Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 26

Nöttin logap af norðurliösum - Einar Kris
upp endurminningar sínar - 2. hluti - Jak
M ATTUM AD SEGJJ
í Dresden kom rómantíkin inn
í spilið.
Ein af söngkonunum við óperuna
kynnti mig fyrir vinkonu sinni,
Martha Papafoti, ungri og laglegri
stúlku, sem átti grískan föSur og
suSur-þýzka móður. FaSirinn, sem
var sígarettuframleiSandi, hafði
flutzt til Þýzkalands skömmu eftir
aldamót og átt þar heima síðan.
Ég bauð Mörtu á sýningu í óper-
unni, og ekki leiS á löngu, þar til
þaS rann upp fyrir mér, aS ég var
orSinn ástfanginn. Ekki skyggSi
þaS á, að hún spilaði á píanó og var
bráð-músikölsk.
Sumir vilja halda því fram, að
listamenn séu rómantískari en ann-
aS fólk, verði allt að þvi heltekn-
ir af yfirþyrmandi ást við fyrstu
sín. ¦—¦ Það held ég sé misskiln-
ingur. Hins vegar vill stundum
bera við, að gervi-listamenn verði
óumræðilega þykjast-rómantiskir.
ÞaS fór dável á meS okkur Mörtu
frá fyrstu kynnum, og ekki féll
henni verr en svo við piltinn, að
tveimur árum síðar, 27. júní 1936,
vorum viS gefin saman i litilli skóg-
arkirkju i útjaSri borgarinnar. Til
kirkjunnar ókum viS að gömlum
sið í skrautlegum brúðarvagni,
sem fákum var beitt fyrir. — Þang-
aS kom einnig drengjakór hirSar-
innar og söng viS vígsluna. Þetta
þótti tiðindum sæta, þvi að kór-
inn var kaþólskur úr kaþólskri
kirkju. Vissu menn ekki til, að
slikt hefði gerzt áður, enda án efa
alls ekki á hverjum degi, sem kaþ-
ólskur kór syngur i lútherskri kirkju.
Skýringin var sú, að ég hafði sjálf-
ur sungið mikiS við hirðkirkjuna.
Bæði hafði ég áhuga á kirkjusöng,
og svo var það gömul hefð, að óperan
sæi um söngflutning við kirkjuna.
Hafði sá söngur lent töluvert meira
á mér en flestum öSrum —¦ ef til vill
vegna þess að hægara hefur þótt að
skikka „nýliðann" frá íslandi til þess
en aðra.
Mér þótti mikið til þessarar vin-
semdar koma. Það var þægileg til-
finning að finna, aS maSur hafSi ein-
hvers staðar komið sér vel — já, betur
en aðrir.
Seinna átti presturinn, sem gaf okk-
ur saman, eftir að skíra báðar dætur
okkar.
í tilefni giftingarinnar fókst mér,
eftir nokkurt stímabrak að fá frí í
þær fáu vikur, sem eftir voru af starfs-
tímanum í Dresden. BúiS var að ganga
frá ráSningunni til Stuttgart-óperunn-
ar, og þar beiS okkar yndisleg ibúð,
en fyrst á dagskrá var brúðkaupsferð
til íslands og hinna Norðurlandanna.
Strax næsta dag lögðum við úr höfn
í Hamborg með Milwaukee, skemmti-
ferðaskipi. Ég átti í miklu taugastríSi
fyrir brottförina. Hitler var kominn
til valda, og stranglega var bannaS
aS fara meS stærri fjárhæð en tíu
mörk úr landi. Eins og endranær á
ferðalögum hafði ég pakkaS niður
kjólfötunum minum, þvi að alls staðar
átti að syngja. f þau hafði ég stungið
5 £, þessum dásamlega þunna, hvíta
seðli, sem ég hafði átt í mörg ár og
átti að vera eins konar varasjóður.
Allan farangur áttu farþegar að afhenda til toll-
skoðunar á afgreiðsluna í landi og biSa eftir honum
um borS. Þegar komiS var meS föggur okkar, vantaSi
töskuna meS kjólfötunum. Ég var viss um, aS seSill-
inn hefSi fundizt og brátt myndu birtast „gylltir
hnappar", sem bySu mér upp á ókeypis samfylgd
i land aftur. Ótti minn reyndist til allrar hamingju
ástæðulaus, því taskan kom um síðir, og enginn
hafSi tekið eftir neinu.
Martha Papafoti og Einar Kristjánsson nýgengin í
hjónaband.
Lengst til vinstri: Einar í hlutverki Mignon eftir
Thomas.
Til vinstri: Einar í Óperunni Fidelio eftir Beethoven.