Vikan - 23.09.1965, Blaðsíða 45

JARANSKA BIFREIÐASAI.AN
ÁRIVIÚLA 7 - SÍIVII
og hauskúpuandlitið fyllti alla ver-
öldina. Hvirfilvindurinn lyfti henni
upp, en svo kom miskunnsamt
myrkrið.
— Ég var hræddur um að eitt-
hvað hefði komið fyrir hana, svo
að ég hringdi aftur og aftur en
fékk ekkert svar, sagði Charlie við
lögreglumennina, og þurrkaði svit-
ann af enninu.
— Það var eins og að þér vær-
uð við þessu búinn, herra Bassett,
hversvegna hélduð þér að hún ætl-
aði að fyrirfara sér?
— Það var ýmislegt sem hún
sagði. Taugar hennar hafa verið í
ólagi upp á síðkastið.
— En hversvegna datt yður þessi
brú í hug, hún er svo langt í burtui
Getið þér skýrt það?
— Nei, það get ég ekki . . .
— Þetta er kannske skýringin,
sagði lögreglumaðurinn og opnaði
hurðina.
Umrenningurinn stóð í gættinni
og hauskúpuandlitið glotti við hon-
um.
— Þá, þá er hún ekki . . .
— í fyrstu trúðum við ekki frá-
sögn konu yðar. Hún var alger-
lega ótrúleg. En þegar að maður-
inn, sem forðaði henni frá að kasta
sér yfir handriðið fann myndina af
yður í töskunni hennar, og sagði'
okkur að þér væruð maðurinn sem
hafði ráðið hann til að standa á
brúnni miðri, fórum við að athuga
betur frásögn hennar.
— Það skuluð þér bara reyna að
sanna, sagði Charlie með fyrirlitn-
ingu. — Ég veit að ég stríddi kon-
unni minni svolltið, en það var allt
og sumt . . .
— Það er verst að lögin ná ekki
til yðar, en vonandi á samvizkan
eftir að gera vart við sig, sagði
lögreglumaðurinn þurrlega. Svo
gengu þeir báðir út að dyrunum.
— Hvar er hún?
— Á sjúkrahúsi, þar sem hún er
að ná sér eftir taugaáfall. En það
er sannarlega ekki elns slæmur
staður og sá, sem þér höfðuð ætl-
að henni . . .
Jarðarförin gat ekki verið ein-
faldari. Aðeins Emmy fylgdi hon-
um til grafar, f fylgd með lögreglu-
foringja, sem hafði verið henni til
aðstoðar.
Henni skildist á ræðu prestsins,
að hann hefði fyrirfarið sér, og hún
snökkti.
— Svona, svona, frú Bassett,
sagði lögregluforinginn. — Þetta er
fyrir beztu . . .
Hvar sem hann var núna, von-
aði hún að hann vissi, hve litlu
munaði að hann fengi bæði trygg-
ingarféð og stúlkuna sem hann
hafði skrifað, en ekki náð þvf að
senda bréfið. „Sharon, elskan mfn",
þannig hljóðaði upphaf bréfsins.
,,Það heppnaðist ekki ..."
Oteviafergir í Evium
Framhald af bls. 11.
úr, en núna þætti það hreinasta
guðlast. Þess í stað fara krakk-
amir út með pappakassa á kvöld-
in og safna saman pysjum á göt-
unum. Svo geyma þau fuglana
heima hjá sér yfir nóttina, næra
þá á haframjöli og mjólk og
sleppa þeim svo í sjóinn daginn
eftir.
Eins og áður er sagt, er talið, að
fýllinn hafi komið hingað til
lands á 17. öld. Um 1820 mun
hafa verið farið að veiða hann
og hefur það síðan tíðkazt fram
eftir öldum, eða þar til fýlaveik-
in kom upp, en þá lagðist það
niður að mestu leyti. Sama veiði-
aðferð var höfð við hann og súl-
una, rotað með kepp. Yfirleitt
var farið í seinnihluta ágúst til
fýla. en þá er hann orðinn rúm-
lega þriggja mánaða gamall.
Fýlakjötið er feikilega gott, hæði
feitt og bragðmikið og leitt til
þess að vita, að fýlatekja skuli
hafa lagzt niður.
Hefur þá verið getið flestra
þeirra hlunninda, sem jarða-
bændur í Vestmannaeyjum hafa
notið af fuglinum. Eitt er þó enn
ótalið, sem gert er á hverju ári,
en það er að fara til sölva. Jarð-
imar fyrir ofan hraun hafa haft
þau sérréttindi að hafa afnot af
sölvaflánni, en hún er staðsett
norðan í Stórhöfða. Það var jafn-
an mikill viðburður í lífi krakk-
anna, þegar átti að fara á sölva-
flána, en það var sú eina af þess-
um ferðum, sem þau fengu að
taka þátt í. Nú orðið eru það
ekki jarðirnar, sem nota sér þessi
hlunnindi, heldur hinir og þess-
ir, sem fara þegar þeim þókn-
ast.
Sjaldgæft var það einnig að
kvenfólk væri með þegar farið
var í fugl og til eggja, en þó
gat það komið fyrir. En kon-
urnar gerðu út sína eigin leið-
angra sjálfar. Það var algengt,
að þær færu að sumrinu til upp
í Dufþekju, sem er í Heimakletti,
til að ná í hvannarætur og voru
þær notaðar til manneldis.
En það var oftar farið í út-
eyjar en til þess eins að ná í
fugl eða egg. Þar hefur fé eyja-
bænda gengið á sumrum og ger-
ir enn þann dag í dag. Þegar
farið er að rýja það, er alltaf
kvenfólk með í förinni og börn
líka. Áður fyrr var þetta helzta
upplyfting Eyjabúa, hvort sem
áttu í hlut ungir eða gamlir. Það
var oft mikið um dýrðir, þegar
út var komið, líktist helzt fyrir-
brigðinu ,,picnic“, sem flestir
þekkja, er dvalið hafa utanlands.
Oft voru þá hljóðfæri höfð með
og sungið, svo að undir tók í
björgunum. En nú hefur þetta
breytzt eins og annað, fólk hef-
ur önnur og að þess dómi
skemmtilegri viðfangsefni og
tækifæri, ef það vill gera sér
dagamun. Það er meira að segja
orðið erfitt fyrir bændurna að
-fá fólk með sér til að hjálpa til
við féð.
Það má segja, að lítið sé eftir
af fornri frægð, sem var samfara
úteyjarferðum. Og þetta var ekki
aðeins skemmtilegur leikur, eins
og það er að mestu leyti í dag.
Það, sem að baki stóð hjá veiði-
mönnunum, var að afla matar,
þeim var lítið í huga að iðka
þetta sem sport. Og þetta krafð-
ist líka mannfórna og það ekki
fárra. En ennþá eru til ungir
menn í Eyjum, sem vilja við-
halda úteyjarferðunum, enda eru
það ógleymanlegar stundir fyrir
þá, sem dvalið hafa þar yfir
sumartímann, þegar „lundinn
syngur ljóðin sín lengi kvölds og
nætur“.
VIKAN 38. tl)l. 45
i» nr.ilt