Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 50

FYRIR ÞVI ÚRSKURÐAST
Sjá bls. 43: Hvernig dæmir þú.
Því ber ekki að synja, að viðhorf Jóns Jónssonar til þessa
réttarágreinings er að mörgu leyti sannfærandi. Það er fráleitur
háttur mála, að opinberir starfsmenn ungi út villandi vottorð-
um, sem reynast efnislega röng og eru til þess fallin að valda
borgunartjóni. Telja má mjög sennilegt, að umrætt slys hefði
ekki átt sér stað, ef hinir opinberu starfsmenn hefðu rækt starfa
sinn með sómasamlegum hætti. Náið orsakasamband virðist vera
milli afglapa trúnaðarmannanna og slyssins.
Á hinu leytinu ber á það að líta, að atvinnurekandi er skyldur
til að ganga af sjálfsdáðum svo frá vélum sínum og búnaði
þeirra, að öryggi starfsmanna og annarra sé tryggt, svo sem
kostur er. Atvinnurekandi ber fébótaábyrgð á slysum, ef þessari
skyldu er ekki fullnægt.
Markmiðið með löggjöf um opinbert eftirlit með verksmiðjum
og vélum er almenn efling öryggis á vinnustöðum. Þessi laga-
ákvæði verða ekki túlkuð á þann veg, að þau eigi að draga
úr skyldum atvinnurekenda í þessum efnum.
Þegar aðstaðan er sú, að atvinnurekandi hefur orðið að gjalda
fébætur vegna skorts á öryggisútbúnaði, getur risið spurningin
um endurkröfuréttinn á hendur ríkissjóði, ef opinberir starfs-
menn hafa lagt blessun sína á þennan ófullkomna útbúnað.
Enda þótt eftirlitið hafi ekki verið framkvæmt með þeirri kost-
gæfni sem skyldi, þarf ekki að leiða af því, að rikissjóður eigi
að vera fébótaskyldur. Og í fæstum tilfellum myndi slikur bóta-
grundvöllur vera fyrir hendi. Byggist þetta viðhorf á hinni
sjálfsögðu skyldu atvinnurekenda til öryggisútbúnaðar. Vera
má þó, að ríkissjóður gæti orðið fébótaskyldur, ef eftirlitsmenn
ríkisins hafa fjallað um flókin, tæknileg viðfangsefni, en hefðu
vanmetið hættur og slakað á öryggiskröfum.
Samkvæmt framansögðu verður niðurstaðan sú, að Jón Jóns-
son á ekki endurkröfurétt á hendur ríkissjóði.
Ályktunarorð: JÓN JÓNSSON TAPAR MÁLINU.
J. P. E.
andi bak við hann og ýtti honum
upp hæðina, þangað til hann gat
sjálfur ýtt sér áfram.
Skýin höfðu þyrlast burt og sól-
in skein augnablik. Robert sá þá
konuna og manninn fara yfir að
bröttustu braut fjallsins. Án þess
að hika steypti maðurinn sér út i
liana og fór leiknilega á skíðunum
og mjög hratt fram úr ófærara
skíðafólki, sem var að mj'aka sér
hægt niður hlíðarnar.
Robert liorfði í þungum þönkum
á eftir þeim tveim, manninum svo
viðbjóðsiega tígulegum á skíða-
bruni sínu, bækluðum en ódrep-
andi. Bráðlega urðu þau að smá-
dilum á hinum hvítu, víðáttumiklu
breiðum fyrir neðan. Nú vissi Ro-
bert, að ekkert yrði gert frekar í
þessu, einskis að bíða nema von-
lausrar, eilifrar fyrirgefningar.
Dílarnir tveir hurfu út úr sólinni
inn í þykkan skýjabakka, sem fór
yfir lægri hluta fjallsins.
Robert fór þangað, sem hann
hafði skilið skiðin sin eftir og
setti þau upp. Hann var klaufaleg-
ur við það. Hendur hans voru
kaldar, því að hann hafði tekið af
sér lianzkana sína inni í lyftunni,
þegar hann hafði h'aldið að glæp-
ur Þjóðverjans yrði bezt borgaður
með hnefahöggum.
Hann fór hratt yfir í brautina,
sem Mac hafði farið með ítölsku
stúlkunni, og hann náði þeim áður
en þau voru hálfnuð niður. Það
var byrj'að að snjóa, áður en þau
náðu til þorpsins, og þau fóru inn
á hótelið og fengu sér dásamleg-
an miðdegisverð með nógu af víni
og stúlkan gaf Mac heimilisfang
sitt og sagði honum að lofa sér því
að heimsækja sig, þegar hann kæmi
næst til Milanó.
Þ B.
MIÐGLU GGINN.
Framhald af bls. 37.
meira en ég núna.
„Ég vildi, að maður gæti séð inn
í framtíðina. Mér finnst ég muni
sjá þig aftur, en ég býst ekki við,
að við eigum eftir að lifa saman á
þann hátt, sem við höfðum ráðgert.
Að minnsta kosti ekki i þessu lífi.
En við eigum fleiri líf fyrir höndum.
Ég trúði því, meðan við vorum ham-
ingjusöm, og ég trúi því enn.
„Vertu sæl, Judith. Ég veit ekki,
hvemig ég á að ljúka þessu bréfi,
því að tilfinningar mínar í þinn garð
verða ekki sagðar með orðum. Fyr-
irgefðu mér, að ást mín hefur ekki
fært þér annað en sorgir og kvíða . ..
en einhvern tíma vona ég, að hún
eigi eftir að færa þér gleði og ham-
ingju".
Judith starði tómlátlega á skrifað-
ar arkirnar í kjöltu sinni.
„Þegar þú færð þetta bréf í hend-
ur, Judith, veiztu sjálfsagt meira en
ég núna“, hafði hann sagt, en hún
vissi ekki neitt. Hvað hafði gerzt,
síðan þetta var ritað?
Hún sat í hnipri á gólfinu, þar til
dimmt var orðið. Svo magnþrota
var hún, að hún mundi hafa setið
þama alla nóttina, hefði Angus ekki
barið að dyrum.
„Það er beðið eftir þér í drauga-
húsinu“, sagði hann.
„Til hvers?“ sagði Judith þreytu
lega.
„Strákurinn, sem kom með skila-
boðin, nefndi enga ástæðu. Kannski
er einhver veikur. Stattu upp, kona,
og vefðu þig skikkjunni. Ertu eigin-
kona lávarðarins eða ekki?“
Einhver hafði kveikt upp mó-
eld í litla hjáleigukotinu. Judith
gekk að dyrunum og leit inn. Það
var dimmt, og hún gat varla greint
moldargólfið og reykinn, sem lið-
aðist til lofts og út um opið á þak-
inu. Hún heyrði ekkert hljóð, en
þykkir, dimmir skuggarnir voru
fullir af samanhnipruðum verum.
Hún steig yfir þröskuldinn og gekk
að eldinum. Þegar auga hennar
vöndust myrkrinu, sá hún, að her-
bergið var fullt af leiguliðum henn-
ar. Einn maðurinn stóð á fætur og
gekk að henni. Hún hörfaði aftur-
á bak í skelfingu, því að hann var
óhugnanlegur útlits, hálfnakinn og
blóðugur. Hann starði á hana villtu
augnaráði og rausaði eitthvað á mál-
lýsku, sem hún skildi ekki.
Allt í einu þreif hann um axlirn-
ar á henni og hristi hana. Hann var
að bölva henni, eins og óður maður
bölvar yfirboðurum sínum, þegar
þeir hafa verið leiddir út í ógöngur.
Angus stökk á manninn og hratt
honum út í horn. Síðan greip hann
um handlegginn á Judith og togaði
hana með sér út úr húsinu. Það
var niðamyrkur úti, og hún sá ekki
andlit hans.
„Hvað sagði hann, Angus?“ spurði
hún og kippti í ermi gamla manns-
ins. „Ég skildi hann ekki. Hvað var
um að vera?“
Angus útskýrði það fyrir henni
hikandi og með málhvíldum. f orr-
ustunni á Cullodenheiðinni hafði
skozka hernum verið gereytt, og
maðurinn, sem bölvaði henni, var
einn hinna örfáu, sem sluppu lifandi
úr blóðbaðinu.
„En lávarðurinn?" sagði Juáith.
Hún endurtók spurninguna hvað
eftir annað eins og páfagaukur og
fann ekki lengur til kuldans, þó
að skikkjan væri fallin af herðum
hennar.
„Maðurinn vissi ekki, hvað um
lávarðinn hafði orðið“, svaraði Ang-
us. „Ef hann er enn á lífi, hlýtur
hann að hafa flúið til fjalla og vera
á leið til Kinmohr. Við verðum að
bíða átekta“.
Og þau biðu, meðan vorið varð
að sumri og sumarið að hausti. Aft-
ur færðist blæja undursamlegra
litbrigða yfir dalinn, litanna, er
höfðu heilsað Judith sem brúði.
Þá var það einn morgun, að hún
vaknaði af hryllilegum draumi. Hún
hafði verið einsömul í dimmu, kæf-
andi herbergi. Einhvers staðar að
utan heyrði hún fótatak, sem nálg-
aðist. Hún vissi að það var Ranald,
sem var að koma, og hún vissi líka,
að hann mátti umfram allt ekki
koma inn í herbergið, því að þá
myndi eitthvað voðalegt koma fyrir
hann. Hún reyndi að hrópa til hans,
en gat það ekki. Hún reyndi að
hlaupa á móti honum, en gat ekki
hreyft sig. Henni fannst hún að
köfnun komin, og ofurþungi hvíldi
á henni.
Framhald í næsta blaði.
DÆGUR ÓTTANS.
Framhald af bls. 29.
ræskti sig og byrjaði síðan sögu
sína alvörugefinn í bragði. Það
munaði eiginlega engu, að hann
heyrði smell í símanum, þegar heili
Hurlbuts fór að starfa af krafti,
þegar hann gaf stutta en ágæta
lýsingu á fundi sínum og Tonys
Korffs í skjalasafni Chronicles.
„Er þetta allt og sumt, Collins?"
„Já, hafið þér kannski engan á-
huga fyrir viðskiptum við mig?“
„Ég held eiginlega, að þér ættuð
bara að snúa yður að teiknimynd-
unum.“
„Það getur verið — en ætlið þér
nú ekki samt að láta fylgjast með
Korff?“
„Ég skal láta yður vita, ef ég
geri það.“
Peter Collins brosti, þegar hann
lagði símann frá sér. Svo andvarp
aði hann, losaði um beltið á ístr-
unni á sér og settist við ritvélina,
þótt hann langaði alls ekki til þess.
Hann ætlaði að hripa upp grein
um síðustu afhjúpanir á spilling-
unni á æðstu stöðum. Það var frétt
sem var jafn gömul og sjálft hug-
takið stjórnmál og einnig jafn ný
og glæpamannsmorð næsta dags. Ef
það kæmi í ljós, að grunur hans á
Tony Korff væri á rökum reistur,
mundi hann láta spillinguna fara
veg allrar veraldar.
8. KAFLI.
Andy hallaði sér aftur á bak á
stól sínum og lagði báða fætur upp
á skrifborðið. Honum hafði aldrei
fundizt litla herbergið, sem hann
notaði fyrir skrifstofu friðsamlegra
en nú. Augu hans voru að lokast,
og hann vissi, að hann mundi sofna
samstundis, ef hann slakaði aðeins á.
Það var einkennilegt að geta
hvílzt þannig í miðjum önnunum,
en Martin Ash var bersýnilega hald-
inn mikilli vinnugleði í dag — hann
hafði tekið að sér miltisskurðinn,
sem Andy hafði ákveðið klukkan
hálffimm. Það var alveg ótrúlegt
— hann átti ekkert ógert, áður en
hann tæki til við að skera í hjart-
að á Jackie litla, en þeirri aðgerð
hafði aftur verið frestað til klukk-
an hálfátta vegna anna. Hann leit
á úrið — enn voru þrjár stundir til
stefnu. Hann hefði því tíma til að
hringja til Patriciu og breyta
kokkteilkvöldinu í tveggja manna
miðdegisverð — ef hann hefði löng-
un til þess. Eða hugleiða aðra fram-
tíðarmöguleika — og láta Patriciu
Reed jafnvel hverfa með öllu úr
lífi sínu.
Ef til vill væri hyggilegast að sofa
þessar þrjár stundir — kannski
uppgötvaði hann, þegar hann vakn-
aði, að undirvitund ein hefði leyst
öll vandamál í eitt skipti fyrir öll.
Augu hans lokuðust, en á sama
andartaki var barið að dyrum, og
Andy settist upp í stólnum. Hann
gQ — VIKAN 23. tbl.