Vikan - 17.12.1964, Qupperneq 34

— VIKAN 51. tbl.
aftur á bak til þess að geta bet-
ur virt hann fyrir sér. „Þetta
er vafalaust heimskulegt, en ég
held það nú samt. Þau liafa
breytt allri þinni persónugerð,
það er allt og sumt. Þú varst
svo aðlaðandi og viðkunnanleg-
ur með gömlu gleraugun þín,
en þessar stóru, viðamiklu um-
gerðir gera þig hörkulegan og
þungbúinn á svipinn og.... þú
veizt bezt sjálfur hvernig þú
hefur breytzt....'
„Ég sé mun betur með þess-
um nýju gleraugum, ef það er
það, sem þú átt við,“ varð Her-
manni að orði og tókst ekki að
dylja beiskjuna i röddinni.
„Þetta er, að því er ég bezt
veit, sú eina breyting, sem á
mér hefur orðið.“ Og svo bætti
hann varfærnislega við: „Það
er ekki útilokað, að farþegunum
falli ekki eins vel við mig nú,
þegar ég get séð þá í réttu ljósi.“
„Eða kannski öllu heldur
hitt, að þér falli ekki eins vel
við þá,“ sagði Júlia og það var
ásökun í rómnum. „Eins og ég
viti ekki að fólkið við norðvest-
urleiðina þolir ekki neinn sam-
anburð við okkur hérna í Sliell-
eyhverfinu. En gott fólk er gott
fólk, livar sem það á heima -—
ég man ekki betur en að þú haf-
ir margoft sagt það sjálfur.“
„Sagði ég það?“ spurði Her-
mann. „Jú, eflaust lief ég sagt
það. Og eflaust hef ég haft þar
á réttu að standa,“ bætti hann
við og sá um leið fyrir sér
tötrabúnu, mögru stúlkuna, sein
hélt á smábarni á armi og bar
bjórflöskupakka í jólaumbúðum
í liinni hendinni •—• og reyndi
að fela krónu, sem hann liafði
misst í gólfið þegar hann var að
skipta, með því að stíga ofan
á hana.
Júlía, sem unni honum meir
en hann hafði hugmynd um,
sá sársaukann í svip hans og
gætti þess að minnast ekki fram-
ar á Hawaiiferðalagið við hann.
IJún faldi ferðaskrifstofubækl-
ingana og litrentuðu myndirnar
vandlega ofan i skúffu og keppt-
ist við að búa til jólasælgæti,
rétt eins og ekkert hefði í skor-
izt. En það fór ekki framhjá
Hermanni, að hún hætti að
syngja Hawaiilögin við eldhús-
störfin. Og hjartað herptist sam-
an i barmi hans, en liann kunni
engin ráð.
Næstu vikuna, sem var næst-
síðasta vika atkvæðagreiðslunn-
ar, fór Jerry O’Shay framúr Her-
manni í kapphlaupinu um WÁ-
viðurkenninguna. Það var dag-
inn eftir, eða kannske tveim
dögum síðar, sem litla telpan
datt í strætisvagninum og týndi
dollarnum sínum. Vitanlega var
hún allt of ung til þess að hafa
svo stóran pening undir hönd-
um — Hermanni meir en datt
í liug að hún kynni að hafa
hnuplað honum einliversstaðar