Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 48

fulla andrúmsloft skíðabrekknanna
í vingjarnlegu, gestrisnu landi.
Og mest af öllu bataði hann
manninn fyrir að vera með svarta
húfu núna; með því minnti liann
á dýrkeyptan frið, sem Robert
einn af mörgum hafði byggt upp
með konu sinni og börnum sínum.
Þjóðverjinn sneyddi hann allri
jafnvægistilfinningu, ekkert af þvi
sem hann gerði eða lifði fyrir var
rétt í lians augum; að búa með
konu og þrem börnum í hreinu,
glaðlegu heimili var ekki eðlilegt;
að bafa nafn sitt í símaskránni var
heldur ekki rétt né eðliiegt; að
lyfta hattinum sinum fyrir ná-
grannanum og borga reikningana
sína var heldur ekki rétt. Þjóð-
verjinn rifjaði upp fyrir lionum
aðra hluti, svo sem morðæði, blóð-
bað, bardaga, njósnir, ránskap og
eyðileggingu. Robert var farinn að
trúa á betri, bjartari veröld, en
Þjóðverjinn þarna i lyftunni sýndi
honum fram á annað. Að hitta
Þjóðverjann hafði verið tilviljun,
en tilviljunin hafði sýnt honum
fram á, hvað var ótilviljunarkennt
og stöðugt í lífi hans og í lífi
fólksins í kringum hann.
Mac var að segja eitthvað við
hann og stúlkan með lambsskinns-
búfuna söng amerískan söng með
lágri, blíðlegri rödd, en hann
heyrði ekki hvað Mac var að segja,
og orðin í söngnum höfðu enga
sérstaka meiningu. Hann sneri sér
frá Þjóðverjanum og var að horfa
á snarbratta, snæviþakta fjallshlíð-
ina, nú nær þvi ósýnileg vegna
skýja. Hann var ruglaður og æst-
ur, hugsanirnar, sem þyrluðust
upp í huga hans voru óljósar, eins
og huldar slæðu, eins og fjalla-
tindarnir bak við skýin — mað-
urinn með svörtu húfuna liggjandi
i snjónum í blóðstraumi, sem si-
jókst og hann sjálfur standandi
yfir maninum með skammbyssu í
höndinni (hvar gæti liann fengið
vopn í þessu friðsæla fjalli?),
maðurinn reyndi að brjótast um
við fætur hans, svo myndi hann
læsa höndunum um gapandi háls-
kok hans, svo síðasta tillit manns-
ins sem segði að hann þekkti hann
aftur og hendurnar myndu fálma
og reyna að ná taki á ísiþöktum
snjónum, hann myndi renna að
fjallsbrúninni og æpa hástöfum um
leið og hann félli yfir fjallsbrún-
ina niður í klettana fyrir neðan.
Og hann sjálfur? Maðurinn sem
lagði á ráðin við að fremja full-
kominn glæp? Hinn fagnandi
morðingi? Hinn réttláti böðull?
Fanginn bak við grindina i dóms-
sölunum, sem reyndi að skýra út
hinn réttlætanlega glæp? Dæmdur
og eftirleiðis myndi hann vakna
hvern morgunn það sem eftir væri
lífsins í fangaklefa? Eða náðaður
og myndi þá snúa aftur til fyrra
lífs síns eins og ekkert hefði skeð,
til hins snotra, litla luiss síns og
myndi þar skipa konu sinni og
börnum að látast eins og ekkert
liefði breytzt, að þrátt fyrir, að
blóð væri á höndum sér væri
han nennþá sami yndæli, hugsun-
arsami heimilisfaðirinn, sem hann
liefð ialltaf verið?
Morð. Morð. Menn drepnir á
hverri klukkustund fyrir miklu
smávægilegri yfirsjónir. Þeir drápu
við ránskap, þar sem ránið var
ekki meira virði en 10—15 dollar-
ar. Þeir drápu börn fyrir misjafn-
ar ástæður. Þeir drápu til stuðn-
ings við eintrjáningslegar stjórn-
málaskoðanir, þeir drápu vegna
ástar, fyrir trú, afbr.ýðisemi, af
örvílnan.
Fyrr á tímum drápu menn, ef
þeim fannst þcim óvirðing sýnd,
ef t. d. skvett var úr vínglasi fram-
an í þá. Hverju varð að kasta fram-
an í andlitið á honum áður en
hann þyrði að drepa? Hversu mik-
ið inætti spotta hann áður en hann
léti til skarar skríða?
Aðrir Gyðingar liöfðu drepið
vegna iðrunar og létu sér í léttu
rúmi liggja hvað aðrir liugsuðu
eða sögðu. Stern bófaflokkurinn í
Pakistan, Gyðingaglæpamenn í
Bandaríkjunum, það voru ekki all-
ir Gyðingar líkir föður hans.
Og í Evrópu, Asíu og Afríku var
stöðugt drepið — Alsirskir bylt-
ingarmenn skutu lögregluþjóna
niður á hinum iðandi götum Par-
ísarborgar. Stúdent í Japan rak
sverð sitt í gegnum stjórnmálaleið-
toga einn, undirforingi í Kongó
stakk byssustingi sínum í gegnum
uppreisnarmann, sem barðist gegn
ættflokki hans. Þegar á allt var
litið var morð ósköp algengur at-
burður. Jafnvel í Bandaríkjunum,
sérhverja klukkustund allt árið í
gegn var lögreglunni tilkynnt um
morð.
Á meðan á stríðinu stóð hafði
hann verið tilbúinn að drepa hve-
nær sem var fyrir hugsjónina, fyr-
ir landið, til öryggis fyrir menn,
sem gengu í sams konar herbún-
ingi og hann sjálfur. En það var
verra að hugsa sér að hefna glæps,
sem framinn var á honum sjálfum
persónulega. Var þetta hæverska
af hans hálfu? Fannst honum hann
ekki vera nógu mikilvægur til svo
merkilegs og óafturkallanlegs
verknaðar? Var hann kannski að
lokum orðinn fórnarlamb mömmu
með allan sinn gauragang og um-
hyggjusömu ástúð. Eða barnfóstr-
an með sin „ó þú óþekki strákur,
þú ert í rauninni alveg ómótstæði-
legur“ eða allra hinna fínu skóla,
sem hann hafði gengið í eða barna-
bókanna, farartækjanna eða löngu
gleymdra íþróttaleikvanga og
keppinauta með öllu sínu tali um
að hafa rétt við í leik. Eða e. t. v.
var hann fórnardýr þessa óljósa,
þægilega, falska lifs, sjem allir
Amerikianar lifðu eftir? Og nú
notuðust þeir mikið við orðið
gjörræðismaður.
Hvað var gjörræðislegt við við-
skipti hans og þessa manns með
svörtu liúfuna, sem hafði yfirgefið
hann á fjallinu forðum til að
• deyja?
Þetta var jafnvel ekkert sérstakt
í sinni röð. í heimi, þar sem hat-
SÖLUBÖRN
GÖNGUFÖR Á ESJU
NÚ FER AÐ VERÐA SPENNANDI AÐ SELJA
VIKUNA - ALLTAF EYKST SALAN OG ÞIÐ
SEM DUGLEG ERUÐ, FÁIÐ VERÐLAUN.
ÞETTA VERÐUR SKEMMTILEG HÓPFERÐ í
SUMAR. ÞAÐ VERÐUR FARIÐ UPP Á AUÐ-
VELDUM STAÐ OG ÞIÐ FÁIÐ AÐ GEFA
YKKUR GÓÐAN TÍMA.
ÖLL SÖLUBÖRN, SEM SELJA 20 BLÖÐ AF
ÞESSARI VIKU OG FJÓRUM ÞEIM NÆSTU,
FÁ RÉTT TIL ÞÁTTTÖKU í ÞESSARI
SKEMMTIFERÐ.