Vikan - 14.11.1963, Page 49

FRAMLEIÐUM:
INNIHURÐIR ÚR:
Eik
Mahogany
Tekki
Oliveraski
Hvítaski
Frado
Rósaviði (indverskum.
Avodire
ÚTIHURÐIR ÚR:
Tekki
Afromosia
Afzelia
Oregon Pine
Þyljur með álímdum spæni á harðplötur og striga.
Tökum að okkur innréttingar íbúða, stórverk og minni
framkvæmdir.
BYGGIR h.f.
Sími 34069. — Reykjavík.
var mild og róleg, þegar liann
svaraði.
„Ég gcri ráð fyrir þvi, já.“
„Þið — þið æfðuð?“
„Uhu.“
„Sagði hún, hvað hún ætlaði
að borga þér?“
Edwin leit upp snögglega.
Hafði hún einhvern veginn kom-
izt að þvi, sem Jane Hudson
liafði lofað honum um peninga?
En það gat ekki verið .. .
„Nei, nei, hún gerði það ekki.“
Við þetta kom bros fram á
varir Del, óljóst, falskt bros.
„Það er einkennilegt — að vita
ekki, hvað maður á að fá borg-
að — eða hvort maður á yfir-
leitt nokkru sinni að fá ein-
livern pening eða ekki. Spurðir
þú hana ekki um það?“
„Mamma — Jesús minn! —
ég er þreyttur.“
Brosið hvarf af andliti iienn-
ar. „Ég fæ ekki skilið, hvers-
vegna þú vilt ekki einu sinni
ræða þetta við mig.“
„Ræða það! Ó, djöfullinn sjálf-
ur!“
„Nei, heyrðu nú, engin blóts-
yrði. Ég hef ekki kennt þér að
blóta í uppeldinu.“
Edwin opnaði munninn en
lokaði honum svo snögglega aft-
ur eftir andartaks umhugsun.
Del bandaði frá sér með hend-
inni eins og í óvissu. „Ég lield,
að þú ættir alls ekki að fara
aftur til hennar.“
Jæja, nú byrjar hún aftur
sama sönginn, sagði Edwin við
sjálfan sig. Nú kemur það, sem
hún hefur verið að geyma sér.
Hann stundi þungan.
„Hversvegna ekki?“ spurði
haíin. „Þetta er atvinna, er það
ekki?“
Nú varð þögn, meðan Del
lagði hendurnar á borðbrúnina
og strauk dúkinn þétt niður
fyrir hana. „Þú manst, að ég
hafði orð á því, að nafnið kæmi
mér kunnuglega fyrir sjónir —
Jane Hudson?“
„Já, livað um það?“
„Ég liafði vitanlega átt að
muna þetta strax, en ]>að var
,<5v,o langt liðið, þú skilur. Jæja,
ég skrapp fram í dag — heim-
sótti hana Hazel — og ég nefndi
:if tilviljun, svona meðan við
vorum að rabba saman, að þú
liefðir fengið vinnu hjá þessari
íeikkonu. Og ég nefndi nafn
hennar — .Tane Hudson. Jæja,
þú hefðir átt að sjá andlitið á
Hazel, þegar ég nefndi hana.“
Del leit á hann andartak, en svo
leit hún undan aftur. „Jæja, ég
spurði liana, livað að væri, og
þá fór hún að rifja það upp
fyrir okkur —- þú veizt, ])að
var i þá daga, þegar við voruni
báðar starfandi við kvikmynd-
irnar — hún rifjaði upp allt,
sem þá gerðist. . .“ Hún þagnaði,
strauk dúkinn cnn fastar ei'tir
borðbrúninni og horfði á, livern-
ig brúnin markaðist i dúkinn.
„Ég býst ekki við, að þú liafir
hugmynd um, hver hún er í
raun réttri, er það?“
Edwin starði á liana undr-
andi. Þetta átti bersýnilega að
vera enn meiri rosafrétt, en hann
liafði gert ráð fyrir. „Jane Hudr
son,“ sagði hann afdráttarlaust.
„Hún er Jane Hudson. Það er
að minnsta kosti áreiðanlegt, að
hún kallar sig það.“
„Ó-já, sei-sei,“ sagði Del al-
vörugefin, „en hún er systir
Blanche Hudson líka — Blanchc
Hudson, sem var svo mikil kvik-
myndastjarna. Sagði hún þér
það?
Edwin gætti þess aftur, að
engin svipbrigði sæi á andliti
hans.
„Þú veizt — hún er systir
þessarar, sem varð fyrir svo ó-
skaplegu slysi, þegar ferill henn-
ar var i hámarki.“
„... Þegar ferill hennar var
i hámarld.“ Edwin leit til himna
i anda. Miskunnsami Guð, hvers-
vegna þurfti liún alltaf að tala
eins og blekbullari í ómerkilegu
kvikmyndatimariti ? Blainclie
Hudson — hann gerði ráð fyrir,
að hann hefði einhvers staðar
heyrt það nafn; það hljómaði
falleg blússu og kjólaefni
óvalt fyrirliggjandi
Kr Þorvaldsson&Co
Grettisgötu 6
Simi 24478 24730
eitthvað kunnuglega.
„Nú, það var hún, sem gerði
það •— sem gerði Blanche að
aumingja. Jane Hudson, á ég
við. Það var hún, sem gerði
systur sína að máttlausum aum-
ingja!“
Edwin starði á hana og undr-
un hans var engin uppgerð.
„Þetta var allt þaggað niður
um þær mundir. Þeir hafa kann-
ske lialdið, að einhver skurð-
aðgerðanna, sem þeir reyndu við
Blanche, gæti haft þau áhrif,
að liún gæti gengið aftur —
svo að liún gæti byrjað að leika
á ný — og þeir vildu vitanlega
ekki láta það komasl upp, að
það hefði vcrið sjálf systir henn-
ar, sem reyndi að drepa hana.“
„Drepa hana?“ spurði Edwin.
„Þú átt við myrða hana?“
„Já, ég geri ráð fyrir, að það
sé réttara," svaraði Del. „Það
er raunar hið sama.“
„Hvað kom fyrir?“
Del liorfðist í augu við hann
yfir borðið, og hún var harla
ánægð yfir þvi, að henni hafði
tekizt að vekja athygli hans svo
fullkomlega. „Nú þetta byrjaði
allt i einu af þessum stóru sam-
kvæmum, þú veizt einu af þeim
miklu Hollywood-samkvæmum,
þar sein allt er fullt af kvik-
myndafólki. Það var haldið
heima lijá einhverjum voldug-
um kvikmyndaframleiðanda, og
það var mikið af fólki og allir
fengu nóg að drekka og hvað
eina. Svo mikið er víst, að Jane
Hudson varð ofurölvi og fór
strax að hegða sér eins og fif!
— eins og hún gerði alltaf —
hún var raunar fræg fyrir það
—- en í þetta skipti fór víst
þannig, geri ég ráð fyrir, aö
Blanche komst að þeirri niður-
stöðu, að nú gengi þetta ekki
lengur svona, hún þyldi ekki
að horfa lengur upp á systur
sina þannig. Þeir segja, að liún
liafi þrifið til hennar fyrir fram-
an alla — að Blanche liafi grip-
ið til Jane — og lnin hafi sagt
henni að fara i kápuna, þvi að
nú liéldu þær heim.
Jæja, þetta var nógu illt út
af fyrir sig. Þú getur bara hugs-
að þér það. Þær fóru vitanlega
í hár saman, rifust einhver ó-
sköp, og þegar þær voru loks-
ins komnar út úr húsinu og
inn i bilinn, byrjuðu þær að rif-
ast aftur. Jane var staðráðin i
þvi að liún æki sjálf heim, og
Blanche var staðráðin í því, að
hún gerði það ekki. Svo fór þó
um síðir, að Blanche lét undan
— ég geri ráð fyrir, að það
hafi einungis verið af þvi, að
iienni þótti þetta svo leiðinlegt
fyrir framan alla þessa áhorf-
endur og hún hafi viljað kom-
ast heim sem fyrst. Og svo —
menn fréttu svo ekkert frekar
til þeirra fyrr en næsta morg-
VIKAN 46. tbl. —