Vikan - 23.09.1965, Blaðsíða 17

Hva8 mynduð þið gera, lesandi góð-
ur, ef þér væruð staddur í stórri
farþegaflugvél ó leiS þvert yfir
Evrópu, ef þér yr8uS þess áskynja,
aS báðir flugmennirnir væru fár-
veikir og yrði ekki bjargaS nema í
sjúkrahúsi? Þér væruð eini maður-
inn í vélinni, sem hefur snert á
flugi — fyrir 20 árum fengust þér
nokkuð við að fljúga smávélum.
Mynduð þér reyna við risann — eða
bíða þess, að bensínið þryti?
Regnið var eins og veggur móti
björtum bílljósunum, þegar leigu-
bíllinn renndi upp að flugstöðvar-
byggingunni í Beirut og snarbrems-
aði framan við flugafgreiðsluna.
Maður nokkur flýtti sér út úr bíln-
um, kastaði nokrum seðlum til öku-
mannsins, greip ferðatöskuna sína
og flýtti sér í gegnum hverfidyrn-
ar.
Þegar hann kom inn fyrir, skall
birtan og hitinn á móti honum.
Hann hikaði andartak og deplaði
augunum móti Ijósinu. Svo beindi
hann för sinni að afgreiðsluborði
Middle East Airlines, þar sem af-
greiðslumaður stóð og merkti við
á farþegalistann. Þegar maðurinn
átti fáein skref eftir ófarin, greip
afgreiðslumaðurinn lítinn hljóð-
nema og tilkynnti:
— Attention, please! Farþegar
með flugvél British Airlines til Lon-
don eru beðnir um að mæta við
hlið 4...
Hópur manna reis á fætur og
hélt í áttina að hliðinu.
— Heyrið þér, sagði maðurinn úr
leigubílnum áfjáður. — Er ennþá
hægt að fá sæti í vélinni til Lon-
don?
Afgreiðslumaðurinn hristi höfuð-
ið. — Því maður.
— Andskotinn sjálfur! Ég treysti
á það! Ég verð endilega að vera
kominn til London fyrir hádegi á
morgun.
Afgreiðslumaðurinn leit á papp-
fra sína. — Bíðið aðeins, sagði hann.
— Það fer aukaferð til London
stundarfjórðungi á eftir á^tlunar-
vélinni frá BEA. Ég held að það
séu eitt eða tvö sæti laus þar.
— Hvert á ég þá að snúa mér?
spurði maðurinn ákafur.
Afgreiðslumaðurinn benti þvert
yfir salinn.
— Þarna hinum megin, Steven-
son Air Charter.
— Kærar þakkir, sagði maður-
inn úr leigubílnum.
Hann gekk rösklega yfir að litla
afgreiðsluborðinu hinum megin,
þar sem annar afgreiðslumaður sat
og skrifaði. Hann leit kurteisislega
upp og sagði:
- Sir?
— Gætuð þér hjálpað mér? Eigið
þér sæti handa mér í vélinni til
London?
Afgreiðslumaðurinn lét penna-
oddinn renna niður eftir nafnalist-
anum, sem hann hélt á.
— Við skulum sjá . . . penninn
nam staðar. — Jú, það er eitt sæti
laust. Aðeins eitt. En flugvélin er að
leggja af stað. Afgreiðslumaðurinn
greip óútfylltan farmiða: — Nafnið,
sir?
— George Spencer.
Afgreiðslumaðurinn fyllti útnauð-
synlegustu plögg.
— Það verða áttatíu og fimm
pund, sir. Eruð þér með farangur?
— Bara þessa tösku.
Eftir andartak hafði hún verið
vigtuð og miðarnir festir á hana.
— Það er við hlið þrjú, sagði af-
greiðslumaðurinn. — Flýtið yður!
Vélin er alveg að fara.
Spencer kinkaði kolli og hljóp
að hliðinu. Úti fyrir titraði regnið
af gný flugmótoranna. Honum var
vísað til vegar yfir flugbrautina,
upplýsta með kastljósum, að DC7
flugvélnni, sem beið þar með spaða,
sem lýstu eins og silfurkringlur í
Ijóskastarabirtunni. Flugvallarliðið
var að kippa bremsuklossunum und-
an og tveir menn í samfestingum
voru að leggja af stað með tröpp-
una. í nokkrum skrefum var Spenc-
er kominn yfir pollana á vellinum,
að tröppunni, rétti fram miðann og
stökk upp f.
Svo flýtti hann sér fram milli
sætanna, þar til hann kom að lausu
sæti, og lét þar fallast með fegins-
andvarpi í mjúkan sessinn.
— Ladies and Gentlemen, heyrð-
ist þýð rödd flugfreyjunnar í hátal-
aranum. — Stevenson Charter Comp-
any býður yður velkomin um borð!
Við vonumst til að fá þægilega
ferð. Gjörið svo vel að festa ör-
yggisbeltin! Nú leggjum við af
stað . . .
George Spencer fálmaði í beltið.
Sessunautur hans muldraði eitthvað.
George leit á hann.
— Það er alltaf sama þrasið með
þessi öryggisbelti, sagði sessunaut-
urinn. — Eins og þau bjargi nokkru,
ef eitthvað fer úrskeiðis.
George horfði á manninn. Hann
hafði grásprengt hár, hrukkótt and-
lit, mjög vel saumuð föt og geislaði
af myndugleik. Hinum megin við
hann sá hann í gegnum gluggann,
að rauð Ijós flugbrautarinnar runnu
framhjá.
Flugvélin lyfti sér með dynjandi
mótorum. Stundarkorn heyrðist ekk-
ert annað. Spencer varpaði enn
einu sinni öndinni léttar.
— Loksins . . .
Sessunautur hans sýndi honum al-
úðlegan áhuga.
— Þér virðist vera feginn að vera
kominn af stað?
— Já, ég treysti á að fá far,
þótt ég hefði ekki pantað, og komst
inn rétt áður en farið var af stað.
Ég verð endilega að vera kominn
til London í fyrramálið, í verzlun-
arerindum.
— Hvaða grein verzlunar stund-
ið þér? spurði hinn kurteislega.
— Ég sel vörubíla! Vörubíla (
heildsölu.
— Ha . . . Ég hélt, að vörubllar
væru aðeins seldir í smásölu?
— Það er líka venjulegast, en
þegar mikið liggur við, er kallað
á mig. Ef þér þurfið á að halda
fjörutíu eða fimmtíu vörubílum,
skulið þér hafa samband við mig.
Spencer hló. — Þér skuluð fá ágæt-
an afslátt.
Maðurinn við hlið Spencer hló
lika.
— Ég fæ víst aldrei að njóta
þess. Þetta liggur utan míns starfs-
sviðs.
— Sem er?
— Ég er læknir, svaraði hinn. —
Sænskur læknir.
— Já, þér eruð sænskur. Ég var
einmitt að velta því fyrir mér, hverr-
ar þjóðar þér gætuð verið. Þér tal-
ið mjög góða ensku.
Hinn svaraði ekki, og það varð
hljótt stundarkorn, svo sagði Sví-
inn. — Mér finnst mótorarnir hafa
óvenju hátt í þessari vél.
— Við erum að lyfta okkur, sagði
Spencer. — Þessvegna finnst yður
þeir hafa svona hátt. Þeir lækka
sig, þegar við erum komin ( rétta
hæð og réttum okkur af.
— Þér virðist vita töluvert um
flug.
— Ég vissi það einu sinni. Ég
var með orrustuvél í stríðinu. En
nú hef ég næstum gleymt því öllu.
Viðvörunarljósið yfir stjórnklefa-
dyrunum slokknaði. Þeir losuðu belt-
in.
— Þekka yður fyrir, svaraði Sví-
inn, þegar Spencer rétti honum
sígarettupakka. — Ég má kannske
kynna mig. Ég heiti Fellman. Bertil
Fellman. Það er auðvelt í fram-
burði, jafnvel fyrir Englending.
— Ég heiti George Spencer ....
ánægjulegt að kynnast yður.
Lengi sátu báðir mennirnir og
horfðu á reykinn frá sígarettunum
lopast upp í loftið. Spencer var
alvara í hug. Það yrði erfitt að færa
þessa verzlun heila í höfn. Ef hon-
um heppnaðist, gæti hann beðið
um og fengið launahækkun. Ef til
vill fengi hann einnig stöðuhækkun.
Ef hann yrði til dæmis sölustjóri,
gæti Mary flutt með Bobby litla og
Kit úr þessum gamla timburkofa,
upp til Parkway Hights.
Hinum megin við ganginn sátu
tveir rosknir farþegar, niðursokkn-
ir í blöð. Þetta voru Joe og Hazel
Greer, mjög samrýmd hjón. Bæði
höfðu þau ferska húð og skær augu
þess, sem mikið er utanhúss.
í næstu sætum fyrir aftan, sátu
fjórir náungar, sem rétt ( þessu
voru að fá þriðja visktskammtinn.
— Ég er glorhungraður, sagði
einn af þeim. — Hvenær koma þær
með eitthvað að éta?
— Það hlýtur að fara að koma
að þvi, sagði annar i sömu hæð.
— En það virtist allt vera á eftir f
þessum hestvagni. Fáðu þér einn
lítinn á meðan.
í litla eldhúsinu var flugfreyjan,
Janet Benson, að útbúa kvöldmat-
inn — aðeins of sein. Hún raulaði
meðan hún dró fram servíettur og
mataráhöld úr skápnum; að bera
fram matinn var leiðinlegasta
skyldustarf flugfreyjunnar, en þrátt
fyrir það, var hún glöð og sjálfs-
örugg. Hún var tuttugu og eins árs,
og tekin að bragða á gæðum lífs-
ins, sem smökkuðust vel.
Frammi í flugstjórnarklefanum
teygði Dunning flugstjóri úr sér f
sæti sínu. Svo slakaði hann á vöðv-
unum.
— Hvernig er mótorhitinn á þrjú?
spurði hann aðstoðarflugmanninn.
Pete Dunbar, aðstoðarflugmaður
og loftsiglingamaður, leit á mæla-
borðð.
— Það er allt í lagi með hann,
tilkynnti hann. — Ég lét athuga
mótorana ( Beirut, en þeir fundu
ekki neitt. Hann virðist hafa lagazt
af sjálfu sér. Hann yfirhitar sig ekk-
ert.
Dunning leit út í næturhimin-
Framhald á bls. 31.
VIKAN 38. tbl. jy