Vikan - 26.08.1965, Side 28

ÞAÐ ER ÞJÖNUSTA VIÐ
NEYTENDUR, AÐ BENDA ÞEIM
Á GÆÐAVÖRU MEÐ
AUGLÝSINGU. ÞESSVEGNA ER
V I K U N N I ÁNÆGJA AD
AUGLÝSA GÆÐAVÖRUR FYRIR
VIÐSKIPTAVINI SÍNA.
Heimilisblaðið Vikan
auglýsingadeild
LífsskilyrSi ástarinnar
í Tokyo
Framhald af bls. 21.
reiknafSar með) sem lialda sak-
leysi sínu. Jafnvel trúlofun hefir
engin áhrif á samlif unga fólks-
ins....
—- Svo að i ykkar tilfelli. .. . ?
— í okkar tilfelli, segir Koki
ákveðinn, ■—• skeður ekkert, sem
við höfum ekki leyfi til. Við
svíkjum ekki foreldra okkar. Og
ég vil alls ekki .lokka Poko-san
út í neitt (hér roðnar Poko-san),
sem við vitum að alls ekki er
rétt.
HÚN MÁLAÐI SIG-
Faðir Kokis er skólastjóri við
lýðháskóla i Yokohama og móðir
hans hefir snyrtistofu. Þau búa
í litlu, mjög fallegu húsi, svo
litlu að ]jað líkist helzt brúðu-
húsi. Það stendur í hverfi ann-
arra slikra brúðuhúsa, sem að
oft rúma stórar fjölskyldur á-
samt þjónustufólki.
Poko-san missti föður sinn í
stríðinu, en móðir hennar gift-
ist aftur, kaupsýslumanni, og
hún á laglegan litinn hálfbróð-
ur, fimm ára gamlan. Þau búa
líka í lithi húsi í miðri Tokyo.
Eins og heima hjá Koki er lítið
um húsgögn, og auðvitað ein-
göngu japönsk húsgögn. Rúm
eru alls ekki notuð, það er sof-
ið á gólfunum, og notaðar tat-
ami-mottur, strámottur, sem eru
breiddar út á kvöldin og þunn
madressa látin ofan á.
Foreldrar begeja eru úr sömu
stétt, þó eru skólastjórahjónin
aðeins ofor i metorðastiganum.
Þetta hefir sitt að segja í Japan,
þar giftir maður sig hvorki upp
fyrir sig né niður fyrir sig.
Það hafði töluverða erfiðleika
í för með sér fyrir Koki að fá
foreldrana til að viðurkenna
Poko-san, sem lieppilegt gjaforð,
þeim fannst hún of nýtízkuleg!
— Hún notar varalit og hún
málar sig, öskraði faðir hans.
— IJún er eklcert fyrir þig. .. .
Móðirin var á sama máli, ekki
með þvi að láta álit sitt í ljós
með orðum, það sæmir ekki jap-
anskri húsmóður, heldur með
þvi að sýna á sér vandlætingar-
svip, í hvert skipti sem Poko-san
var nefnd á nafn.
Koki er farin að hlæja aftur.
— Auðvitað átti ég að beygja
mig fyrir vilja foreldra minna
og velja aðra stúlku, segir hann.
— Fyrir stríð hefði ég verið
neyddur til þess. En nú er ég
sjálfráður, eins og annað ungt
fólk er í Japan nú til dags. Ja
— allavega sjálfráður að vissu
takmarki....
Hvað viðkom Poko- san lét
• hann sig ekki. Þau trúlofuðust
og ætla að giftast, hvað sem þau
gömlu segja....
— En það liðu nú sjö m&nuð-
ir áður en þú þorðir að taka
mig heim með þér, segir Poko-
san og hlær svolitið illkvittnis-
lega. — Þú varst hræddur við
þau....!
— Þau létu undan að lokum,
segir Koki, — er það ekki aðal-
atriðið....
Jú, þau létu undan þegar að
þau sáu Poko-san. Faðirinn
Iwao varð jafnvel mjög hrifinn
af litlu finlegu stúlkunni, sem
átti að verða tengdadóttir hans,
og þá flýtti móðirin Hide sér
lika að láta í ljós ánægju sína.
En sambandið milli Poko-san og
tilvonandi tengdaforeldra henn-
ar er samt ekki eins innilegt
og samband foreldra hennar við
Koki. Hann er farinn að kalla
þau Otoh-san og Okah-san, sem
er eiginlega innilegra en tengda-
pabbi og tengdamamma, það
þýðir eiginlega litli karlinn og
litla konan. Það er mikil viður-
kenning fyrir ungan japanskan
mann að fá að kalla tengdafor-
eldrana þvi nafni. En Koki er
líka háskólaborgari og á liklega
góða framtiðarmöguleika._____
SYARTI FUGLINN
Japanskur karlmaður notar
eiginlega aldrei trúlofunarhring,
en það gera stúlkurnar. Þetta
eru mikil útgjöld fyrir piltinn,
þvi að hringur kostar 25—30000
yen, svo að þetta er mjög tilfinn-
anlegt, þar sem að launin eru
yfirleitt frekar litil.
— Gefið þið hvort öðru gjaf-
ir? Er það til siðs á trúlofunar-
timabilinu. . . . ?
— Ekki blóm, segir Koki. Við
gefum heldur nytsama hluti.
Poko-san hefir fengið hand-
tösku og regnhlíf, — já, hvað
hefur jiú annars fengið frá mér,
Poko-san?
— Efni í kjól, hárþurrku og
myndavél, og. .. . já það er svo
margt sem ég hefi fengið, svar-
ar Poko-san, Ijómandi af á-
nægju. — Koki er svo hugsunar-
samur!
Þetta er líka alger nýjung, að
japanskir karlmenn séu hugsun-
arsamir við stúlkurnar sínar,
unnustur og eiginkonur. Margar
af gömlu siðvenjunum eru úr
sögunni, hafa næstum horfið eft-
ir stríðið. Áður var það eins og
stendur í gamalli frásögn:
„Maður sér hvitan fugl fljúga
yfir höfuð sér og segir við konu
sina: — Sjáðu svarta fuglinn!
Hún horfir á hann og segir: —
Já, ég sé svarta fuglinn.... Fyr-
ir henni er fuglinn svartur,
vegna þess að herra hennar og
húsbóndi segir það.“
Áður, og það er ekki lengra
siðan, en rétt fyrir stríðið, var
karlmaðurinn allsráðandi, en
konan undirgefin, hlýðin og
einskis megandi. Engum manni
datt i hug að sýna konu sinni
tillitssemi eða kaupa handa
henni gjafir. Hún var meðhðndl-
uð sem sm&barn....
23 VIKAN 34. tbl.