Vikan - 26.10.1961, Qupperneq 41

Daglnn áOur hafði Alex greitt hon-
um þóknunina, sex þúsund pesos, sem
var álitleg fjárupphœö fyrir mexi-
kanskan fiskimann. Raney var búinn
a8 kasta færinu og var nú alveg upp-
tekinn vi8 veiðiskapinn. Manuel stó8
upp og tók árina, sem lá á þilfarinu.
— Manuel! æpti Alex. Hann sneri
sér undan en hljó8i8 var jafn óhugn-
anlegt fyrir þvi. SíSan neyddist hann
til að hjálpa Manuel vi8 a8 kasta
hinum þunga líkama fyrir borB. Um
kvöldið hringdi Alex á hótelið til
Sheilu Dobbs.
— Það var gaman að heyra i þér,
sag8i hún hrifin. — Hvernig gekk
þetta? Veidduð þi8 mikið?
— Ekki eina bröndu! Hann kom
sér ekki að Þvi að spyrja um mynd-
irnar strax. — Mér datt I hug, hvort
Þú vildir ekki borða með mér í
kvöld? Hún varO himinlifandi. Hon-
um lei8 hræðilega illa þetta kvöld.
aÞð fyrsta sem hann sagði við hana
var, hvort hann ætti ekki að taka
við filmunni og láta framkalla hana,
þvi hann vissi um stað, þar sem hægt
væri að fá það gert strax um kvöldið.
En hún átti þá eftir að taka eina
myndina, og ætlaði ekki að gera það
fyrr en daginn eftir, til að fá góða
birtu. Klukkan tíu var Alex alveg
búinn að vera, og spurði hvort henni
væri ekki sama þó hann færi snemma
heim, og jafnvel Sheila tók eftir því
hvað hann var fölur.
Þau hittust morguninn eftir klukk-
an hálf ellefu, og fóru niður á strönd-
lna. Hún var me8 myndavélina sam-
kvæmt beiðni hans. — Ehgum vi8
ekki að taka tíðustu myndina núna?
spurBi Alex.
— Ég er búin að skipta um filmu.
Ég tók myndina í morgun og skildi
filmuna eftir á hótelinu. Ég fæ mynd-
irnar siðdegis, tvær kopíur af hverri
mynd. Hún beindi myndavélinni að
andliti Alex. — Nú ætla ég að taka
reglulega fína mynd af þér.
— Hvert var filman send?
— Það hefi ég enga hugmynd um.
Hvers vegna spyrðu?
Hann hringdi til hennar klukkan
sex um kvöldið. — Ertu búin að fá
myndirnar?
— Nei, ekki aldeilis. Þær verða víst
ekki tilbúnar fyrr en á morgun, þeg-
ar ég verð farin. Það er alltaf sama
seinlætið hér í Mexíkó, en af hverju
ertu svona daufur í dálkinn?
—- Ég hef víst verið of lengi úti í
sólinni, sagði hann afsakandi. — Ég
ætla að fara snemma aö hátta.
—- Það var leiðinlegt, og þetta er
síðasla kvöldið, sem ég verð hérna.
Hann var eins og á nálum, þegar
hann lagði tólið á. Hann hraðaði sér
til gistihússins, þar sem hún bjó.
Hann litaðist um í forstofunni og
vék sér síðan að dyraverðinum.
— Gott kvöld, mig langar til að
vita hvar þið látið framkalla filmur
hérna á hótelinu?
— Já, herra. Hérna stendur þa8.
La Estrella Camera Shop við torgið.
Hann benti á auglýsingaspjald, sem
var undir glerplötu á afgreiðsluborð-
inu. Alex fékk sér leigubíl niður á
torgið. Búðin var lokuð. Á spjaldi,
sem var í glugganum, stóð að búðin
væri opin frá tíu til sjö. Nú var
klukkan tíu mínútur yfir sjö. Hann
kom þangað klukkan tíu morguninn
eftir, og varð að bíða í tuttugu mín-
útur eftir að búðin væri opnuð. Hann
sagði: — Ég er vinur ungfrú Dobbs,
hún bað mig um að sækja myndirnar,
ef þær vseru tilbúnar.
Afgreiðslumaðurinn sagði að þeir
hefðu ekki fengið kopiurnar ennþá,
en þær yrðu tilbúnar seinna um dag-
inn.
— Þá tek ég filmuna eins og hún
er, sagði Alex. Ég fer héðan með
flugvél klukkan tólf.
— Filman er á rannsóknarstofunni,
við framköllum ekki hérna.
— Hvar er rannsóknarstofan?
— Á La Quebrada, ég veit ekki um
•heimilisfangið, en eigandinn senor
Gonzalez kemur klukkan ellefu. Hann
getur sagt yður það.
Alex bölvaði. Hann gekk nokkrum
sinnum kringum torgið með hendur
í vösum, og var kominn aftur að
búðinni fyrir ellefu. Senor Gonzalez
var kominn. — Þetta er allt í lagi,
herra, sagði senor Gonzalez vingjarn-
lega. — Myndirnar verða sendar til
ungfrú Dobbs í Houston.
— En ég vil fá þær núna!
— Þér getið verið alveg rólegur.
Aðstoðarmaður minn er mjög áreið-
anlegur. Ungfrú Dobbs sendi okkur
frimerkt umslag. Ég hef sent það
til rannsóknarstofunnar, og mynd-
irnar verða póstlagðar siðdegis.
— En hvar eru þær? Hvar er rann-
sóknarstofan?
Senor Gonzalez andvarpaði og
sagði: — Þér getið fengið heimilis-
fangið, en ég hugsa að þær verBi ekki
tilbúnar fyrr. Það er La Quebrada
17. — Númer 17 var einbýlishús.
Á hurðinni stóð: FRAMKÖLLUM
FILMUR Á TVEIM TlMUM. GER-
IÐ SVO VEL AÐ BANKA. Tilbúnar
eftir tvo tíma! flissaði Alex, og barði
harkalega að dyrum. Maður í hvítum
slopp kom til dyra. — Ég ætla að
sækja hingað filmu, sem var send frá
nafninu Dobbs.
— Já, filma ungfrú Dobbs, en
sendillinn hérna er nýfarinn með
hana á pósthúsið.
— Hvað er langt siðan hann fór?
—- Ég hugsa að það sé um það bil
korter, sagði maðurinn hlæjandi.
—- Hvernig leit drengurinn út?
— 1 meðallagi hár, sextán ára
gamall. Nei, hann mundi ekki hvern-
ig skyrtan hans var lit eða hvort
hann var í jakka.
Alex þaut af stað. Hann vissi vel
að líkurnar til þess að hann næði
drengnum voru ekki nema ein á móti
þúsund, og þá neyddist hann til að
fara til Houston og leita Sheilu uppi,
og biðja hana um að gefa sér mynd-
irnar af honum og Raney í bátnum.
Þessu varð hann að ljúka áður en
Raneys yrði saknað. Ef til vill birtist
mynd á forsíðum blaðanna strax í
kvöld, og þá myndi Sheila hugsa: Og
ég, sem er einmitt nýkomin frá
Acapulco! Það var nokkurn veginn
öruggt að hún myndi skoða myndina
og sjá að hann líktist, manninum,
sem var með Alex í bátnum. Hann
reyndi að telja sér trú um, að Sheila
myndi ekkert skipta sér af þessu, en
ef hún gerði það og McGee fengi að
vita um myndirnar, væri úti um Alex.
Þeir myndu áreiðaniega drepa hann,
til að koma i veg fyrir að hann kæmi
upp um þá. Hann varð að fara til
Houston.
Klukkan tvö um nóttina lenti hann
á flugvellinum í Houston. Hann fór
inn í borgina og settist að á fyrsta
hótelinu, sem hann kom að. 1 síma-
skránni voru tólf með nafninu
Dobbs, en engin Sheila Dobbs, og
hann hafði enga hugmynd um hvar
hún átti heima. Strax klukkan átta
morguninn eftir flýtti hann sér inn
i símaklefann og byrjaði að hringja.
Hann hringdi í tvo staði, en það bar
engan árangur, og í þriðja númerinu
svaraði enginn. Sheila var í áttunda
númerinu, sem hann hringdi í. Syíju-
leg kvenrödd sagði: — Já, augna-
blik ... Sheila. — Alex, ert Þú kom-
inn hingað?, ég trúi þessu varla. Hvað
ertu eiginlega að gera hérna? Hann
hafði reiknað með því að hún héldi
að hann væri að elta hana. — Ég er
á leiðlnni til Chicago, mér datt í hug
að hringja til þín, fyrst ég kom hérna
við. Hún hafði auðvitað ekkert á móti
þvi að hitta hann. Hann sótti hana
klukkan sex. Myndirnar voru «kki
komnar, og engar fréttir höíðu bor-
izt af Raney ennþá. Hann hafði skoð-
að öll blöðin og hlustað á tiufrétt-
irnar á veitingahúsinu, þar sem þau
borðuðu kvöidverð. Hann sagði bros-
andi að ef til vill yrði hann nokkra
daga um kyrrt, og hún gerði enga
tilraun til að leyna ánægju sinni. Þau
ákváðu, að hann skyldi hringja til
hennar klukkan sex daginn eftir,
þegar hún kæmi úr vinnunni. Hann
stytti sér stundir við að lesa blöðin
og hlusta á fréttirnar. Ekki orð um
Raney, og samt voru nú iiðnir fjórir
dagar síðan morðið var framið. Hann
hnngdi til Sheiiu klukkan sex. —
Svo ég hiaupi nú úr einu í annað,
eru myndirnar komnar? spurði hann.
— Osköp heiirðu mikinn áhuga á
þessum myndum, mér sýndist þú ekki
vera neitt sérlega hrifinn, þegar ég
var aó taka þær! sagði Slieila gáska-
full. — Já, þær eru komnar og þær
eru regluiega vei heppnaðar. Ein
myndin sem ég tók á La Roqueta-
eynni er sérstaklega góð. Hún er af
asnanum, sem ég sagði þér írá, þar
sem hann er að drekka öl.
— En hinar?
— Þú ert agalega sætur á einni
myndinni, en mig fer nú að gruna
að þú sért dálitið hégómlegur. Þú
hefur engan áhuga á myndunum
nema þú sért sjálfur með á þeim.
Hann sagðist ætla að koma strax og
líta á þær. Þau skoðuðu myndirnar
ásamt foreldrum Sheilu, en enginn
spurði um hávaxna manninn í sport-
skyrtunni. Raney sást mjög greini-
lega á báðum myndunum. Hann hló
glaðlega við myndavélinni, en Alex
leit út eins og hann hefði fengið hníf-
stungu í bakið. Sheiiu gramdist að
þeir höfðu ekki sent nema eina kopíu
af hverri mynd. — Svona eru Þessir
mexikanar, og ég sem horfði á þegar
maðurinn skrifaði hjá sér að ég vildi
fá tvær al hverrL