilegasta, sem til er í ritnm hans, því þar glittir á
göfugt hugarfar og marga góða vísu, og skal þessum
endurminningum, sem eintakið af „Ljósinu“ vöktu, lok-
ið með vísu, er Einar orti frostaveturinn mikla- 1918:
Grimmdarfrost um borg og bý
blöskrar manna kyni,
frýs nú allt nema orð Guðs í
Einari Jochumssyni.
á. á.