Vikan - 03.06.1965, Blaðsíða 18

FRAMHALDSSAGA
Þú átt þitt líf og ég á mitt. Þú ert dekruð og spillt
ung borgarstúlka, dóttir Mynheer Van Halden.
— Hvað var hann að segja?
spurði Jeff, sem hafði byrjað að
læra malayisku af mikilli kost-
gæfni og eljusemi, en gat enn
ekki skilið hinar ýmsu mállýzk-
ur eyjanna.
— Hann segir, að það sé
þrumuveður bakvið Stórufjöll,
túlkaði Anders. — Annað hvort
er hann að röfla eða þá að hann
heyrir svona miklu betur en ég.
Hann lyfti líka andlitinu og
andaði að sér ilmi næturinnar
með titrandi nasavængjum. —
Það getur svo sem verið mögu-
legt, sagði hann. — Það er raki
í loftinu. Einkennilegt, hvernig
sex mánuðir í Evrópu slæva
skilningarvitin. Ég býst við, að
við lifum of hátt og áhyggju-
laust í stórborgunum. Þessvegna
þurfum við loftvogir, hitamæla
og guð má vita hvað, til að vita
um einföldustu hluti, sem okkur
er ætlað að finna með nefjum,
augum og eyrum.
Hann sagði eitthvað á mal-
ayisku og drengurinn hló stutt-
aralega um leið og hann jók ferð-
ina. — Við erum bráðum kom-
in til Lombok, sagði Anders.
— Við höfum tíma, nógan
tíma, er það ekki? spurði Jeff
annarshugar og starði beint fram
á veginn. Herdeildir trjánna
gengu á undan þeim og námu
staðar. Hér var rjóður og síðan
komu lægri lundir, þar sem trén
voru enn ekki mikið meira en
græðlingar. -— Eru þetta ársgöm-
ul tré? spurði Jeff, hreykin af
sinni nýfengnu vitneskju.
— Það var fallega gert af þér
að aka alla leið til Lombok og
líta á staðinn, sagði Anders eft-
ir stutta þögn. — Það auðveldar
mér heimkomuna.
— Fallega gert... Bull og vit-
leysa! Ég er bara sjálfselskufull.
Ég hef nefnilega ekkert ímynd-
unarafl. Ég verð að sjá staðinn,
þar sem þú býrð... til að eiga
auðveldara með að hugsa um
þig .... Og þegar þú skrifar mér,
veit ég að minnsta kosti, hvað
þú ert að tala um... Jeff snögg-
þagnaði og bætti svo við: — Þú
skrifar við og við, er það ekki,
Andy? spurði hún næstum feimn-
islega.
Anders leit snöggt á hana og svo
af henni aftur. Hann dró hana ör-
lítið nær sér. Það er tilgangs-
laust að segja henni hve mikið
ég elska hana. Það er tilgangs-
laust. Það gerir þetta aðeins erf-
iðara fyrir hana og fyrir mig.
— Jú, ég mun skrifa, og þú
munt svara mér, — fyrsta kast-
ið sagði hann, undrandi á því
hve hörð og kæruleysisleg rödd
hans gat verið. — Kannske að
þú vitir ekki hvernig það fer
með svona skipadaður. Þið hitt-
izt og eruð saman í þrjár vikur,
þið verðið mjög nánir vinir og
þegar þið skiljið, er það sárt
eins og hnífsstunga. Svo skrif-
ist þið á, fyrst í hverri viku, svo
í hverjum mánuði. Svo sendið
þið kort um páska og jól, og
eftir rúmlega hálft ár er varla
nokkur skapaður hlutur, sem þið
getið skrifað um. Þú átt þitt líf
og ég á mitt. Þú ert dekruð og
spillt, ung borgar stúlka. Dóttir
Mynheer Van Halden. Og ég er
yngsti eftirlitsmaðurinn í Lomb-
ok og það eina sem ég þekki, er
gúmmí og það eina, sem mig
dreymir um, hugsa um, er
gúmmí. Þú verður fljótt leið á
bréfunum mínum, Jeff. Eftir tvö
ár sendirðu mér ekki sendibréf,
heldur skrautprentaða tilkynn-
ingu um hjónaband þitt og ein-
■Jfl VIKAN 22. tbl.