Vikan - 26.08.1965, Blaðsíða 40

— Ég veit, hélt hún áfram og falleg augu hennar skinu eins og
roðasteinar. — Ég veit, hve mikið þér getið gert. Þér hafið töfradrykki,
sem þér hafið fengið frá Austurlöndum. Hlustið á mig, þér verðið að
útvega mér réttinn til að hafa skammel. Sjálfur getið þér sett upp
verðið.
— Þessháttar hlutir fást ekki fyrir peninga.
— Þá skal ég gefa yður sjálfa mig, líkama og sál.
— Vesalings barn, þér eruð ekki með sjálfri yður.
— Hugsið málið, Monsieur Savary. Það getur ekki verið erfitt fyrir
yður. Ég sé enga aðra leið til að fá konunginn til að láta mig hafa
skammel. Og ég verð að fá það, ég verð! Ég skal gera hvað, sem er,
til að fá það.
— Jæja, jæja, ég skal hugsa um það.
E’n hann neitaði pyngjunni, sem Mademoiselle de Brienne reyndi að
troða í hönd hans.
Seinna rakst Angelique aftur á Mademoiselle de Brienne við spila-
borðið. Mademoiselle de Brienne var falleg, brúnhærð stúlka, mjög
heillandi en einnig afar drambsöm og kunni enga mannasiði, þótt hún
hefði verið við hirðina síðan hún var barn. Hún var mjög einstrengings-
leg, spil, drykkja og ástarleikur voru henni jafn sjálfsögð dægradvöl
og útsaumur og knipplingasaumur var fyrir miðstéttarstúlkur á hennar
aldri.
Á engri stundu tapaði hún tíu þúsund livres I spilum móti Angelique.
Hún viðurkenndi, að hún gæti ekki borgað skuldina undir eins.
— Ég mátti vita, að andskotans galdramaðurinn myndi færa yður
heppni, sagði hún og setti á sig stút eins og barn, sem er að bresta í
grát. -— Og hvað ég myndi vilja gefa til að fá hjálp hans! Ég hef tapað
næstum þrjátíu þúsund livres þessa einu viku. Bróðir minn verður
áreiðanlega æfareiður og segir, að ég sé að setja hann á hausinn. Svo
varð henni ljóst, að Angelique myndi ekki gefa henni langan gjaldfrest,
og bætti við: — Viljið þér ekki kaupa embætti mitt sem konsúll Candia?
Ég hef verið að hugsa um að selja það. Það er fjörutíu þúsund livres
virði.
Þegar Angelique heyrði orðið „embætti” sperrti hún eyrun.
— Konsúlsembætti ?
— Já.
— Konsúll fyrir Candia?
— Það er einhverskonar borg á Krit, held ég, sagði Mademoiselle
de Brienne.
— En kona getur ekki verið konsúll....
— Jú, hún getur það. Ég hef verið það nú síðastliðin þrjú ár. Maður
þarf ekki að hafa neinn sérstakan samastað, en á hinn bóginn skapar
það sérstaka stöðu við hirðina, þar sem allir konsúlar, hversu ómerki-
legir sem þeir eru, hafa rétt til setu með hirðinni, og ber jafnvel skylda
til þess. Ef þér ætlið að kaupa það, vonast ég til að þér kaupið hlunn-
indin með. Og það er svo sem ekki eins og þau séu eins og þau eiga
að vera heldur. Framkvæmdastjórarnir tveir, sem ég sendi þangað,
eru sjóræningjar, og allur ágóðinn, sem þeir vinna fyrir, fer beint í
þeirra vasa. Og svo verð ég þar að auki að borga þeim kaup. Ég ætti
ekki að vera að segja yður þetta, úr því að ég ætla að reyna að fá yður
til að kaupa þetta, en ég er svoddan bölvaður asni. Ef til vill gætuð
þér gert þetta betur en ég. Og fjörutíu þúsund livres er ekki mikið.
En það er mér nóg til að losna við skuldirnar í bili og eiga eitthvað
smávegis eftir.
— Ég skal velta því fyrir mér, sagði Angelique kæruleysislega.
Hugsunin steig henni til höfuðs eins og sterkur drykkur. Konsúll
Frakklands! Hana hafði dreymt um marga titla, en aldrei þann.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris Framh. í næsta blaöi.
SungiS í sprengju-
regninu
Framhald af bls. 27.
á leiðum út úr borginni lá fólkið í
hrönnum, sviðið, brennt og slasað.
Læknar og hiúkrunarlið gekk á milli
og reyndi að lina þiáningar þeirra,
sem verst voru leiknir. Þetta var
ömurleg og Ijót s|ón.
Komið var undir kvöld, þegar við
fundum okkur afdrep í þvottakiall-
ara í húsi skammt utan við borg-
ina. Þar höfðumst við við um nótt-
ina, en komust svo daginn eftir með
yfirfullri lest til Dresden. Nóttina
þar á eftir kom þriðja stórárásin á
Hamborg í röð, sem yfir 1000 flug-
vélar tóku þátt í.
Þetta var forsmekkurinn af þvl
sem koma skyldi, og oft áttum við
eftir að bíða öll saman þess sem
verða vildi um óhugnanlegar and-
vökunætur.
Þessa dagana komu engin blöð
út í Hamborg, og ekkert var skýrt
frá ástandinu þar í öðrum blöðum
í Þýzkalandi. Fólk utan borgarinn-
ar og nsæta nágrennis hafði ekki
hugmynd um, hvað ástandið var
hryllilegt.
Frá Dresden fór ég svo aftur suð-
4Q VIKAN 34. tbl.