Vikan - 06.06.1963, Qupperneq 12

SAGA EFTIR
IRWIN SHAW.
ANNAR HLUTI.
NIÐURLAG.
EGAR móöir hans og
faðir höfðu fengið vitn-
eskju um slysið og voru
komin til spítalans
hafði læknirinn gefið
honum morfín og var að setja
iegginn saman. Það var þvi ekki
fyrr en næsta morgun í hinu
gráleita sjúkraherbergi með svit-
ann rennandi niður eftir andliti
sér og skiljanlega alla sólarsöguna.
„Þá sá ég mann þennan fara
mjög hratt á skíðum fram hjá alveg
einsamlan,“ sagði Robert. Hann
reyndi að tala, án þess að sæist,
hversu miklum erfiðleikum það
olli honum og reyndi að afmá
hræðslu og sársaukasvipinn af and-
litum foreldra sinna með því að
telja þeim trú uin, að hann finndi
bara alls ekkert til i fótleggnum og
að allur atburðurinn væri mjög
ómerkilegur. „Hann heyrði til
mín og tók skíðin af mér og kom
mér þægilega fyrir á trjábol. Sið-
an spurði hann mig til nafns og
hvar foreldrar mínir byggju, svo
sagðist hann myndi fara til skiða-
skólans og hringja á ykkur og láta
ykkur vita, hvar ég væri og hann
myndi senda sleða eftir mér og
han nmyndi láta ykkur vita, að
verið væri að fara með mig á spít-
ala. Svo leið klukkustund — það
var þegar orðið kolsvarta myrkur
— og enginn kom, og ég ákvað að
bezt væri að biða ekkert lengur,
svo ég hélt af stað af eigin ramm-
leik niður og var mjög heppinn og
sá svo þennan bónda með sleð-
ann ...“
„Þú varst sannarlega heppinn,“
sagði móðir Roberts þurrlega.
Hún var smávaxin og feitlagin
kona og taugaveikluð; hún var ein-
göngu heima i stórborgum. Hún
hataði kuldann, hataði fjöllin, fyr-
irleit þessi gönuhlaup ástvina
hennar út í algjörlega skynsemis-
lausa áhættu sem hún áleit skiða-
iþróttina vera. Eina ástæðan fyrir,
að hún fór i þessi fri var sú, að
Robert, faðir hans og systir voru
mjög mildir aðdáendur skiðaíþrótt-
arinnar. Hún var föl af þreytu og
áhyggjum og ef Robert hefði ekki
verið bundinn með fótinn upp
hefði hún farið með hann á stund-
inni burt úr þessu bölvaða fjalla-
héraði og tekið morgunlestina til
Parisar.
„Það er hugsanlegt, Robert,“
sagði faðir hans, „að þegar þú
slasaðist þá hafi verkirnir haft þau
áhrif á þig, að þú ímyndaðir þér
bara að þú hefðir séð þennan
mann og að þú einnig bara ímynd-
aðir þér, að hann ætlaði að hringja
í okkur og ná í sleða handa þér
frá skíðaskólanum.“
„Ég imyndaði mér það ekki,
pabbi,“ sagði Robert. Höfuðið á
honum var þungt og hann var sem
i móki af morfíninu og hann var
hissa á föður sínum að tala svona
til sín. „Af hverju heldurðu að ég
hafi imyndað mér þetta?“
„Vegna þess,“ sagði faðir hans,
„að enginn hringdi í okkur s.l.
kvöld fyrr en kl. 10, þegar lækn-
irinn hringdi frá spítalanum. Eng-
inn hringdi heldur frá skíðaskól-
anum.“
„Ég ímyndaði mér hann ekki,“
endurtók Robert. Honum sárnaði,
að faðir hans skyldi halda hann
vera að Ijúga. „Ef hann kæmi inn
í þetta herbergi myndi ég þekkja
hann eins og skot. Hann var með
hvíta húfu, hann var stór maður
vexti í svörtum stakk og hann var
bláeygur. Hann leit dálítið spaugi-
lega út, því augnhár hans voru
næstum hvit. Úr fjarlægð virtist
eins og liann hefði alls engin
augnhár.“
„Hversu gamall var hann, held-
urðu?“ spurði faðir hans. „Jafn
gamall mér?“ Faðir Roberts var
nær fimmtugu.
„Nei,“ svaraði Robert, „það held
ég ekki.“
„Var hann eins gamall og Jules
frændi þiun?“ spurði faðir Ro-
berts.
„Já,“ svaraði Robert. „Eitthvað
um það.“ Hann óskaði þess, að
foreldrar hans myndu skilja hann
eftir einan. Honum var hvort eð
er bjargað, fóturinn á honum var
i gipsi og hann var ekki dáinn og
eftir þrjá máinuðii myndi hann
geta gengið aftur, hafði læknirinn
sagt honum. Hann vildi gleyma
öllu, sem hafði skeð í skóginum
s.l. nótt.
„Einmitt það,“ sagði móðir Ro-
berts, „hann er maður rúmlega
fimmtugur, með hvita húfu og blá
augu.“ Hún tók upp símtólið og
bað um skíðaskólann.
Faðir Roberts kveikti sér í síga-
rettu og gekk yfir að glugganum
og horfði út. Það hafði snjóað
stöðugt síðan um miðnætti og
lyfturnar voru ekki i gangi í dag,
þvi að vindur hafði fylgt snjó-
komunni og uppi á fjallstoppin-
um var hætta á snjóflóðum.
„Talaðir þú við bóndann, sem
tók mig upp í?“ spurði Robert.
„Já,“ svaraði faðir hans. „Hann
sagði, að þú værir mjög hraustur,
ungur drengur. Hann sagði einnig,
að ef hann hefði ekki fundið þig
hefðir þú verið búinn eftir næstu
50 metra.“
„Uss.“ Mamma Roberts hafði
fengið samband við skíðaskólann.
„Þetta er frú Rosenthal aftur. Jú,
þakka yður fyrir, lionum líður eft-
ir atvikum,“ sagði hún með sinni
nákvæmu, syngjandi frönsku rödd.
„Við höfum verið að tala við hann
og það er einn hluti af frásögn-
inni, sem kemur mjög undarlega
fyrir sjónir. Hann segir, að maður
hafi stoppað og hjálpað honum við
að taka af sér skíðin s.l. nótt eftir
að hann fótbraut sig. Sami maður-
inn lofaði að fara til slúðaskólans
og skilja skíðin hans eftir þar og
biðja um sleða til að hann yrði
sóttur og fluttur niður eftir á. Okk-
ur langar til að vita, hvort maður-
inn tilkynnti raunverulega um
slysið. Það myndi vera um sex
leytið s.l. kvöld.“
Hún hlustaði augnablik spennt.
„Ég skil,“ sagði hún og lilustaði
aftur eftir þvi sem sagt var.
„Nei,“ sagði hún, „við vitum
ekki, hvað hann heitir. Sonur
minn segir, að hann muni vera um
það bil fimmtíu og tveggja ára,
bláeygur með hvita húfu. Afsakið
augnablik.“ Hún sneri sér að Ro-
bert. „Robert, hvaða tegund af
skíðum varstu með? Þau ætla að
lita eftir, ef þau eru i rekkinu fyr-
ir utan.“
„Attenhofers skiði,“ svaraði Ro-
hert. „Einn og sjötíu á langd. Upp-
hafsstafir mínir eru skráðir með
rauðu á broddana á þeim.“
„Attenliofers,“ endurtólc móðir
hans í símann. „Og einkennisstaf-
irnir hans eru á þeim, R.R., i
rauðu. Þakka yður fyrir, ég bíð.“
Faðir Roberts gekk frá gluggan-
um og drap i vindlingnum í ösku-
bakka. Að baki hraustlegs útlits
og veðurbarins andlits eftir úti-
veruna leyndist áhyggjufullur og
kvíðinn maður. „Robert,“ sagði
hann með raunalegu brosi, „þú
verður að læra að fara varlegar.
Þú ert eini sonurinn minn og það
eru lítil likindi til að ég muni
eignast annan.“
„Já, pabbi,“ sagði Robert, „ég
skal passa mig i framtiðinni.“
Mamma hans bandaði hendinni
í áttina til þeirra til bendingar um
að vera hljóða, þvi hún var aftur
Framhald á bls. 46.
Hvað gerir þiS, þegar þú sérð mann,
fyrir nokkrum árum reyndi á ábeinan
sem
hátt
að myrða þig? Þegar þú serð hann
augliti
til auglits, til dæmis
í skíðalyftu?
12 -
VJKAN 23. tbl.