Vikan - 19.08.1965, Blaðsíða 31

vegarans? Handtaka, fangelsi, ónáð?
Það var sama hvernig hún velti málinu fyrir sér. Þetta var hræði-
legt ástand. Hneyksli, stórkostlegt hneyksli. Hún brann af skömm,
þegar hún minntist þess, sem gerzt hafði i Fontainebleau.
Henni stóð lifandi fyrir hugskotssjónum, hvernig de Lauzun og
Philippe höfðu sveiflað sverðum sínum frammi fyrir konunginum sjálf-
um. Gesvres, de Crequi og Montausier höfðu skilið þá, og Montausier
hafði haldið höndum reiða Gaskonans, sem hrópaði: — Ég hef kokkál-
að yður, Monsieur! Meðan augu hirðarinnar beindust að henni, þar
sem hún stóð eldrjóð og vandræðaleg í apríkósugula kjólnum sínum.
Hún gat nú ekki skilið, hvaða kraftaverk hafði komið henni til að
hneigja sig djúpt fyrir konunginum og hverfa siðan; halda höfðinu
hátt, meðan hún gekk á miili tveggja raða af háðslegum og hneyksluð-
um andlitum, sem hvísluðu og bældu niður í sér hláturinn, og að lokum
varð þögnin svo algjör og skelfileg, að hana langaði mest til að taka
upp pilsin og flýja eins og fætur toguðu. E"n hún hafði haldið virðu-
leikanum. Síðan hafði hún látið fallast, nær dauða en lífi, á bekk
frammi á dauft upplýstum stigapallinum.
Þar hafði Madame de Choisy komið til hennar fáeinum andartökum
seinna. Hún kingdi hvað eftir annað eins og hrædd dúfa meðan hún
tilkynnti Marquise du Plessis-Belliére, að hans hágöfgi væri nú að
ávíta Monsieur de Lauzun í einrúmi og prinsinn hefði tekið hinn svikna
eiginmann að sér, og allir vonuðust til að þetta óvenjulega hneykslismál
r endaði þar með. Að sjálfsögðu hlaut Madame du Plessis að skilja, að
nærveru hennar við hirðina væri ekki lengur óskað. Konungurinn hafði
beðið Madame de Choisy að koma henni í skilning um nauðsyn þess,
að hún færi undir eins frá Fontainebleau.
t Angelique tók þessum úrskurði með nokkrum feginleik. Hún flýtti
sér út í vagninn sinn og hafði ekið alla nóttina, þrátt fýrir mótmæli
ekilsins og þjónanna, sem voru mjög á móti því að aka að næturþeli
í gegnum skóginn, af ótta við árás glæpamannanna.
— Þetta var eftir hepninni minni sagði hún við sjálfa sig, um leið og
hún starði beisklega á dökka baugana undir augunum. — Allar stund-
ir sólarhringsins halda hinar giftu konur við hirðina framhjá eigin-
mönnum sínum, eins og ekkert væri sjálfsagðara, en í þetta eina skipti,
sem mér verður það á, er eins og himinn og jörð ætli að rifna!
Hún hélt aftur af tárunum og rykkti í bjöllustrenginn. Javotte og
Thérese komu í ljós, geispandi og núandi augun. Hún sagði þeim að
hjálpa henni í fötin og sendi síðan eftir Flipot og sagði honum að
hlaupa til hallar du Plessis markgreifa, sem var í Rue Faubourg Saint-
Antoine og flýta sér til baka með allar þær fréttir, sem þar væri að
fá.
Hún var að ljúka við að klæða sig og stirðnaði upp, þegar hún heyrði
vagn koma inn á hlaðið. Hún fékk öran hjartslátt. Hver gat verið að
koma Þangað klukkan sex að morgni? Hver gat það verið? Hún flýtti
sér fram í forsalinn, gekk nokkur þrep niður í stigann og hallaði sér
yfir handriðið.
Þetta var Philippe, og á eftir honum kom La Violette með tvö sverð.
Philippe lyfti höfðinu.
— Ég var rétt I þessu að ráða Monsieur de Lauzun bana, sagði hann.
Angelique greip um handriðið til að verjast falli. Hjartsláttur hennar
jókst á ný, Philippe var lifandi!
Hún hentist niður stigann. Þegar hún kom nær eiginmanni sínum,
sá hún að skyrtubrjóstið hans og vestið var blóði drifið. Hann hélt með
vinstri hendi um hægri handlegg.
— Þú ert særður, sagði hún mjóróma. — Er það hættulegt? Ó,
Philippe, komdu og leyfðu mér að binda um það.
Það lá við, að hún drægi hann með sér. Hann hlaut að vera alveg
örmagna, því hann lét þetta viðgangast. Hann lét fallast þunglama-
lega niður í hægindastól og lokaði augunum. Andlit hans var jafn hvitt
og treyjukraginn hennar.
Angelique var skjálfhent, þegar hún tók upp saumakassann sinn
og tók að klippa burt blóði storknu fötin. Jafnframt þessu hrópaði
hún á þjónana að sækja heitt vatn, línskaf, duft, krem og elexír drottn-
ingarinnar af Ungverjalandi.
— Drekktu þetta, sagði hún þegar Philippe opnaði augun næst.
Sárið var ekki djúpt. Þetta var löng rispa frá hægri öxl niður á
vinstra brjóst, en var ekki mikið meira en skinnspretta. Angelique
þvoði sárið og lagði við það sinnepsplástur, dyfta humarskel og grautar-
bakstur.
Philippe lét þetta yfir sig ganga, án þess að hreyfa vöðva eða sin,
jafnvel þegar sinnepsplásturinn var lagður við. Hann virtist í djúpum
þönkum.
— Mér þætti fróðlegt að vita, hvernig verður farið með þetta sam-
kvæmt siðareglunum, sagði hann að lokum.
— Með hvað?
— Varðandi handtöku mína. 1 raun og veru á yfirmaður lífvarðar
konungsins að handtaka þá, sem heyja einvígi. En nú vill svo til, að
yfirmaður lífvarðar konungsins er enginn annar en de Lauzun mark-
greifi. Hann getur ekki handtekið sjálfan sig eða hvað?
' — Varla, úr þvi hann er dauður, sagði Angelique og hló við.
— Hann hefur ekki hlotið svo mikið sem skrámu.
— En varstu ekki rétt í þessu að segja mér....
— Eg ætlaði aðeins að sjá hvernig yður yrði við, Madame.
> — Það hefði ekki liðið yfir mig út af Péguilin de Lauzun. Þetta
var að vísu áfall, en það varst þú, Philippe, sem varst særður.
— Ég varð að gera mitt bezta til að koma í veg fyrir þennan fífla-
skap. Ég ætlaði ekki að eyðileggja tuttugu ára vináttu við Péguilin út af
svona smámunum.
Hún fölnaði. Henni sortnaði fyrir augum og hún fann, að það var að
líða yfir hana.
— Hvað kallar konungurinn yður svosem? Leikfang.
Augu hennar fylltust tárum á ný. Hún lagði höndina á enni hans.
Hann virtist svo veikburða, og þó var hann svo harður.
— Ó, Philippe, hvislaði hún. -— Af hverju þurfti þetta að koma fyrir?
Og hugsa sér, að þú varst nýbúinn að bjarga lífi mínu. Hversvegna
gat þetta ekki farið öðruvísi? Mig langar svo mikið til að elska þig....
til að geta elskað þig....
Markgreifinn þaggaði niður í henni með valdsmannslegri hreyfingu:
— Ég held þeir séu komnir, sagði hann.
Það glamraði í marmaratröppunum undan sporum og korðum. Svo
EOCEWT KRISTJANSSOW A CO HF
SlMI 11400
opnuðust dyrnar hægt, og de Cavois greifi kom i ljós, harður á svip.
— Cavois, sagði Philippe, — eruð þér kominn að taka mig höndum?
Greiíinn kinkaði kolli lítið eitt.
— Það var vel valið. Þér eruð foringi skotliðanna, og næst á eftir
yfirmanni lifvarðar konungsins ætti skyldan að vera yðar. Hvað er
að frétta af Péguilin?
— Hann er þegar í Bastillunni.
Philippe stóð upp með erfiðismunum. — Ég er yður til þjónustu.
Madame, viljið þér vera svo væn að leggja treyjuna yfir axlir mér.
Þegar Angelique heyrði orðið „Bastillan", tók allt að hringsnúast
fyrir henni. Var nú allt að byrja á ný? Enn einu sinni var eiginmaður
hennar hrifinn úr höndum hennar til að lokast inni í Bastillunni. Varir
hennar voru hvitar þegar hún spennti greipar í bæn.
— Monsieur de Cavois, ekki Bastilluna, ég bið yður.
— Mér þykir það leitt Madame, en þetta eru skipanir konungsins.
Er yður ekki ljóst, að Monsieur du Plessis hefur brotið af sér með því
að heyja einvígi, þrátt fyrir blátt bann, sem við því liggur. En þér
skuluð ekki hafa áhyggjur, það verður farið vel með hann og hugsað
vel um hann, og hann fær að hafa þjón sinn með sér.
Hann bauð Philippe arm sinn til stuðnings.
Angelique stundi eins og sært dýr:
— E’kki Bastilluna! Læsið hann inni hvar sem er, en ekki í Bastill-
unni!
Aðalsmennirnir tveir voru komnir til dyra. Þeir sneru sér undrandi
að henni.
— Hvar mynduð þér vilja láta loka mig inni? spurði Philippe ó-
ánægður. — I Chatelet, með rumpulýðnum kannske?
Já, nú var allt að byrja aftur. Endalaus biðin, engar upplýsingar,
ekkert að gerast, og svo dró að hinum óhjákvæmilega, sorglega endi.
Enn einu sinni var hún stödd á sama stað, og skelfingin hélt um kverk-
ar henni eins og í einni af þessum martröðum, þar sem dreymandinn
VIKAN 33. tbl.