Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 30

Framhald af bls. 17.
á í þessu litla, óþekkta höfði? Ekkert annað en áætlanir og stjórn-
mál og verzlunarmál, svo frökk og djörf að Það vekur athygli Colberts
og jafnvel Tellier? Og það þér, sem hafið andlit engils, augu, sem hægt
er að drukkna i, varir, sem aðeins ættu að vera til þess að kyssa! Þetta
er grimmd! Þér, sem eruð holdi klædd gyðja. Og handa hverjum?
Segið mér það!
Angelique vissi ekki hvaðan á hana stóð veðrið. — Ég hef nóg að gera,
sagði hún.
— Og hvað hefur konan fremur að gera en elska? Þér eruð sjálfs-
elskan holdi klædd!
Mælska hans kom henni á óvart.
— Þetta er aðeins rétt að nokkru leyti, Lauzun. Hver getur skilið
mig? Þér hafið tii dæmis aldrei verið í helvíti. Allt í einu varð hún
mjög þreytt, hún hallaði höfði sínu aftur á bak og lokaði augunum.
Fyrir andartaki hafði henni verið sjóðandi heitt. Nú var blóðið kalt í
æðum hennar. Þetta var eins og ellin hefði gagntekið hana á augabragði.
Hana langaði til að hrópa á Péguilin og biðja hann um hjálp. Þó vissi
hún, að hjálp hans og björgun myndi aðeins leiða hana í enn meiri
hættu. Hún ákvað að fá tryggari fótfestu.
Hún rétti úr sér og spurði giaðlega: — Meðal annarra orða Péguilin,
þér hafið ekki sagt mér hvernig gengur með umsókn yðar um stöðu
stórmeistara.
— Nei, svaraði Péguilin hljómlaust.
— Hversvegna ekki?
— Þér hafið áður reynt að leiða mig af, en að Þessu sinni skal yður
ekki heppnast það. Okkar viðskiptum er ekki lokið. Sem stendur varðar
mig ekkert um útnefningu mína sem stórmeistara — aðeins hvernig
getur staðið á því, að þér stjórnið lífi yðar út frá stærðfræðiheilanum
í höfðinu á yður, en ekki héðan. Hann lagði höndina á brjóst hennar.
— Péguilin, mótmælti hún og stóð upp.
Hann dró hana til sín, hallaði henni upp að hægri handlegg sínum,
renndi vinstri hönd undir hné hennar, svo hún missti jafnvægið, féll
aftur á bak í sófann og hann á eftir.
— Kyrr, skipaði hann. — Leyfið lækninum að sjúkdómsgreina yður.
Þetta er alvarlegt, en ekki vonlaust. Svona, segið mér nú nöfn allra
þeirra göfugu aðalsmanna, sem hópast um yður og liggja vakandi á
nóttunni og hugsa um yður.
— Ætli þeir séu svo margir?
— Reynið ekki að láta sem þér séuð undrandi!
— En, Péguilin, ég get svarið, að ég veit ekki hvern þér eigið við.
— Eigið þér við, að þér hafið ekki tekið eftir því, hvernig de La
Valliére markgreifi iðar eins og brjálað fiðrildi, Þegar þér komið í
ljós, eða Vivonne, bróðir Athénais sem fer að stama eins og skóla-
drengur? E'ða gullhömrum Brienne? Eða Saint-Aignan eða Roquelaure,
eða jafnvel hinum frakka Louvois, sem fölnar, þegar hann talar við
yður?
Hún flissaði.
— ,Ég banna yður að hlægja, sagði Péguilin. — Ef þér hafið ekki
tekið eftir því, eruð þér lengra leidd, en ég hélt. Hafið þér ekki fundið
hitann af logunum, sem þér hafið kveikt? Drottinn minn, þér hljótið
að hafa salamöndruhýði! Hann strauk með fingrunum um háls hennar.
— Þér nefnduð ekki sjálfan yður meðal þeirra, sem loga af þessum
eldi, Monsieur de Lauzun.
— Ekki ég, sagði hann fljótmæltur. — Ég myndi aldrei þora. Ég
er of hræddur.
— Við mig?
Augnalok hans sigu. — Já, við yður.... Og allt varðandi yður. For-
tíð yðar, framtíð, leyndardóm.
Angelique starði eitt andartak á hann. Svo fól hún andlitið upp við
bláa skikkju hans.
— Péguilin!
Hann var svo góður vinur, þessi glaði góði Péguilin, sem var svo
nátengdur sorgarleik fyrri ævi hennar. Alltaf var hann að skjóta upp
kollinum, alltaf óumbreytanlegur.
— Nei, nei, nei, svaraði hann. — Ég þoli ekki slíka áhættu. Óttinn
við hjartasár skelfir mig. Ég myndi aldrei þora að fara á fjörur við
yður.
— Hvað eruð þér að gera núna?
— Róa yður. Það er alls ekki það sama. Hann strauk niður eftir
mjúkum lokkum hennar og fylgdi síðan perluröðinni i hálsfestinni,
sem glitraði móti mjúku hörundi hennar. — Það hefur verið farið
svo illa með yður. Sérstaklega 1 kvöld. Drottinn minn, hvað ætlast þeir
fyrir með yður, ætla þeir að misbjóða yður þangað til þér verðið hvöss
eins og sverðsegg? Maður gæti næstum haldið, að karlmannshönd hefði
aldrei snert yður. Ó, hvað mig myndi langa til að veita yður smá til-
sögn....
Hann hallaði sér að henni. Aftur reyndi hún að losna, en hann hélt
henni of fast. Augu hans glitruðu eins og í manni, sem hefur misst
alla von um björgun.
— Við höfum farið nógu illa með yður. Stund hefndarinnar er komin.
Þar að auki brenn ég í skinninu að róa yður og ég veit, að þér þurfið
á huggun að halda. Hann tók að kyssa létt á augnalok hennar og
gagnaugu, svo þrýsti hann heitum vörunum að munnvikum hennar.
Það fór um hana skjálfti, þegar dýrsleg ástriðan greip hana. Óvið-
ráðanleg forvitni knúði hana til að reyna hæfileika þessa Don Juans
hirðarinnar.
Péguilin hafði rétt fyrir sér, Philippe var henni einskis virði. Innan-
tóm gestaþraut hirðarinnar var allt, sem máli skipti fyrir hana núna.
Hún vissi, að hún myndi aldrei framar geta lifað utan við allt, þrátt
fyrir falleg föt og dýrmæta skartgripi. Smámsaman yrði hún eins og
hinir, tilvera hennar yrði sú sama, byggðist á sömu iðu af undirferlum
og hórdómi. Þetta var áfengur drykkur, ef til vill eitraður, en sætur
í munni. Hún yrði að bergja á bikarnum eða deyja.
Hún andvarpaði. Þýð atlot Péguilin yfirunnu mótspyrnu hennar.
Þegar munnur Lauzun snerti hennar, opnaði hún varirnar smám saman,
þar til hún endurgalt kossa hans fullkomlega.
Þau skildust andartak, þegar geislinn frá kyndlinum, sem tveir hóp-
ar af þjónum voru að koma fyrir í hólkunum á veggjum gangsins, skall
á þeim. Angelique hafði gleymt því, að myrkrið hjúpaði þau. Einn
þjónanna setti sexarma ljósastiku á borð skammt frá skotinu þeirra.
— Halló, drengur! hvíslaði Péguilin og hallaði sér yfir armhvílu
sófans. — Farðu með þennan lampa eitthvað annað.
— Ég má það ekki, Monsieur. Húsbóndi minn yrði ákaflega reiður.
—• Slökktu á þremilsins kertunum, sagði Lauzun og kastaði til hans
gullmola.
Svo tók hann Angelique í arma sina aftur ■— Hversu dásamleg þú
ert! Hversu ljúf öllum skilningarvitum!
Eftirvæntingin bar skynsemina ofurliði. Angelique stundi og beit í
silkiaxlaskúfinn á bláu skikkjunni hans. Péguilin hló lágt.
— Róleg, litia óhemja. Þú skalt fá það, sem þú vilt.
Hún gaf sig honum á vald. Gullin hula óminnisins lagðist mjúklega
yfir þau. Hún var aðeins ákafur líkami, hungraður af þrá, án vitundar
um hvar hún var eða javnvel hver það var, sem snerti hana af svo
mikilli leikni, að öll tilvera hennar titraði.
— Barnið mitt, þín synd var stór, en með tilliti til iðrunarinnar,
sem þú hefur gert, og af hve miklum ákafa þú hefur reynt að gera
yfirbót, held ég að það sé skylda mín að blessa þig i nafni hins litla
guðs Erosar, og gefa þér aflausn hans. 1 refsingarskyni skaltu endur-
taika....
— Þú ert hræðilegur, Péguilin, sagði hún þar sem hún lá ennþá
örmagna í örmum hans.
Péguilin tók Ijósan lokk af hári hennar og þrýsti honum að vörum
sínum. Með sjálfri sér var hann undrandi yfir ánægju sinni. Hann fann
ekki til þess dapurleika, sem oftast fylgdi loknum leik. Hversvegna?
spurði hann sjálfan sig. Hverskonar kona var þetta?
— Angelique, engill, ég óttast, að ég hafi gleymt öllum mínum góðu
fyrirætlunum. Ég brenn í skinninu að kynnast þér meira. Viltu koma
til mín í nótt, eftir að konungurinn gengur til hvílu? Ég bið Þig.
— Hvað um Madame de Roquelaure?
— Andskotinn hirði hana!
Angelique settist upp við dogg og dró knipplingana á blússunni sinni
yfir brjóstin — að nokkru leyti til að halda honum í meiri spennu.
Fáein skref frá þeim, eins og svört skuggamynd móti upplýstum gang-
inum, stóð hreyfingarlaus maður. Þau þurftu ekki að sjá framan í hann
til að þekkja hann. Þetta var Philippe.
Péguilin de Lauzun var þrautþjálfaður undir slíkum kringumstæðum.
1 flýti lagaði hann föt sín, reis á fætur og hneigði sig djúpt.
— Monsieur, hver er einvígisvottur yðar? Ég er yður til þjónustu.
Og konan mín er öllum til þjónustu, svaraði Philippe hægt. — Fyrir
all muni, markgreifi, gerið yður ekkert ómak. Hann hneigði sig djúpt
fyrir Péguilin og skálmaði burt.
De Lauzun markgreifi stirðnaði upp. — Djöfullinn sjálfur! bölvaði
hann. — Svona eiginmanni hef ég aldrei kynnzt áður. Hann dró sverð-
ið úr sliðrum, tók þrepin þrjú niður úr gluggaskotinu í einu stökki
og hentist á eftir hinum konunglega veiðistjóra.
Hann var ennþá á hlaupum, þegar hann kom inn i salinn í sömu
mund og konungurinn kom, ásamt konunum úr fjölskyldu sinni, innan
úr einkaherbergi sínu.
— Monsieur, hrópaði Péguilin hvellri röddu. — Fyrirlitning yðar er
móðgandi. Ég krefst réttlætis. Sverð yðar verður að tala fyrir yður.
Philippe leit ísköldum fyrirlitningaraugum á patandi keppinaut sinn.
-—- Sverð mitt er í þjónustu konungsins, Monsieur. Ég berst aldrei út
af hóru.
1 reiði sinni gætti Lauzun ekki að sér, heldur greip til mállýzku
síns heimahéraðs.
— Ég hef kokkálað yður, Monsieur, hrópaði hann, — og ég krefst
þess að þér látið réttlætið tala.
7. KAFLI
í öskugrárri döguninni sat Angelique á rúmstokknum. Hún hafði
æðaslátt í höfðinu og súrbragð í munninum. Hún renndi fingrunum í
gegnum úfið hárið. Hún var aum í hársverðinum. Hún stóð á fætur
til að ná í spegil af snyrtiborðinu, en kveinkaði sér þegar hún snerti
hann. Hönd hennar var illa bólgin. Hún leit á sárið og mundi þá allt
í einu eftir Philippe.
Hún renndi sér i flýti í háhælaða inniskó. Hún varð að fá nýjustu
fréttir af Philippe og Lauzun undir eins. Hafði konungurinn talað þá
ofan af einvíginu? Eða höfðu þeir barizt, og hvaða örlög biðu sigur-
VIKAN 33. tbl.