Vikan - 28.02.1963, Qupperneq 21

Dómsfiiðurstaðan virtist
þegar augljós.
Þvottakonan yrði dæmd
fyrir manndráp,
en dregið úr refsingu
hennar vegna málsbóta.
að ég vil þjóna réttlætinu, þvi a'ð
ég get sannað hver er hinn raun-
verulegi morðingi. Ég verð staiid-
ur í hinum háttvirta réttarsal,
reiðubúinn að gefa mig fram, strax
þegar á mig verður kallað. Ég hið
yður, háttvirti dómari, að van-
meta ekki vitneskju mina i sam-
bandi við þetta mál. Með mikilli
virðingu, reiðubúinn til þjónustu.
Martin Kern.“
Droste kannaðist við þennan
klaufalega hátíðleika, sem jafnan
einkennir tilraun ómenntaðra
manna til að tjá sig virðulega í rit-
uðu máli. Hann brosti, yppti öxl-
um litið eitt og skaut bréfinu til
meðdómara síns. Sjálfur hafði
hann ekki minstu löngun til að
leiða fram nýtt vitni, sem hefði
ekkert nema ómerkilegt slúðúr
fram að færa. Bréfið fór til kvið-
dómendanna, þar sem það orsak-
aði undarlega snarpa deilu. Ekkju-
frú JBudecker varð æst, virtist álíta
að framburður þessa ókunna vitn-
is mundi gerbreyta öiln viðhorfi i
málinu, breyta þessum fjölskyldu-
harmleik, tengdamóðurinni og
rottueitrinu i unað og ástriki, en
kalla hinn raunverulega sálar-
svarta morðingja fram úr ein-
hverju dularfullu skúmaskoti. Hún
hafði stöðugt beðið einhverra æsi-
legra atburða, og þótti sú bið orð-
in sizt of löng, ef úr rættist.
Droste varp þungt öndinni. Og
svo var Martin Kern kallaður af
áheyrendabekk i vitnastúkuna.
Martin Kern reyndist meðalmað-
ur á hæð, með annað augað úr
gleri; gat þess, um leið og hann
gerði grein fyrir sér, að hann hefði
misst augað i styrjöldinni. Honum
virtist þykja sér sýnd litilsvirð-
ing, þegar- hann var ekki látinn
sverja eið að væntanlegum fram-
burði sinum, heldur einungis boð-
ið sð skýra irá þeirri vitneskju
sinni i sambandi við morðið, sem
hann hefði getið um í bréfinu.
Martin þessi Kern skýrði svo frá,
að hann hefði séð til ferða hins
meðákærða um kvöldið, eða öllu
frekar aðfaranótt hins umrædda
dags, og hefði hann þá haft lítinn
Framhald á bls. 48