Vikan - 26.08.1965, Blaðsíða 27

’inar Kristjánsson, óperusöngvari, rifjar
uti Jakob Þ. Möller skráði
)úst 1946 - í fyrsta sinn eftir stríðiS og hafði þó ekki komið til íslands í 10 6r. Myndin er tekin hór heima við það1

iiiSÍiffÍ
*

■O Einar í óperu eftir Gluck, sem
heitir Iphigenie auf Tauris.
4 Einar í hlutverki hirðfíflsins í
Liden Kirsten á Konunglega leik-
húsinu 1951.
arstöðinni húkti ég svo til klukkan hálf tólf, en þá drattað-
ist lestin fyrst af stað. Lestarferðin tók alla nóttina, en í
Berlín nældi ég mér í tveggja tíma svefn, áður en lagt var
upp í flugið til Vínar. A flugvellinum átti reyndar að kyrr-
setja mig, af því ég var útlendingur, en úr því rættist eftir
nokkurt stapp. Þegar loks til Vínar kom, var ég orðinn út-
keyrður, ósofinn og þreyttur og að því er mér fannst, þegj-
and hás. Það var þó bót í máli, að Ferdinand Leitner átti að
spila undir hjá mér einu sinni sem oftar og honum yrði ekki
skotaskuld úr því að lækka prógrammið um hálftón mér til
hægðarauka. — En nú leizt mér ekki á blikuna — Leitner
var alls ekki mættur. Nú varð ég svo þegjandi hás, að ég
kom ekki upp nokkru hljóði. I angist minni beið ég til klukk-
an hálf sex, en þá birtist Leitner loksins eins og frelsandi
engill, og mér létti stórum. Við drifum okkur í salinn og
prufuðum svolítið — það gekk vægast sagt illa. Svo hvtldi
ég mig fram að konsert, og það merkilega skeði, að um
kvöldið gekk allt eins og í sögu, og hæsin var rokin út í
veður og vind. — Það er alveg furðulegt hvað líkaminn á
mikið „reserve" til, þegar á reynir, þótt maður haldi að
maður sé að niðurlotum kominn.
Þetta var einhver erfiðasta ferðin af mörgum. Það var
alls ekki óalgengt, að nótt væri lögð við dag: Sungið (
Hamborg að kvöldi — næturlest til Munchenar — sungið þar
— næturlest til Hamborgar aftur — og sungið þar! En það,
var kostur að geta skroppið
svona frá dag og dag.
VII
Nú fórum við fyrst að finna
fyrir alvöru fyrir hörmungum
stríðsins. Loftárásirnar á Þýzka-
land voru hafnar, en beindust
þó aðallega að vesturhluta
landsins til að byrja með. Þeg-
ar stórárásirnar á Hamborg
byrjuðu á árinu 1943, fór ég
með fjölskylduna suður til See-
feld í Tyról og dvöldumst við
þar á hóteli um hríð. Kvöld nokk-
ur kemur hótelstýran með mikl-
um bægslagangi upp á herbergi
til okkar og segir að íbúðin mín
sé í rúst. Þessar fréttir hefðu
komið í skeyti, sem enn væri
niður á símstöð. Ég náði í skeyt-
ið, en í því stóð aðeins, að íbúð-
in hefði skaddazt.
Þetta skeði í stórárásunum f
júlí, sem gerðar voru dag eftir
dag og voru einhverjar hinar
hörðustu, sem bitnuðu á íbúð-
arhverfum í öllu stríðinu. Þá fór-
ust tugir þúsunda manna í Ham-
borg einni. Fleiri ferkílómetrar
voru lagðir í eyði á hverri nóttu.
Ég brá mér í skyndi til Ham-
borgar til þess að huga að því
hvernig komið væri. Lestin
staðnæmdist fyrir utan borgina.
Fólkið æddi um eins og sturlað
alla nóttina, sem var björt sem
af degi í eldhafinu. Kirkjurnar
voru griðastaðir, þar var útbýtt
kaffi og þurru brauði.
Ég hafði talað við tengdamóð-
ur mína í Dresden og sagt henni
hvernig komið var. Hún kom til
Hamborgar til þess að reyna að
hjálpa mér. En við gátum ekk-
ert gert og ekki um neitt annað
að ræða en að koma sér út úr
borginni sem fyrst aftur á með-
an ástandið var svona slæmt.
Þessa sólarhringa ríkti algjör
ringulreið í Hamborg. Borgin
var rafmagnslaus og vatnslaus
og þar var enginn óhultur.
Ég náði í mann á þríhjóluðum
vagni, sem féllst á að flytja okk-
ur tíu kílómetra leið út úr borg-
inni, þ.e.a.s. ef ég væri borg-
unarmaður. Hann fékk potta,
pönnur og sígarettur fyrir vik-
ið. Þjóðverjar voru kaupsýslu-
menn, jafnvel þegar svona stóð
á.
Fram með öllum vegarbrúnum
FramhaJd á bls. 40.
VIKAN 34. tbl.