Vikan - 17.12.1964, Síða 37

jólatré og fór með heim, enda
þótt hann væri vanur að kaupa
það tveim dögum seinna. Ekki
sagði liann Júlíu konu sinni
hvað fyrir hafði komið i strætis-
vagninum. Kom sér ekki að því,
einhverra hluta vegna. Henni
duldist það þó ekki, að nú hafði
hann breytzt i þann góða, gamla
Hermann, og það duldist far-
þegum lians ekki heldur. Þó að
nú væri hver síðastur, hófu þeir
skefjalausa kosningaherferð með
áróðri, smalamennsku og öllum
þeim brögðum, sem einkenna
allar kosningar í lýðfrjálsu landi
og linntu ekki fyrr en á að-
fangadagskvöld, þegar atkvæða-
greiðslunni var endanlega lok-
ið. Þessi leiftursókn á siðustu
stundu varð til þess að Hermann
hlaut kosningu sem Vinsælasti
Vagnstjóri Ársins með þrem at-
kvæðum fram yfir þann, sem
næstur varð, Jerry O’Shay Og
farþegarnir fögnuðu úrslitunum
engu minna en þau Hermann og
Júlia kona hans, þegar tilkynn-
ingin um þau var fest upp í
vagnana á jóladag, og gamla
konan hún Cornfelter lýsti há-
tíðlega yfir því, þótt ósatt væri,
að sér hefði aldrei komið til
hugar að kosningin gæti farið
öðruvisi.
Og það var gamla konan, sem
kom þeirri sögu á kreik, að á-
reiðanlega hefði Hermann átt
við einhverja heimilisörðugleika
að striða um skeið. Aftur á móti
var það kenning töfralæknisins,
að Hermann hefði orðið fyrir á-
löguin, sennilega af völdum
Jerrys O’Shay. Það var Júlia
ein, sem vissi, að það hafði tek-
ið hann tímann sinn að venjast
nýju gleraugunum.
f fullri alvöru
Framhahl af bls. 2.
ungu fólki að lifa saman nánu
samlífi og við því er ekkert að
gera. Sumir segja: úr þvi svo
er komið, er ekkert að gera fyrir
þessháttar fóllc annað en að gifta
sig og þjóðfélagið má ekki
leggja stein í götu þess. En
hversvegna fer hjónaskilnaðar-
málum fjölgandi lilutfallslega í
flestöllum löndum? Það er vegna
þess, að fólk gengur í hjónaband-
ið yngra og yngra. Þegar full-
um tilfinningaþroska er náð, þá
rennur það upp fyrir suniu af
þessu fólki, að það á ekki sam-
leið. Og þá hefur því ef til vill
orðið barna auðið, búið að gera
tilraun til að eiga saman heim-
ili og þessvegna verður skilnað-
urinn sársaukafullur.
Að visu getur það lika komið
fyrir fólk að eignast börn, sem
er meira og minna saman ógift,
meðan þetta sem það hélt að
væri ást, er að brenna út. En
])ó eru líkurnar minni, því
hjónabandið er sjálfsögð for-
senda þess að fólk eigi saman
börn. Og sextán ára stúlka, sem
er ósköp skotin, getur átt eftir
að sjá það áður en hún verður
átján ára, að það eitt er hald-
lílill grundvöllur fyrir hjóna-
band; grundvöllur, sem hrynur
til grunna, ef pilturinn hennar
reynist með tímanum ekki hafa
annað til síns ágætis en friða
snoppu. Hjá unglingum með ó-
þroskað tilfinningalíf er það
hinsvegar nóg ástæða fyrir
hjónabandi, ef leyfi fengist. Að
öllu þessu athuguðu finnst mér
líklegt, að presturinn hafi ekki
rétt fyrir sér og að það mundi
vanhugsað að lækka aftur lág-
marksaldur fyrir hjónaband.
GS
Tvær aldir á eldfimu
Kirkjulofti
Framhald af bls. 5.
geymslu kóngsins á Slotshólman-
um.
A þessu stigi málsins er aðeins
hægt að slá einu föstu: Við höfum
unnið í happdrættinu. Dönum tókst
ekki að gereyða handritunum þrátt
fyrir algert kæruleysi um afdrif
þeirra. Það væri ástæða til að halda
svo sem eina sam norræna ráð-
stefnu til að fagna því.
GS.
Jólaloikrit ÞjóSleik-
hússins
Framhald af bls. 23.
ina og kemst að því, að þegar
öllu er á botninn hvolft, þá er
„Betra að vera lifandi hundur en
dautt Ijón."
Litlikarl e'r út úr spili lífsins, en
samt ekki dauður í öllum æðum.
Nú á hann í rauninni eftir að upp-
skera árangur alls stritsins og fórn-
fýsinnar í þágu mannkynsins. Heið-
ursmerkjum og heiðurstitlum rignir
yfir hann, og hann er svo upptek-
inn af öllu umstanginu, að hann
tekur varla eftir því þegar hans
heitt elskaða Eví hverfur alveg af
sjónarsviðinu. ,,Of seint ég varð
þess vís, — þú varst mín góða dís
— þá vegsemd eina kýs ég, þig."
Hann fer að skrifa endurminn-
ingar sínar eins og svo margur
annar mætur maður, og rifjar upp
liðin ár. Þá loks kemst hann að
réttri niðurstöðu. „Hverskonar
bjálfi er ég, — sem elskaði aldrei
neinn — annan en sjálfan mig —
og hélt að ég skipti máli einn?"
En að lokum hlýtur hann þá
hamingju, sem hann hefur ávallt
beðið eftir: Dóttirin, sem hann hef-
ur aldrei sýnt ást né hlýju, færir
honum dótturson. En það ætlar að
fara með þennan litla dreng eins
og þann sem Litlikarl átti með
1'
ualitone
Karl-
manna-
skór
^JívannSertfs SrmSur
VIKAN 51. tbl. —