Vikan - 03.06.1965, Blaðsíða 30

■"; ■ •
iHAMPOO.
Nú er það komið, VO-5 vinsælasti hárhreins-
ir (shampoo) Bandaríkjanna, sem gerir hár-
ið nákvæmlega eins og þér vlijið hafa það.
Stendur hárið venjulega út í loftið eftir
þvottinn? Ekki lengur. Ekki með VO-5. Ger-
ið VO-5 að yðar hárhreinsi — og það verður
br.rnaleikur að leggja hárið.
VO-5 með 5 starfrænum efnum: 3, sem
gcra hárið hreint, gle.nsandi og vellykt-
andi. 2, sem gera hárið mjúkt og viðráð-
r.nlegt — eins og þér viljið hafa þaö.
EINKAUMBOÐ:
J. P. GUejÓNSSCN H.F.
Skúlagötu 26. — Sími 11740.
UNGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ö A.
HVAR E R ÖRKIN HANS N Ó A?
XaS cr alltaf saml Icikurinjn i hennt Ynd-
MiÍS ckkar. Hún hefur faliS örkina hans
Nte einhvers staSar i blaSinu oe heitlr
fWnm verSIaunum handa þeim, sem getur
íundiS örtdna. Verðlaunin eru stAr kon-
tekOussl, fnllur af bezta konfckti, og
framleiSandinn er anðvitaS SælgætlsgcrS-
ln Núl.
Naín
Heimill
Örkin cr & bis.
Sfðast er dre'glS var hlaut verSlaunln:
ÁLFHEIÐUR JÓNASDÓTTIR
Birkiteig 13 — Keflavík
Vinninganna má vitja i skrifstofu
Vikunnar. 22. tbl.
minnar: Lofið Drottin, allar
þjóðir, mikliS og prisið hann,
allir lýðir. Því hans miskunn-
semi og trúfesti er staðföst
yfir oss eilíflega, hallelúja.—
Baðstofan er horfin, orðin
að stórum geimi, sem um
lýkur mýrina, sandinn og sjó-
inn, alla bæi, alla menn, og
þessi geimur er einn stór
lófi, hönd Skaparans.
Ég sá hann oft i mýrinni
fyrir sunnan bæinn og suð-
ur á Bóli, ég veit ekki hvernig,
en myndin er greypt í vitund
mína — unglingur, skegglaus,
fallegur, brosandi, í dökku
fati, síðu, band um mittið.
Ég hefi aldrei séð neina mynd
síðar, sem líktist þessari.
Hann var að skapa i mýrinni,
búa til þúfur og stör og rima
og tala við mýrispýtuna, óð-
inshanann og lóuþrælinn. Og
þegar hann livarf, var bros
hans eftir.
Hann var ekki alltaf bros-
andi. Þá sá ég hann ekki fyrir
mér, heldur fann til hans ein-
hvern veginn innan í mér,
djúpt inni. Það var eitthvað
annað en bros, suinsstaðar í
hljómfalli Passíusálmanna, í
blæ föstunnar. Var Guð reið-
ur? Eða var hann að gráta?
Ég heyrði þunga stunu brims-
ins í fjarska. Auðvitað gat
hann látið þennan voðalega,
stóra sjó koma og gleypa
okkur....
. . . .Ég hugsaði margt um
Guð. Ef til vill myndi liann
einhverntíma kalla til mín.
....Oft talaði ég við hann.
Mér fannst ég alltaf vita af
honum. En liann talaði ekki
nema upp úr stóru bókinni og
Passíusálmunum. Það var
skritið. Ég mælti mér mót við
hann iðulega á afviknum
stöðum.... En hann kom
ekki.... Það var ekki vist
að lionum þætti vænt um
mig. Ég var vondur, oft vond-
ur, sagði ljótt, var óþægur
við ömmu mina. kaffærði
köttinn, lá við að ég dræpi
liann. Engir áttu það siður
skilið, að ég gerði þeim illt,
en amma mín og kisa. Ég var
óttalegt illyrmi. Ef til vill var
Guð búinn að sjá, að ég hlyti
að glatast?
Hendingar úr Passíusálm-
unum, setningar úr húslestr-
unum þrumuðu fyrir eyrum
mér, óttalegum þunga eins
og brimið við sandana, köld-
um nístingi. Ég man ekki
glöggt hvað ég var gamall,
líklega 5 eða 6 ára. Ég var
glataður, útskúfaður. Atvik
sem þér myndi þykja smá-
vægilegt, varð, að því er ég
nú fæ séð, tilefni þessarrar
sannfæringar. Guð hafði út-
skúfað mér. Óvinurinn hafði
mig á valdi sínu. Þetta stóð
ekki lengi. En var fullkomin
angist, algjör skelfing með
köflum. Eftir að ég kom til(
vits og ára, hef ég lært að
meta og þakka þessa reynslu.
Hún ein nægir mér til þess
að skilja, að þeir gömlu fóru
ekki með hégóma, þegar þeir
töluðu um terrores consci-
entiae (ógnir samvizkubits-
ins)....
Þessa byrði gat ég ekki bor-
ið einn. Ég stundi angri minu
upp við ömmu mína einu
sinni þegar hún var að
mjólka, og skömmu siðar
talaði ég við pabba ú leið-
inni frá fjárhúsunum. Eftir
þessi samtöl, einkum liið sið-
ara, varð mér rótt. „Aldrei
tapast á nokkru neinn, sem
nafn þitt upp á treystir“....
Ég man ekki, hvernig orð-
in féllu í básnum og á fjár-
húsgötunni. En innihaldið
var þetta. Það var kristin
kirkja, sem mætti mér í
þessum tveim börnum sínum
með sitt evangelium — og
gaf mér það sem ég þurfti
M
Það mun vera talið óvenju-
legt, að sektartilfinning gripi
barn á þessum aldri. Lýsing
Sigurbjarnar, þó að liún sé ekki
margorð, er átakanleg. Hann
segir að honum hafi fundizt
sem Guð vildi sig ekki, hefði út-
skúfað sér. En var sektartilfinn-
ing hins gáfaða og tilfinninga-
rika drengs ekki af dýpri rót?
Þessum játningum sínum lýkur
liann með eftirfarandi orðum:
„Næstu árin — ég var þá
fluttur til föður mins — var
Jesús minn mikli og góði
vinur, Mátturinn, sem var
sterkari en Laki og Kötlugjá,
var bróðir minn, frelsari
minn. Ég vissi að mamma
min hafði látið lifið til þess
að bjarga okkur, drengjunum
sínum tveim, úr eldsvoða.
Ég skildi svo vel, að Jesús
hafði gert eins eða svipað
fyrir Guð, fyrir mennina....
Jesú var oft hjá mér, alveg
hjá mér, einkum þegar ég
var einn úti um haga. Hann
hjálpaði mér alltaf, þegar
eitthvað var erfitt. Mér hefði
fundizt harla óhugsandi, að
vegir okkar myndu nokk-
urntíma skilja....
Og þannig kom hann til
Reykjavíkur austan úr Meðal-
landi 15 úra að aldri. Hann
hafði þá fundið sína lífsstefnu,
sitt leiðarljós — Og þannig hóf
hann námsferil sinn lítt reyndur
unglingur, sem fátt hafði truflað.
Hann átti eftir að missa sitt
leiðarljós — og höndla það öðru
sinni.
VI.
Eins og að líkum lætur leit-
aði pilturinn til Kristilegs fél-
ags ungra manna strax eftir að
hann kom til höfuðstaðarins og
kynntist þá leiðtogunum séra
Friðrik Friðrikssyni, sem hafði
00 VIKAN 22. tbl.