Vikan - 06.06.1963, Blaðsíða 21

„Ég ætla að fara að hátta, Angus“,
sagði hún stillilega. „Góða nótt“.
„Góða nótt, húsfreyja", sagði Ang-
us og hneigði sig djúpt. Augnaráð
hans bar vott um lotningu, og í
fyrsta sinn sá hún bregða fyrir ást-
úð í svip hans.
Morguninn eftir hóf hún hið nýja
starf sitt sem húsfreyjan í Kinmohr.
Hún vissi, að hún varð að sætta sig
við örlög sín og reyna að finna
hamingjuna í störfum hins daglega
lífs. Hún ætlaði að útbúa fullkomið
heimili til að taka á móti Ranald,
og smám saman varð hún eins ánægð
og mögulegt var án hans. Hún elsk-
aði Kinmohr æ heitar.
Svo hafði hún hljómlistina. Hún
samdi fjörug smálög í tómstundum
sínum til að skemmta Ranald með,
þegar hann kæmi aftur heim.
Tíminn leið, Haustið tók við af
sumrinu, veturinn breiddi hvíta
blæju sína yfir dalinn.
Fréttirnar bárust jafnóðum af her
ferð hinna hugdjörfu Skota. Hernám
Edinborgar, sigrar í hverri orrust-
unni af annarri. f nóvember hélt
herinn suður á bóginn til Englands,
síðan fréttist ekkert.
Judith hugkvæmdist skyndilega,
að hún væri ekki eina eiginkonan
í dalnum, sem biði áhyggjufull eftir
frekari fregnum af hernum.
Svo að hún vafði sig skarlat-
rauðu skikkjunni sinni og heimsótti
hjáleigubæina hvern af öðrum með
Angus nöldrandi á hælunum á sér.
Það var ekki auðvelt að vinna traust
fólksins, en hún gafst ekki upp.
Smám saman ávann hún sér virð-
ingu þess og aðdáun og loks trúnað
þess og ást.
Rétt fyrir jólin fékk hún prýði-
lega hugmynd.
Við norðurenda stöðuvatnsins var
lítið eyðibýli. Sagt var, að óhugngn-
legt morð hefði verið framið þar,
og enginn fékkst til að koma þangað.
Judith leit á drauga með djúpri
fyrirlitningu, að minnsta kosti með-
an bjart var, og hún ákvað að láta
endurreisa litla býlið og búa þar
út,,-eins konar skrifstofu, þar sem
hún gæti tekið á móti fólki, sem
þurfti að fá fréttir hjá henni eða
biðja hana hjálpar. Hún hafði upp-
götvað, að margir þorðu alls ekki
að koma til stóra hússins, og hún
komst ekki til þeirra, þegar veðrið
var mjög slæmt.
Áformið heppnaðist mjög vel.
Angus gerði við bæinn, þangað til
hann leit vel og snyrtilega út, og
á hverjum föstudagsmorgni fylgdi
hann húsmóður sinni þangað.
Hún sat teinrétt og virðuleg í stól
og hlustaði á kvartanir, jafnaði
deilur, gaf heilræði og reyndi að
leysa vandamál allra eftir beztu
getu.
Og hún huggaði konurnar. Hún
átti líka eiginmann í hemum, og hún
Framhald á bls. 37.
Það sem áður er komið:
Cameron-hjónin eru í sumardvöl í gömlu húsi í hálöndum Skotlands ásamt Judy dóttur þeirra og
Charles unnusta hennar. Ekkert þeirra hefur komið þar áður, en þegar við komuna þekkir Judy hvern
stein og hverja þúfu, og Angus ráðsmaður tekur henni sem kunningja og kallar hana Judith. Henni
finnst í sífellu, að hún hafi heyrt og séð allt s«m gerist einhvem tíma áður, þar á meðal eiganda húss-
ins, Ian. Þeim verður vel til vina. Á afmælisdegi hennar sendir Ian henni Ijóðabók áritaða til Judith
Cameron, og þar þekkir hún sömu rithönd og á gamalli bók, sem Ranald, fyrrverandi eigandi þessa húss
gaf Judith konu sinni árið 1745. Að kvöldi afmælisdagsins verða þau ein í stofunni, sem einhvern tíma
hefur haft þrjá glugga, en nú hefur verið múrað upp í miðgluggann. Ian rifjar upp þær fyrirætlanir,
sem Ranald forfaðir hans hafði á prjónunum varðandi þennan stað, en Judy biður hann að rifja þetta
ekki upp, „það minnir mig á það, sem ég gerði þér“. Þegar Judy er orðin ein um kvöldið heyrir hún að
einhver dregst með erfiðismunum til stofunnar, og í sama bili kemur hann á gluggann, heldur um síðuna
og blóðið vellur milli fingranna. Þegar að er komið, Iiggur Judy meðvitundarlaus við miðgluggann.
Nú skiptir um sögusvið, og segir frá því, er Ranald kemur heim til seturs síns með Judith brúði sína
að kvöldi brúðkaupsdagsins. Áður en þau ganga til náða, kemur Angus ráðsmaður og segir Ranald að
ættflokkurinn sé reiðubúinn, og að Ranald verði að ríða með þeim til orrustunnar í nótt. Judith reiðist
og segir: „Styrjöld! Styrjöld á brúðkaupsnóttina okkar“!
VIKAN 23. tbl. — 2\