Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 25

/rC
„Ég fór nú aö veiða kekkina upp úr grautnum .
í einhverju augnabliks-sefjunarástandi, því þá sagði ég orðið,-
sem aldrei skyldi sagt verið hafa: í
„Já.“! I
— ☆ — r
Og svo fór hún og skildi mig eftir með alla krakkana heima.
En ég hugsaði mér gott til glóðarinnar. Nú skyldi ég aldeilis
njóta lifsins á meðan, hafa það bara rólegt heima, lesa heil
ósköp, ljúka af ýmsum skriftum, sem ég átti ógert, hvíla mig —
og hafa það gott!
Fyrsta morguninn vaknaði ég uin miðja nótt við óskapleg
hróp og köll. Ég hélt að það væri kominn lieill vinnuflokkur
til að rífa húsið, eða eitthvað svoleiðis, en þegar
ég var skriðinn framúr og gekk á hljóðið, komst ----------------
ég að því að það kom frá baðherberginu. Ég leit á
klukkuna — hún var sex. Á klósettinu sat sá næst- :
minnsti með heilan árgang af Andrés Önd fyrir
framan sig og hefur sennilega verið búinn að hanga
þarna í klukkutíma eða meira, á meðan ég stein-
svaf. Ég hjálpaði pollanum eftir beztu getu og kom
honum svo i rúmið aftur, og sagði honum að fara
nú að sofa, því nóttin væri ekki nærri þvi búin.
Svo lagði ég mig aftur.
Ég var að festa blundinn, þegar ég fann að eitt-
hvað eða einhver skreið yfir mig, potaði sér undir
sængina hjá mér og lagði hendurnar utan um háls-
inn á mér. Ég opnaði augua með erfiðsmunum og
sá að þetta var það yngsta, prinsessan á heimilinu.
Ég sussaði á hana þegar hún fór að segja mér sög-
ur, og sagði henni að fara að sofa aftur. Hún Iofaði
þvi og lá grafkyrr.
Svo lagði ég mig aftur.
Eftir augnablik var sparkað óþyrmilega í bakið
á mér, dóttirin reis upp með offorsi og lieimtaði
„harfagaut". Ég fór með hana fram í eldhús, skar
niður sex stórar brauðsneiðar, setti ofan á þær
kæfu, hellti mjólk í glas handa henni og bauð henni
að matast af hjartans lyst.
Svo lagði ég mig aftur.
Ég vaknaði við brothljóð og þaut fram. Glasið lá á gólfinu, mjólkin lá
á gólfinu og sex brauðsneiðar með kæfu lágu á gólfinu. Ég gaf henni mjólk
í annað glas, tíndi upp sneiðarnar, þurrkaði upp mjólkina og sagði henni
að vera nú dugleg og borða fallega.
Svo lagði ég mig aftur.
Ég vaknaði við eitt heljarmikið skaðræðisöskur, og þaut fram. Við eld-
húsborðið sátu fjögur börn, þrír strákar og ein lítil stúlka. Strákarnir voru
allir með tvær brauðsneiðar í höndunum, og einn þeirra með mjólkur-
glas. Prinsessan sat á stólnum með galopinn munn og öskraði eins og að-
eins tveggja ára stúlkubörn hafa þrótt og rödd til.
Ég lagði mig ekki aftur. Það var sýnilega tilgangslaust — og klukkan
var ekki nema rétt um sjö. Ég smurði fleiri brauðsneiðar, — sumir vildu
ristað brauð, aðrir bara með smjöri, enn aðrir eina með osti og aðra með
, sultu, sú litla vildi köku. Sumir vildu mjólk, aðrir kókó, suniir Coca-Cola.
Svo fór ég að elda hafragraut. Konan var búin að kenna mér það, og ég
( bjó til fullan pott, sem ég vonaði að mundi duga i morgunmat. Sá elzti
smakkaði á honum, sagði að hann væri „bara góður“, og hélt svo áfram
’ að borða brauð og mjólk. Grauturinn var aldrei borðaður, og þegar mig
! vantaði pottinn, datt grauturinn ofan i öskutunnuna.
1 Elztu strákarnir gátu klætt sig sjálfir, svo að ég lét þá um það, og tók
til við dótturina. Það var tíu stiga frost úti, og ég hugsaði mér að klæða
1 hana vel, þvi auðvitað heimtaði hún að fara beint út. Það tók mig um
{klukkutíma að klæða hana i þrjár eða fjórar skyrtur, þrjár peysur, trefil,
ívettlinga og úlpu, sem ég batt vel um hálsinn. Að neðan var hún álika
:klædd, i fernum buxum og tilheyrandi. Svo fór hún út.
t Á tröppunum fann ég þann næsta i rððinni á náttfötunum, skjálfandi
'af kulda. Ég dreif hann inn, hlýjaði hoiuirn og fór að klæða hann á sama
^liátt. Ég átti í dálitlum erfiðleikum með að finna fötin lians, en það var
rkannske eðlilegt, því það kom seina i ljós að ég hafði klætt stelpuna i
' þau. Eitthvað fann ég samt til að klæða hann i, en var varla hálfnaður,
þegar sú litla kom aftur æðandi inn og heimtaði skýrt og skorinort að
fá að pissa.
v Það varð að ganga fyrir, þvi hver veit hvað skeður, ef maður gegnir
ekki slíkum kröfum þegar i stað. Ég fór því að klæða hana úr öllu aftur,
og sjálfsagt hefur það tekið mig um hálftíma. Hvað sem þvi líður, var
ldukkan að verða 10, þegar þau voru loks komin bæði út. Auðvitað er
þetta ekkert að marka, því ég var viðvaningur í faginu, og hefði vafa-
laust verið fljótari, ef ég hefði kunnað þetta betur.
Síðan leit ég til eldri strákanna, og ætlaði að reka þá út líka, til að passa
Framhald á bls. 43.
VIKAN 21. tbl. — 25