Vikan - 19.03.1964, Blaðsíða 37

PICCANIN GEFÐU
OKKUR TE
Framhald af bls. 25.
nýr bíll af gerðinni, sem við ókum
í, Mercedes Benz, 220 þúsund.
Hann segir mér, að hér í land-
inu sé ekkert atvinuleysi, hvorki
meðal hvítra eða svartra, lífskjör
séu betri en í nokkru öðru landi
Afríku og að ef einhver fari hér
svangur í hóttinn að kveldi sé það
honum sjólfum að kenna.
Séu þessar tölur fró í gær hafð-
ar í huga þó finnst mér alveg
óskiljanlegt, hvernig Abel fer að
því að lóta 600 krónurnar sínar
,,slarka", en þegar ég sé kerlingu
hans, krakkana og innanstokks-
muni, þó er ég sannfærður um að
einhvern veginn muni honum þó
lukkast að afla þeim fæðis og fó-
tæklegra klæða.
Við staðnæmumst við annað hús,
þar sem gömul bifreið stendur í
skúr. Aron heitir só, sem þar býr.
Kona hans, sem bersýnilega ó að
nokkru leyti til hvítra forfeðra að
telja, vi11 helzt ekki bjóða okkur
inn, segir að hún sé að byrja að
taka til, en við tölum saman úti f
fagurlega hirtum garði hennar. Hún
ó 8 börn, hið elzta 10 óra. Eigin-
maður hennar hefir 720 krónur í
mónaðarkaup. Húsaleigan, en í
henni eru skattar líka innifaldir og
gjöld vegna trygginga, er hin sama
og hjó Abel. Konan þvær fyrir þrjór
hvítar fjölskyldur og fær fyrir það
góðan skilding. Afkoman? ,,Það
slarkar — gengur einhvern veginn".
Konan leit vel út, börnin, sem við
sóum virtust fó nóg að borða.
Svarti strákurinn kom aftur
með te í bolla, eftir að við vorum
setztir inn í skrifstofu Farquhersons.
„Hvað borgar þú honum á mán-
uði?" ,,Sem svarar 600 íslenzkum
krónum".
,,Má ég tala við hann?" ,,Vel-
komið. Komdu hérna „Piccanin".
Við köilum þá alltaf Piccanin. Hvað
heitir þú eiginlega Piccanin?"
„Daniel".
Og Daniel er 18 ára gamall.
Hann er bæði læs og skrifandi, en
hætti í skóla 13 ára vegna þess að
faðir hans veiktist. Tveir eldri bræð-
ur og móðir hans vinna fyrir veik-
um föður og tveim yngri bræðrum.
Fjölskyldan býr líka í einu af ein-
býlishúsum bæjarins. Húsaleigan er
um 320 krónur á mánuði, herbergi
sex.
Piccanin segist sækja kirkju á
sunnudögum. Ekki veit hann nafn
þeirrar kirkjudeildar en fullyrðir þó
að hún sé ekki kaþólsk.
Hann heldur skrifstofunni hreinni
og er sendisveinn fyrirtækisins,
kemur til vinnu klukkan 9, hættir
klukkan fimm, nema á laugardög-
um. Þá lýkur hann vinnu um há-
degisbil.
„Eg skal segja þér íslendingur",
mælti Farquherson, „að ég hef
aldrei verið stjórnarsinni. Ég
hef alltaf verið á móti stjórn-
inni. Þetta er, skal ég segja þér,
að flestu leyti andskotans óstjórn.
En í næstu kosningum þá má vel
vera að ég greiði stjórninni mitt
atkvæði. Það er ykkur að kenna,
þessum bölvuðu þrjótum í Samein-
uðu þjóðunum, að ég verð senni-
lega að kjósa stjórnarflokkana
næst. Látið þið okkur í friði næstu
tvo áratugina. Komið þið svo hing-
að og sjáið þið hvað við höfum lagt
fram til þess að gera blámennina
okkar að siðuðum mönnum. Látið
þið okkur í friði á meðan. Hvern
fjandann eruð þið að abbast upp
á okkur? Hvað höfum við gert ykk-
ur til óþurftar? Mundu það, íslend-
ingur, að hér erum við, bara þrjár
milljónir hvítra manna, hérna suður
á þessum yzta hjara hins mikla
meginlands Afríku. Okkur hefir
lukkast á tæpum þrem öldum að
byggja hér upp ríki, þar sem okk-
ur, hvítu mönnunum, líður betur en
í nokkru öðru landi í Afríku, þar
sem Svertingjunum líður betur en
í öllum öðrum löndum á þessu
stóra meginlandi. Finnst þér rétt að
við förum að eins og hvítu menn-
irnir í löndunum hérna fyrir norð-
an, flýjum hina þriggja alda arf-
leifð okkar og eftirlátum hana
þeim, sem voru hér naktir í skóg-
unum, þegar forfeður okkar komu
hingað, eftirlátum þeim allt, sem
við höfum gert. Nei, minn kæri ís-
lendingur. Það gerum við aldrei.
Piccanin! Nú man ég að hann
heitir Daniel. Daniel! Gefðu okkur
meira te".
Við tökum til við að ræða um
Transkei, fyrsta „sjálfstjórnarrikið"
af þeim fimm eða sex, sem for-
mælendur ,,apartheit"-stefnunnar
segjast ætla að stofna hér í land-
inu, fyrsta skrefið, sem stígið er
til hins fyrirhugaða suður-afrik-
anska samveldis, þar sem borgar-
ar allra ríkjanna ,hvítu og svörtu,
eiga einhvern tíma að fá fullt jafn-
rétti, og Farquherson fullyrðir —
eins og fleiri, sem ég hef átt tal
við, að þetta sé eina skynsamlega
leiðin til þess að hinir svörtu íbúar
Afríku verði færir um að stjórna
sér farsællega. Ég spyr, hvort hann
telji það beztu lausnina á kynþátta-
vandamálum Norður-Ameríku, að
Svertingjum þar verði fengin ein-
hver rikjanna til umráða og að
hvítir menn hverfi þaðan.
„Ómögulegt. Of seint. Vitanlega
hefði það verið eina skynsamlega
lausnin fyrir mörgum árum, en nú
er það um seinan. Bandaríkjamenn
verða að bræða öll sín þjóðarbrot
saman í eina heild, en þar, sem
unnt er að koma því við er skyn-
samlegt að láta hvern og einn vaxa
upp úr þeim jarðvegi, sem hann
á rætur í til þess þroska, sem hon-
um er mögulegur. Annars ættu
Ameríkumenn að lita fyrst í sinn
eigin barm áður en þeir kasta
grjóti í okkur úr sinu glerhúsi. Þeir
hafa ekki enn — einni öld eftir að
þeir bárust á banaspjót út af inn-
fluttum Afríkublámönnum — leyst
sin kynþáttavandamál. Hins vegar
eru þeir ekki nú í sömu vandræð-
um og við með frumbyggjana af

ewe
Enskir
karlmannaskór
^Jívann6erys6raibur
VIKAN 12. tbl. — 07