Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 5

idð þeir hefðu í fyrstu lotu lent á
iréttum stað? Hvernig leit barnið út,
sem var að gráta? Hvernig gat
Ihann komizt upp til að sjá það?
Hann fékk svar við þessum spurn-
lingum sínum. Irene Pyle kom aftur
iniður stigann með barn í fanginu.
ÍÞetta var stúlka á stærð við And-
irew, Ktil, dökkhærð og brúneygð.
/Mjög lík móður sinni. í annarri
Ihendi hélt hún á pela. Raulandi
gekk hún með barnið í fanginu í
gegnum bjórstofuna fram í eldhús-
iið.
— Við skulum koma héðan, sagði
Hub. — Það er ekki eftir neinu að
bíða. Við skulum tala við þessa
Crystal Tower.
Þeir óku þegjandi yfir að skemmti-
staðnum, þar sem hún vann. Þar
var troðfullt, en yfirþjónninn þekkti
Andy þegar, hann hneigði sig djúpt
og vísaði þeim á borð. Þegar þeir
voru setztir, sagði Andy: — Vinnur
hér stúlka, sem heitir Crystal Tow-
er?
— Crystal Tower? Já, hún vinn-
ur hér.
— Get ég fengið að tala við
hana?
— Að sjálfsögðu.
Yfirþjónninn hneigði sig einu
sinni enn, áður en hann hvarf. Eft-
ir stutta stund stóð Crystal hjá þeim
og brosti eftirvæntingarfull til þeirra.
Hún var hávaxin, brjóstamikil, með
Ijós augu og silfurljóst hár. Fremur
grófir andlitsdrættir hennar voru
undir þykku farðalagi. Hún hafði
farið í þunnan, gagnsæjan slopp
yfir pallíettuskreyttan dansbúning
sinn.
— Herra Paxton, sagði hún ofur-
lítið andstutt. — Vilduð þér tala við
mig?
Andy reis á fætur: — Já. Þakka
yður fyrir, að þér skylduð koma,
ungfrú Tower. Þetta er herra Wiley.
— Komið þér sælir. Það var
greinilegt að hún tók ekki eftir nafn-
inu. Andy gat beinlínis lesið hugs-
anir hennar: Æðiskennda von um
að koma hans þýddi það sem alla
í skemmtanaiðnaðinum dreymdi um:
Upphafið að frægðinni.
Andy hafði slæma samvizku yfir
að þurfa eyðileggja þennan draum.
Hann gaut hornauga til Hubs. En
Hub yppti aðeins örlítið öxlum eins
og hann vildi segja: — Þegar þér
hafið gefið upp boltann, verðið þér
einnig að halda spilinu gangandi.
— Við þurfum ekki að tefja yður
nema fáeinar mínútur, ungfrú Tow-
er, sagði Andy. — Við erum að leita
að einum kunningja yðar — manni,
sem heitir Lamercy. Við höfum
heyrt, að þið séuð trúlofuð.
Það var auðvelt að sjá og heyra
vonina síast út úr Crystal. Svo þetta
var, eftir allt saman, ekki það sem
hana hafði dreymt um. — Lamercy?
Þið hljótið að geta fundið hann ein-
hversstaðar hérna í grenndinni. Þið
getið reynt að spyrjast fyrir ein-
hversstaðar á upplýsingaskrifstofu.
Hún reis á fætur og vafði um sig
sloppnum. — Þér verðið að hafa
mig afsakaða. Eg þarf að hafa fata-
skipti fyrir næstu sýningu.
Andy sá, að það var engrar
hjálpar að vænta frá henni, hvort
sem það var af beiskju eða bein-
línis ótta. I örvæntingu greip hann
eftir peningaveskinu sínu.
Hub stöðvaði hönd hans með oln-
boganum og reis á fætur. — Það
er víst bezt fyrir okkur að reyna að
komast út. Það ber ekki mikið á
því, ef við förum út bakdyramegin.
Crystal sagði taugaóstyrk: — Þeir
eru ekki mikið hrifnir af því að
gestirnir . . .
An þess að hlusta á hana greip
Hub í handlegg hennar og stýrði
henni í áttina að dyrum með for-
hengi, vinstra megin við sviðið, rétt
hjá borðinu sem þeir sátu við. Andy
fylgdi eftir.
Bak við fortjaldið var langur,
auður gangur. Um leið og þeir voru
komnir úr sjónmáli næturklúbbsgest-
anna breyttist Hub og varð annar
maður. Með snöggri hreyfingu
skellti hann Crystal upp að veggn-
um og læsti fingrunum inn I axlir
hennar. Svo hvæsti hann milli tann-
anna: — Jæja, segðu okkur þá, hvar
við getum fundið Lamercyl
Crystal barðist um. — Sleppið
mérl hrópaði hún. — Ég æpi, ef þér
sleppið mér ekki. Hub þrýsti fastar:
— Skilurðu ekki hvað ég var að
segja?
— Hættið þessu Hub, sagði Andy
hörkulega. — Þér misþyrmið henni.
Hub virtist ekki heyra til hans.
Hann pírði saman augun og muldr-
aði: — Hvar er Lamercy?
— Ég skal segja yður það! stundi
Crystal. — Ég skal segja yður það
— ef þér sleppið mérl Með tárin
rennandi niður kinnarnar sagði hún
þeim heimilisfang hans í Santa-
Monica.
— Leyfið mér svo að faral
Hub hafði greinilega ekki 1
hyggju að sleppa Crystal undir eins.
Hann virtist beinlínis njóta þess að
hlusta á kjökrið í henni. Að lokum
þoldi Andy þetta ekki lengur og
þreif í hendur Hubs. — Sleppið
henni! Hvern fjandann á þetta að
þýða! Ég vil ekki taka þátt í neinu
svona.
Crystal renndi sér grátandi út á
hlið niður eftir ganginum meðan
hún néri axlir sínar. Andy hljóp á
eftir henni: — Ungfrú Tower, ég
harma, að þetta skuli hafa gerzt.
Það var aldrei ætlun mín. Hann
reyndi að finna upp á einhverju
sem gæti huggað hana og linað
sársaukann. — Ég skal biðja um-
boðsrriann minn að hafa samband
við yður og reyna hvort hann getur
ekki gert eitthvað fyrir yður . . .
Þetta virtist hrífa, hún reyndi að
brosa. — Þakka yður fyrir, herra
Paxton. Ég saka yður heldur ekki
um neitt, þér eruð ágætur. Tárin
streymdu stöðugt niður kinnar henn-
ar. Hún horfði framhjá honum í átt-
ina til Hubs. — En þér skuluð fá
að borga fyrir þetta! Bíðið baral
Svo hvarf hún kjökrandi niður eftir
ganginum.
Andy sneri sér að lífverði sínum:
— Þér skuluð gera yður eitt Ijóst
undir eins: Ég vil ekki taka þátt í
neinu svona, hvorki nú eða síðar.
— Það gaf þó að minnsta kosti
árangur, sagði Hub með mestu ró-
semi. — En það eruð náttúrlega þér,
sem ákveðið það. Eigum við að gá,
hvort þetta heimilisfang er rétt, eða
eigum við að fara heim strax?
— Við skulum gá hvort það er
rétt, sagði Andy. — En ef við höf-
um upp á Lamercy, stingið þér hönd-
unum í vasann.
Þessi viðvörun reyndist ónauð-
synleg. Þegar þeir komu til þess
heimilisfangs, sem Crystal Tower
hafði gefið upp, sem var sumarbú-
staður í Santa-Monica, komust þeir
að raun um, að þeir voru of seint
á ferðinni. Fjöldi lögreglubíla stóð
við vegarbrúnina. Nokkrir umferð-
arlögregluþjónar voru önnum kaÉn-
ir vað að halda þeim, sem forvitnir
voru, frá staðnum, og beina um-
ferðinni út á hliðarvegina. Hub
hrópaði í einn lögregluþjónanna: —
Halló, Potter! Hvað hefur komið
fyrir?
— Morð. Gamall prangari, sem
hét Lamercy, sagði lögregluþjónn-
inn kæruleysislega, eins og þeir
væru að tala um veðrið: — Það hef-
ur einhver molað á honum haus-
inn.
8. kafli.
Morðið á Lamercy komst ekki
með I sunnudagsblöðin. Og það
hefði varla komizt á forsíðuna, því
hún var að mestu undirlögð af
barnsráninu. Og biaðamennirnir
höfðu ekki ástæðu til að tengja
þessa tvo atburði saman. Jafnvel
Andy var ekki viss um, að það væri
sambanid þar á milli. Hann gat að-
eins vejt þessu fyrir sér, og síðan
samþykkt þá skoðun Hubs, að þeir
hefðu ekki heppnina með sér,
hvorki [ stóru né smáu.
Seinnipart laugardagsins hafði
hárgreiðslukona Lissu, sem hafði
verið góð vinkona hennar í mörg
ár, komið í heimsókn til að votta
samúð sína. Því miður var hún
klædd sínum hvíta vinnuslopp, þeg-
ar hún kom, og blaðamennirnir sáu
þegar í stað, að móðir týnda barns-
ins var ekki örvinglaðri en svo, að
hún hugsaði mest um að láta laga
á sér hárið.
Eftir hádegi sama dag sendi frú
Deane boð upp til Andys og bað
hann að koma niður til samtals.
Hann fann hana í dagstofunni,
ásamt Lissu. Andlitssvipur hennar
sagði honum strax, að hún hefði
ekki góðar fréttir. — Ég hef upp-
götvað nokkuð mjög athyglisvert,
sagði hún. — Hversu mikið þekkir
þú eiginlega einkaritarann þinn?
Andy létti svo mikið, að það lá
við að hann skellti upp úr.
— Shirly! Já, ég reikna með, að
ég viti nóg. Hvað um það?
— Þá veiztu kannske líka hvar
hún er þessa stundina?
— Neí, það hef ég ekki nokkra
hugmynd um. Hún hefur frí.
— Þá get ég frætt þig um það.
Ivora Deane sagði þetta eins og
ákærandi, sem stendur andspænis
þvermóðskulegu vitni. — Shirly
Winther situr á þessari stundu á rit-
stjórn eins dagblaðanna og les
minningar sínar inn á segulband.
— Minningar sínar? endurtók
Andy efinn. — Nú getur þér ekki
verið alvara.
— Sannarlega. Ævisagan á að
heita: — Daglegt líf Paxton fjöl-
skyldunnar. Fyrirmyndarhjónin séð
I gegnum skráargatið. Það var
blaðamaður frá öðru dagblaði, sem
sagði mér þetta. Hún fær fimm
hundruð dollara fyrir. Greinarflokk-
urinn byrjar á morgun.
— Shirly veit ekki neitt, sem get-
ur skaðað okkur, sagði Andy.
— Það skiptir engu máli. Það er
alltaf hægt að færa til staðreyndir.
Framhald á bls. 43.
VIKAN 33. tbL g