Vikan - 29.04.1965, Síða 22

„Mér finnst ég aldrei vera ein-
mana, því ég er ekki feimin og
get alltaf talað við einhvern þó
ég þekki ekki fólkið og oft byrja
ég að tala við fólk að fyrra
bragði og held þá uppi samræð-
unum“.
Önnur jafngömul úr Hagaskól-
anum kannast við einmana-
kenndina, þegar gleðin er afstað-
in: „Ég á mikið af vinum og vin-
konum, samt er ég oft, já mjög
oft einmana og aðallega þegar
ég kem úr fjölmenni“. Önnur er
einmana heima hjá sér af því hún
er yngst: „Það er enginn' heima
hjá mér sem ég get talað al-
mennilega við“. „Ég verð oft ein-
mana, jafnvel í fjölmenni. Ég veit
ekkj hversvegna", segir 17 ára
áréttar það: „Allir hljóta að
kannast við þessa tilfinningu,
þegar þeir uppgötva skyndilega
tilgangsleysi skemmtunar, sem
þeir eru staddir á“. „Maður týn-
ist og gleymist svo auðveldlega
í fjölmenni" segir 19 ára Kenn-
araskólastúlka og jafngamall
Verzlunarskólamaður hefur
fundið hina endanlegu lausn fyr-
ir sig: „Sá sem treystir guði,
starfar og elskar, hann er aldrei
einmana“.
Trúin á guð og almættið.
Eftir lítilli kirkjusókn að
dæma ocj að því er virðist
liilum áhuga á starfi kirkj-
unnar, skyldi maður halda að
guðstrúin hefði á hinum síð-
þar að auki eru 7, sem segj-
ast trúa á einhverja almáttka
handleiðslu. Það eru sem sagt
48 sem trúa. Átta eru ekki
viss og aðeins fjórir segjast
alls ekki trúa á neitt. Sam-
kvæmt þessu verður að telja
unglingana trúhneigða, en
þau hafa sína trú fyrir sig
og sækja fæst neina hvatn-
ingu fyrir trúhneigð sína
með því að sækja kirkju.
Mætit af því álykta, að kirkj-
an hefði góðan grundvöll, ef
hún aðeins hitti á að koma
lyklinum í skráargatið.
Einn efasemdamaður úr Kenn-
araskólanum segir: Ég þori
hvorki að segja já né nei, því
hvorttveggja væri lygi. Ég er í
UNGA KYNSIÐDIN1965
06 LIFSSKOÐANIR HENNAB
SKOÐANIR ÞEIRRA ERU YFIRLEITT MJÖG IHALDSSAMAR, VEGNA ÞESS AÐ ÞEIM LlÐUR VEL
OG ÞAU KÆRA SIG EKKI UM MIKLAR BREYTINGAR. EN ÞAU SEGJAST EKKI ÆTLA AÐ ALA
SIN EIGIN BÖRN UPP VIÐ EINS MIKIÐ FRJÁLSRÆÐI OG ÞAU HAFA OG ÞAU ÆTLA HELDUR
EKKI AÐ LATA ÞAU HAFA EINS MIKIL AURARÁÐ.
piltur úr Hagaskóla og 19 ára
piltur, sem verður stúdent frá
Menntaskólanum í vor, segir:
„Ég er oft einmana og mest í
fjölmenni. Þeir sem halda að
þeir séu það ekki, eru bara að
blekkja sjálfa sig“. Og jafnaldri
hans úr Verzlunarskólanum
ustu og verstu tímum beðið
alvarlegan hnekki. En kirkju-
sóknin er í átakanlegu mis-
ræmi við skoðanir ungling-
anna og er það íhugunarefni
fyrir kirkjunnar menn. Það
kemur sem sé i Ijós, að 41
af 60 segist trúa á guð, en
vafa og þori hvorugu að trúa.
Um 16 ára aldur trúði ég ekki
neinu, en það virðist ætla að
breytast lítillega með árunum
og kannski verð ég orðinn trú-
aður áður en langt um líður“.
En þó er hitt algengara, að barna-
trúin dvínar þegar kemur nærri
tvítugsaldrinum: „Ég trúði þeg-
ar ég var barn, en eftir því sem
ég eldist, efast ég meir og meir“,
segir 17 ára Kennaraskólapilt-
ur.
Sumir taka það fram, að þeir
trúi ekki beinlínis á einhvern
guð, heldur einhverskonar óskil-
greinanlega handleiðslu eins og
til dæmis Verzlunarskólapiltur-
inn, sem segir: „Ég trúi á almátt-
uga handleiðslu en geri mér ekki
fulla grein fyrir í hverri mynd
hún er. Mér finnst sá boðskap-
ur, sem margir prestar bera á
borð fyrir fólk, vera kjánaleg-
ur og yfirleitt finnst mér að hver
og einn geti bezt fundið, hvern-
ig hann snýr sér til almættisins“.
„Ef ég hefði ekki trú á einhverju
æðra og betra í þessu lífi, væri
það lítils virði í mínum augum,“
skrifar 19 ára Verzlunarskóla-
stúlka. Jafngamall skólabróðir
hennar, sem lítið sem ekki sæk-
ir kirkju, segir: „Ég bið oft til
guðs, einkum ef einhvern vanda
ber að höndum og mér finnst ég
fá einhverskonar styrk, en ef til
vill er það aðeins trúin á þenn-
an styrk og þessa hjálp, sem ger-
ir það“.
Og svo eru þeir til, sem trúa
því að guð sé til, en hafa ekki
minnstu trú á því, að hann
skipti sér af börnum jarðarinnar
og áhyggjuefnum þeirra: „Ég trúi
aðeins á guð en ekki neina hand-
leiðslu11, segir 16 ára stúlka úr
Verknáminu. Og önnur 17 ára
úr Hagaskóla segir: „Ég bið oft
til guðs og mér líður vel, en samt
veit ég, að það situr ekki góður
maður með hvítt skegg uppi í
skýjunum og sér allt“. Mörg taka
það fram, að þau trúi ekki Biblí-
unni. Nítján ára Menntaskóla-
piltur, sem trúir á guð og almátt-
uga handleiðslu, segir: ,,Það er
svo margt í kristinni trú, sem
er vafasamt. Ég á mjög bágt með
að trúa á tilveru Jesú Krists sem
guðs sonar. Hann gæti hafa ver-
ið spámaður, sem gerði góðverk,
en guðs son er of mikið“. Og tví-
tugur Kennaraskólamaður tek-
ur að nokkru leyti í sama streng
og bætir við: „Ég hef enga
ástæðu til að trúa ekki og ég trúi
á mannfélagslegt gildi kenning-
anna.“ Þau viðurkenna flest trú-
arþörfina. Átján ára stúlka úr
Kennaraskólanum segir: „Það er
þrá allra að vita um eitthvert
afl, sem er öllu æðra, almáttugt,
óskeikult og algott."
5% sækja a5 staðaldri kirkju.
Þessi unga, trúhneigða kyn-
slóð, slítur ekki kirkjubekkj-
um og finnur enga sérstaka
hvöt til þess einu sinni að
hlusta á messur í útvarpinu.
Aðeins 3 af 60 sælcja kirltju
að staðaldri, 11 stundum, 11
á stórhátíðum, 23 örsjaldan
og 12 aldrei nokkurntíma.
Ekki er frekar um það að ræða,
að útvarpsmessur nái eyrum
þeirra. Aðeins 5 af 60 hlusta á
útvarpsmessur að staðaldri, 12