Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 20

Steiiiunn S. Briem þýddi.
Teikning:
Þórdís Tryggfvadóttir.
HHCUGGINN
FRAMH ALDSSAGAN
6. HLUTI eftir Elizabet Goudge
„Loksins!" hrópaði Ranald. „Eft-
ir öll þessi löngu ár, sem við höfum
beðið! Mig hefur dreymt um þessa
stund, hugsað um hana vakandi og
sofandi, áformað, hvað gera þyrfti,
en mig grunaði aldrei, að hún kæmi
svona fljótt. Hamingjan góða, Judith,
ef við hefðum ekki komið í kvöld
til Kinmohr, gætum við hafa misst
af öllu saman!“
„Já“, sagði Judith með saman-
bitnar tennur. „Ef við hefðum ekki
komið í kvöld, gætum við hafa misst
af öllu saman ... Ætlarðu að fara í
nótt?“
Eitthvað í raddhreim hennar fékk
Ranald til að líta snöggt á hana.
„Hvað annað, Judith? Já, auðvitað".
Hún rauk út í stjórnlausri reiði.
Hvers vegna gat hann ekki verið
kyrr á sínum stað? Hvers vegna þarf
hann að koma aftur til að steypa
Skotlandi í glötun? Fékk hann ekki
nóg af seinustu tilrauninni? Var ekki
nægu blóði úthellt þá? Hvaða rétt
hafa Stúartar til að klifrast upp í
valdastólinn yfir blóðug lík vina
sinna og fjandmanna?
Ranald greip um hendur hennar.
„Judith, þú veizt ekki, hvað þú ert
að segja.“
Hún sleit sig lausa. „Þú ætlar að
fara í nótt? Þú ætlar að yfirgefa
mig á brúðkaupsnóttina okkar?“
„Judith, égverð“.
„Verður? Nei! Þú getur fylgt þeim
eftir á morgun".
„Það get ég ekki.“
Hún reyndi eftir megni að stilia
sig. Það þýddi ekkert að vera reið;
það mundi aldrei hafa nein áhrif á
hann. Hún yrði einhvern veginn að
fá hann til að vera kyrran um nótt-
ina ... enginn vissi, hvað morgun-
dagurinn kynni að bera í skauti
sér. „Þú getur fylgt þeim eftir á
rnorgun", endurtók hún. „Þú sem
ert leiknasti reiðmaðurinn í öllu
Skotlandi. Ég er ekki að biðja þig
að vera um kyrrt hjá mér um a!la
eilífð. Þú ert uppreisnarmaður, ég
veit það vel. En ég bið þig þess eins,
að þú bíðir morguns. Ég bið þig að-
eins að vera hjá mér á brúðkaups-
nóttina okkar.-.. Svo að ég eigi eitt-
hvað, sem aldrei verður frá mér
tekið“.
„Ó, Judith, þú veizt, að ég get
ekki látið þetta eftir þér“.
„Og hvers vegna ekki? Þú ert
grimmur við mig, Ranald. Þú verð-
ur kannski tólf mánuði í þessari
styrjöld, og þú tímir ekki að sjá
af tólf klukkustundum handa mér.
Þú átt svo margt til að lifa fyrir,
starf þitt, hugsjónir og styrjaldir,
en ég á ekkert nema þig“.
Hún sá að hann var djúpt hrærð-
ur, en ákvörðun hans varð ekki
haggað.
„Judith, þú ímyndar þér ekki, að
ég þrái ekki hjúskaparástir okkar
jafnheitt og þú? En skyldan kemur á
undan, ástin verður að bíða um
stund. Drottinhollustan krefst
fórna“.
„Aðeins heimskingjar færa dauð-
anum fórnir“, sagði Judith með
lítilsvirðingu.. „Þú veizt, að þú ert
að berjast vonlausri baráttu“.
Hann varð alvörugefinn á svip.
„Það held ég ekjti, að sé rétt, Judith,
en jafnvel þótt svo væri, mundi
það engu breyta“.
Hann vafði hana örmum, en hún
streittist á móti.
„Láttu mig vera,“ sagði hún bit-
urlega.
Allt í einu heyrðist hófadynur fyr-
ir utan og lágværar karlmanns-
raddir.
„Þeir eru komnir“, sagði Ranald.
„Ég verð að flýta mér“.
Hann sleppti henni og hljóp út
úr stofun,'’.i.
Hún stóð grafkyrr, örvita af harmi.
Reiðinni hafði:,slotað í sinni hennar,
og hún ásgkaði sig harðlega. ..
Hvernig datt henni í hug að láta
- svoná við mann, sem hélt, að hann
vari að gera skyldu sína?
Uppi á BenCaoroch hafði hún fundið
að sameining þeirra var andanum
fædd. Ef svo var, gat aðskilnaður
líkama þeirra ekki haft nein áhrif,
en reiði, beiskja og ásakanir myndu
rjúfa tengslin milli þeirra ... Hún
var flón . .. Kannski mundi hann
alls ekki koma og kveðja hana ...
Hún starði út um gluggann og
háði harða baráttu við sjálfa sig.
Smám saman róuðust taugar hennar,
og þegar Ranald kom þjótandi inn,
sneri hún sér að honum með litla
bók í hendinni, sem hún hafði tekið
af borðinu í hugsunarleysi. Hún var
aftur búin að ná fullkomnu valdi
yfir sér.
„Prinsinn er kominn til landsins!“
hrópaði Ranald.
Judith rétti betur úr sér. „En
dásamlegt!“
Hann horfði á hana, yfirkominn
af aðdáun. „Judith, þú ert óviðjafn-
anleg“.
Hún stirðnaði upp. „Nei, vertu
nú ekki góður við mig! Ég get hald-
ið það út, ef þú ert ekki of góður
við mig... annars verð ég mér til
skammar".
„Judith, ástin mín, ég veit ekki,
hvað ég á að segja... Fyrirgefðu
mér“.
„Já, já. Fyrirgef þú mér“.
„Judith, þú verður að fara aftur
heim til foreldra þinna“.
„Nei!“ hrópaði Judith. Það var
nógu slæmt, að Ranald þurfti að
yfirgefa hana á þennan hátt, en hún
ætlaði ekki að auka á eymd sína
með því að fara burt frá staðnum,
sem var hluti af þeim báðum.
„Já, en þú mátt til. Þú getur ekki
verið ein hér“.
„Ég get það og skal gera það.
Ég ætla ekki að fara frá Kinmohr".
„En, Judith . . .“
„Ekkert en. Hér er ég og ætla mér
að vera, þangað til þú kemur aftur“.
„Ég verð ekki lengi í burtu. Bráð-
um verð ég kominn aftur til þín,
eins og við hefðum aldrei þurft
að skilja ...
Judith greip fram í fyrir honum.
„Ég ætla mér ekki að fara héðan
án þín. Það þýðir ekkert að ræða það
mál frekar.“
Ranald faðmaði hana að sér. „Litli
þrákálfurinn minn!“ muldraði hann
ástúðlega í eyra hennar. „Jæja,
Angus gætir þín fyrir mig. Þú ert
viss um, að þú viljir helzt vera
kyrr hér?“
„Já“.
„Jæja, þá læt ég undan. Þú skalt
vera hér áfram“.
„Ég mundi hafa verið kyrr, jafn-
vel þótt þú hefðir ekki látið undan“.
hvíslaði Judith. Svo ýtti hún honum
frá sér. „Ekki faðma mig lengur —
þá fer ég að gráta“.
Hún leit ringluð á litlu bókina,
sem hún hélt á. „Hvað er þetta?
... Ég hlýt að hafa tekið hana af
skrifborðinu... Ég tók ekkert eftir
því“.
Hann þreif bókina af henni, alls-
hugar glaður að fá tækifæri til að
hugsa um annað en óhamingju
þeirra. „Æ, þetta er smágjöf, sem
ég ætlaði þér. Þú átt að skrifa
sönglögin þín í hana ... Nú ætla ég
að skrifa á hana“.
Hann settist við skrifborðið.
„Hvað ertu að skrifa á saurblað-
ið?“
„Hlustaðu bara:Bók þessi er eign
Judith Macdonald. Gefin henni þann
18. ágúst 1745 af eiginmanni hennar,
Ranald Macdonald. Elsku Judith,
meðan ég er í burtu, skalt þú skrifa
í þessa bók öll fallegu sönglögin þín,
svo að ekkert þeirra gleymist. Þegar
ég kem aftur, sezt þú við hapsíkord-
ið og syngur þau fyrir mig“.
„Það skal ég gera“, sagði hún.
„Þakka þér fyrir, Ranald . .. Settu
ekki blekklessu".
Hún þagnaði skyndilega. Að ut-
an bárust langdregin og ömurleg
hljóð . . . Sekkjapípunnar .. .
Ranald stökk á fætur. „Þeir eru
að leggja af stað.“
Þau þrýstu sér hvort að öðru og
gátu ekkert sagt.
„Farðu nú“, sagði Judith loks.
sagt, sem við vitum ekki bæði“.
„Það er satt. Vertu sæl, barn hjarta
míns“.
„Vertu sæll“.
Hann var farinn. Hófatakið fjar-
lægðist, og að síðustu lagðist þögn-
in aftur yfir dalinn, dimman og
eyðilegan.
Judith stóð kyrr eins og marmara-
líkneski og starði út um gluggann.
Hún var of örvinluð til þess að geta
grátið. Þegar Angus kom inn til að
taka af borðinu, stóð hún teinrétt
á miðju gólfi, kyrrlát og fjarlæg.
20 -
VIKAN 23. tbl.