Vikan - 23.09.1965, Blaðsíða 37

MIN GLERAUGU ERU FRA
gleraugnabúðin
'v LAUGAVEGI 46. -

• • • • ■
Frú Childer kipptist við og stundi.
Fellman spurði Childer: — Er
hún konan yðar?
- Jó.
— Hefur hún fengið svona tilfelli
óður?
— Aldrei, og þetta kom alveg
skyndilega.
Fellman kinkaði kolli hugsi. Hann
fór aðeins fró og tók ( handlegg
Janet.
— Það er bezt, að þér farið til
flugstiórans og segið honum, að
við verðum að lenda undir eins.
Og biðjið hann að sjó um, að það
verði sjúkrabílI tilbúinn.
— Við erum ennþó úti yfir Mið-
jarðarhafinu, sagði flugfreyjan.
— En við erum ó leið til Mar-
seille, er það ekki? Biðjið hann um
að hafa samband við Marseille.
— Hvað er að henni?
Doktor Fellman dró andann djúpt.
— Ég get ekki gefið örugga sjúk-
dómsgreiningu. Ég veit bara, að
hún er mjög alvarlega veik.
— Ég skil, sagði Janet.
— Getið þér einnig litið ó hina
farþegana?
Fellman leit snöggt ó hana.
— Hina?
— Jó, þeir eru fleiri.
— Hvar?
Janet leiddi hann þangað, sem
annar sjúklingurinn sat samanfall-
inn og reyndi að kasta upp, en
sessunautur hans hjólpaði honum.
Fellman beygði sig niður að sjúkl-
ingnum.
— Ég er læknir, sagði hann ó
ensku. Hann rannsakaði manninn í
flýti. — Hvað hafið þér borðað núna
síðustu klukkutimana?
— Bara þetta venjulega, muldr-
aði maðurinn. Gallið rann í seigum
taumum út um munnvik hans.
Morgunmat, fyrst beikon og egg . . .
Salat ( hódegið . . . brauðsneið ó
flugvellinum . . . kvöldmat hér. . .
Lax ... 6, það er svo vont, læknirl
Og augun . . .
— Ha? Hvað er að augunum-
spurði Fellman snöggt.
— Ég sé svo illa. Ég sé tvöfalt. . .
Fellman sagði ekkert. Hann heyrði
einhvern nólgast. Hann leit upp og
só Dunning flugstjóra.
Fellman spurði: — Hvenær get-
um við lent í Marseille, flugstjóri?
_ Vð getum alls ekki lent í Mar-
seille, svaraði Dunnng rólega. —
Við getum yfirleitt alls ekki lent í
Frakklandi. Þoka! Niðaþoka! Alla
leið. Það eina, sem við getum gert,
er að vona, að það létti með morgn-
inum.
Fellman hugsaði sig um eitt and-
artak.
— Getum við ekki snúið við?
Dunning hristi þreytulega höfuð-
ið.
_ Útilokað! Malta hefur lokað,
og (tölsku flugvellirnir eru einnig
lokaðir vegna þoku. Það er þoku-
bakki alla lelð, sír.
Fellman hugsaði sig aftur um
stundarkorn.
— Hvenær haldið þér, að við get-
um verið komnir til London?
— Okkur hefur því miður seink-
að. En ég reikna með, að við get-
um lent ( London Airport milli tvö
og þrjú í nótt. Flugstjórinn horfði
lengi ó úrið sitt.
— Klukkan er nú eitt fjörutíu og
sjö. Við getum vonazt til að vera
lentir eftir um fimm tíma!
Fellman starði tómlótlega fram
fyrir sig.
_ Haldið þér, að ég geti fengið
læknistöskuna mína? Hún er í far-
angrinu m.
_ Við getum reynt, svaraði
Dunning. — Get ég fengið kvittun-
ina yðar?
Fellman leitaði í vösum sínum,
og dró fram tvær farangurskvitt-
anir.
— Gjörið þér svo vel! Það er
svört taska, flugstjóri! Það er að
vísu sóralítið í henni, en það gæti
ef til vill orðið að einhverju liði.
Hann hafði varla lokið setning-
unni, þegar flugvélin hallaðist svo
ofsalega, að þeir þeyttust bóðir um
koll. Sfminn hringdi hótt. Dunning
hentist ó fætur og þeyttist fram í
stjórnklefann.
Aðstoðarflugmaðurinn Pete Dun-
bar var kengboginn í sæti sínu.
An þess að snúa við höfðinu,
sagði hann:
_ Ég er veikur . . . veikur ....
Bill . . .
Dunning þaut aftur inn í far-
þegarýmið. — Viljið þér koma með
mér, læknir!
Hann só, að þeir farþeganna,
sem ennþó voru vakandi, störðu ó
hann, og bætti við:
_ Við erum nú að fara yfir
svæði, þar sem óvenjulega vont veð-
ur ríkir. Það verður fljótlega betra.
Þegar Dunning og Fellman flýttu
sér aftur fram í stjórnklefann, fundu
þeir aðstoðarflugmanninn ó gólf-
inu, þar sem hann engdist sundur
og saman. Dunning só, að sjólf-
stýritækin voru ó, og beygði sig
því ofan að félaga sínum.
Pete kastaði ókaft upp, og þau
hjólpuðu honum upp í autt sæti
aftast ( sjórnklefanum, og settu
hann þar, með bakið upp að veggn-
um.
Dunning sagði lógt:
— Hvað er þetta? Hvað hefur
komið fyrir? Hafið þér nokkra skýr-
ingu, læknr?
— Ég er ekki viss, svaraði Fell-
man. — En þessi tilfelli haga sér öll
eins. Hvað var í kvöldmatinn?
Janet stóð þarna hjó þeim og
svaraði:
— Það var val um fisk og kjöt,
læknir.. .
Fellman sneri sér að henni:
— Munið þér, hvað sjúklingarn-
ir þrír ótu?
_ Nei.
— Viljið þér gjöra svo vel að
spyrja um það!
Flugfreyjan flýtti sér fram. Hvorki
Fellman eða Dunning sögðu nokkuð,
þar til hún kom aftur.
— Allir hinir veiku ótu fisk. Og
nú eru þrír ( viðbót teknir að kvarta.
Getið þér komið, læknir?
VIKAN 38. tbl. 27