Vikan - 06.06.1963, Side 16

EFTIR INGE SCHEE
Enginn hafði nokkurn tíma
ætlast til þess,
að Ingrid legði neitt á
sig, allra sízt maðurinn
hennar. En nokkur orð,
I
sem læknirinn lét falla,
opnuðu augu hennar.
Þegar Ingrid kom heim, fór hún ekki inn um aðaldyrnar, eins og hún var vön. Henni
fannst allt í einu, að hún gæti ekki þolað að horfa á ráðskonuna, fröken Ólsen. Heiðarlegt
og rauðbirkið andlit hennar mundi fara meira en venjulega í taugarnar á henni í dag.
Okkar dásamlega fröken Ólsen, eins og Thomas kallaði hana stundum.
Þess í stað gekk Ingrid út í garðinn. Þar stóð hún nokkra stund og horfði yfir vel hirta
grasflötina með gosbrunninn í miðju.
Svo gekk hún að kringlótta steinborðinu undir kastaníutrénu og settist á bekkinn. Hún
tók af sér hattinn og lagði hann á borðið. Kastaníubrúnt hár hennar var klippt þannig
að það féll þétt að hjartalöguðu og fíngerðu andlitinu. Hún sat um stund niðursokkin í
hugsanir sínar, kveikti sér í sígarettu og sogaði reykinn djúpt að sér, meðan hún lokaði
augunum. Hún ætlaði að sitja hérna dálitla stund . . . áður en hún hitti Thomas og fröken
Olsen við miðdegisborðið.
am
Þetta hafði verið undarlegur dagur. Morguninn hafði
byrjað vel. Eftir marga rigningardaga hafði sólin brotizt
fram, og fröken Olsen hafði borið fram morgunverðinn
úti á veröndinni. Hún lagði sig alltaf alla fram, þegar
þau borðuðu úti, og í þetta sinn hafði hún tínt blóm úr
garðinum og sett þau í litla silfurvasa á
borðið.
Thomas var ekki vanur að tala mikið við
morgunverðarborðið. Hann var með gler-
augu og las morgunblaðið, og þegar hann
hafði lokið við það, rétti hann henni það
og sagði, eins og hann var vanur: — Leið-
arinn er mjög athyglisverður í dag.
Hún svaraði ekki og fletti blaðinu til að líta á fyrirsagnirnar og augu
hennar staðnæmdust við kvikmyndaauglýsingarnar. Henni var hálfkalt
í þunnum morgunkjólnum, en hann var svo snotur að hún gat ekki
fengið af sér að fara í annan. Thomas hafði keypt hann handa henni
IHbM í London, þar sem hann hafði vérið í verzlunarerindum í vor. Það
var næstum hægt að vorkenna honum, að hann skyldi hafa keypt þenn-
■ an kjól handa henni einmitt þegar hún . .. Jæja, það var þó ekki henni
ra að kenna, að hún skyldi hitta Ebbe í boði hjá Jacobsens-hjónunum.
™ ™ Ebbe ... Það fór um hana heitur straumur. Ebbe kom heim úr verzl-
unarferð í morgun. Daginn áður en hann fór, höfðu þau verið saman
á bar og fengið sér skilnaðardrykk .. . hana langaði mest til að loka'
augunum og lifa það allt upp á nýtt í huganum, en Thomas sat þarna
á móti henni, svo að það varð að bíða þar til hann væri farinn.
— Hvað ætlarðu að gera í dag, vina mín? spurði hann. Hann var
staðinn upp og lét stólinn vendilega aftur á sama stað. Það ískraði í
steingólfinu um leið og hún hrökk við. Var hún þá ef til vill ekki eins taugasterk og hún
hafði haldið? Thomas stóð við stólinn og horfði á hana, þrekinn meðalmaður, hárið stál-
grátt og augnsvipurinn vingjarnlegur bak við þykk gleraugun.
— Ég ætla til augnlæknisins og láta hann líta á augun í mér, eins og þú manst, sagði
hún kæruleysislega. — Það er hugsanlegt að ég verði að nota gleraugu við lestur ... Sem
betur fer fást fallegar umgjörðir, svo að það gerir ekki svo mikið til. Annars veit ég
ekki vel ...
Hann spurði ekki frekar. Hann var yfirleitt hættur að spyrja hana nákvæmlega hvað hún
gerði allan fyrri hluta dagsins, þegar hann var í verksmiðjunni. Fröken Olsen sá um allt
innanhúss, og Ingrid hafði engan áhuga á garðrækt. Hún svaraði Thomas heldur aldrei
fullkomnlega — hún sagðist ætla
að drekka te með vinkonu sinni,
fara til klæðskerans, máta nýjan
hatt eða fara á leiksýningu ...
Nei, hann spurði hana ekki eins
og einu sinni. Nokkrum sinnum hafði
hann séð hana ganga yfir götuna
í áköfum samræðum við laglegan
ungan mann, sem hann þekkti ekki.
Hann reyndi að hugsa ekki um það
.. . það var eðlilegt að hún þekkti
fólk, sem hann þekkti ekki . . . hann
var svo önnum kafinn oft og tíðum,
að hún varð stundum að fara ein
í boð .. .
Hún muldraði einhver kveðjuorð
og leit ekki upp. En þegar hún
heyrði útidyrnar skella á eftir hon-
um, reis hún upp og gekk út á sval-
irnar. Þegar hún sá hann niðri á
götunni, hrópaði hún: — Gangi þér
vel að vinna! Hann stanzaði andar-
tak og leit upp til hennar, og svo
veifaði hún til hans. Hún gleymdi
aldrei þessari kveðju, en það var
eins mikið til að sýnast fyrir ná-
búunum eins og vegna Thomasar
sjálfs ...
Henni leið óvenjulega vel, þegar
hún gekk eftir götunni í átt að lækn-
ingastofu augnlæknisins. Henni
fannst hún vera eins og ung stúlka
í þessari glæsilegu ljósgráu dragt
— það væri fremur hægt að hugsa
sér, að hún væri þrítug en fjörutíu
og tveggja ára gömul. Við hlið
Thomasar var hún eins og skóla-
stelpa, sérstaklega með þessa hár-
greiðslu. Henni tók svolítið sárt til
Thomasar. „Hann er gulls ígildi“,
var hún vön að segja við vinkon-
urnar.
Þau rifust aldrei .. . hún hafði
heldur ekkert samvizkubit að ráði
yfir því, þó að hún ætti í smá ást-
arævintýrum öðru hverju.
Að öllum líkum hafði hann ekki
hugmynd um það ... að minnsta
kosti lét hann ekki bera á því. Hann
Framhald á bls. 45.